Goede voornemens

Ok ik geef toe, de kerstdagen moeten eerst nog komen. Maar na zo'n heftige klaagpost mag mijn blog wel weer een positieve draai krijgen. Hoogste tijd dus om eens te keuvelen over de goede voornemens voor 2011. Uiteraard heb ik 1 heel belangrijk voornemen, namelijk zorgen dat ik niet opnieuw slachtoffer wordt van mijn eigen gepassioneerdheid. Maar daar heb ik het al uitgebreid over gehad. Voornemens zijn vooral leuk als het nakomen ervan simpel te meten is. Dan is het voor de omgeving zichtbaar, en bovendien kun je er heel gemakkelijk op worden afgerekend. Daar gaan we dan:

1) Elke keer dat ik een klaagzang post op mijn blog,
maak ik €10,- over naar een goed doel

2) Als een vrouw jarig is en ze vraagt geen specifiek cadeau,
dan neem ik een bos bloemen voor haar mee

3) Ik ga een cursus of workshop volgen om zelf massages te kunnen geven

4) Ik ga minimaal één keer de Argentijnse tango dansen

5) Ik ga de Senseo vervangen door een echte oldschool koffiemachine

6) Ik zit op mijn verjaardag in het vliegtuig naar New York

7) Ik ga in 2011 wél kerstkaarten versturen

8) Ik ga een niet-zakelijke uitlaatklep zoeken voor mijn creativiteit

9) Ik ga in 2011 minimaal 2 keer los op een racecircuit
waarvan ik minimaal 1 keer zelf rijd

10) Ik ga meer met losse gewichten trainen.
Ik hoop dat BroederBas dan wil spotten

11) Ik ga me nog meer verdiepen in mijn favoriete wijze Confucius

12) Ik ga de lay-out van mijn weblog wijzigen

13) Ik drink thuis nooit meer pils

14) Ik ga mijn kookkunsten verbeteren

En als laatste ook nog een zakelijk voornemen:

15) Ik ga het keuzedeel van mijn Architectuur Academy oppakken en afmaken.

Dat was het wel zo'n beetje voor nu denk ik. Een aardig lijstje. Ik denk dat ik het ook even ga inlijsten en ergens ga ophangen. Anders kan ik dit allemaal nooit onthouden. Als ik een voornemen van deze to-do lijst kan wegstrepen laat ik het natuurlijk weten.

Ik wens mezelf veel succes.

Klaagblog: Moe, heel erg moe

De titel van deze blog zegt het al. Ik ben moe, heel erg moe. Door de lekkage perikelen is de tussenstand qua slaap nu ongeveer 8 à 9 uur in drie nachten. Ik kan nog steeds niet langer dan 15 minuten achter een beeldscherm zitten zonder me duizelig te voelen. Dat is de reden dat ik de eerste versie van deze blog post met pen en papier heb opgesteld. En het overzetten naar digitaal doe ik in meerdere etappes. Die vermoeidheid baart me zorgen. Normaal gesproken had ik gewoon een weekje door gebikkeld en de slaap in het weekend wel ingehaald. Maar ik merk dat ik het nu gewoon niet trek. Het was voor mij ook best een heftig jaartje, en daar lijk ik nu de prijs voor te betalen.

Gevolg is dat ik nu van binnen vol zit met dilemma’s. Één overwinning op mezelf heb ik al behaald. Ik heb op mijn werk eerlijk gezegd dat ik nu de vermoeidheid niet aan kan, en ik heb dit ook aan de klanten durven zeggen. Toch blijf ik tegelijk zitten met schuldgevoelens. Als ik beloof iets op te leveren, dan kom ik die belofte ALTIJD na. Ik baal als een stekker dat ik dat nu niet doe. Maar ik moet naar mijn lichaam luisteren. Ik moet!

Wat ik ook merk ik dat ik weer heel slecht kan tegen drukte om mij heen. Achteraf gezien een van de oorzaken van mijn black-out een aantal weken geleden. Ook nu nog voel ik in een wat groter gezelschap continu de behoefte om me even af te zonderen. Dat geeft me voor de komende feestdagen een nieuw dilemma. De kerstdagen en de jaarwisseling vieren met mensen die me dierbaar zijn is iets waar ik me echt op verheug. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat de grootte van de groep me parten gaat spelen. Ik ben doodsbang dat ik me onprettig ga voelen en dat gevoel ga uitstralen naar anderen waardoor ik niet alleen mijn eigen maar ook hun avond een negatieve bijsmaak geef.

En dat wil ik niet! Ik wil mensen niet naar het negatieve halen! Ik wil mensen gelukkig maken! Mensen positief inspireren om hun eigen groei te stimuleren! Anderen nog completer maken dan ze al waren! Ik voel dat ik nog zoveel te geven heb, maar op dit moment lukt het me niet om dat over te brengen. En dat frustreert me enorm!

Ik voel me zelfs schuldig dat ik nu zo loop te klagen op mijn blog. Rationeel gezien heb ik een fantastisch leven. Geen honger, een (zij het lekkend) dak boven mijn hoofd, veel fijne mensen om mij heen, schatten van ouders, een bikkel van een broer die altijd goed voor me heeft gezorgd, een fantastisch leuke baan met veel vrijheden waar half Nederland stront jaloers op zou zijn, en een lichamelijke gezondheid waar ik alleen maar heel dankbaar voor kan zijn.

En toch zou ik dat allemaal graag voor een weekje of wat inleveren om gewoon eens in alle rust al mijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Helemaal alleen, zonder spulletjes, zonder anderen, zonder licht. De eenzame denker in het absolute niets, met alleen het comfort van de stilte om mij heen.

Bière de Noël

Kerstavond wordt weer een gezellig diner bij de buurtjes zoals elk jaar. Iedereen neemt een deel van de voedselvoorziening voor zijn rekening. Uit de voorgestelde taakverdeling blijkt maar weer het grenzeloos vertrouwen in mijn kookkunst:

"En misschien dat Mr. T-REX een paar mooie kerstbiertjes kan vinden"

Wel helemaal mijn ding natuurlijk, die opdracht. En zo stond ik als COO en CIO van brouwerij Twentsch Schuttingbier een paar uurtjes later bij mijn favoriete Enschedese slijterij wat lekkers voor de gasten uit te zoeken. "We hebben dit jaar niet zo veel kerstbier hoor", verontschuldigt de slijter zich nog. Na een beetje zoeken tussen de bokjes blijkt dat erg mee te vallen.

Het is een mooi voorraadje geworden met 7 verschillende biertjes. Vooral naar de Leffe ben ik erg benieuwd, omdat die eigenlijk alleen voor de Belgische en Franse markt wordt gemaakt. Dat samen met de andere biertjes maakt dat we best wat bijzonders kunnen schenken de 24e. En daar ben ik stiekem best trots op.

Stadsmuzikant

Elke zaterdag is hij te vinden voor de bijenkorf, waar hij onverstoorbaar zijn melodietjes ten gehore brengt. Er zijn betere muzikanten te vinden, maar dat maakt me in zijn geval niet uit. Het enorme plezier dat hij elke keer weer blijft uitstralen maakt onze stad net dat beetje vrolijker.

Op de vrijdagen is hij vaak te vinden tegenover de muur, oftewel de automatiek waar het uitgaanspubliek snel even een pikanto of kroketje komt trekken om de maag tijdens de kroegentocht gevuld te houden. Het is een van de plekken in de binnenstad waar de meeste opstootjes ontstaan, maar ook een plek waar het goed verdienen is.

Zo bleek afgelopen vrijdag maar weer. Plots staan er een paar beschonken jonge mannen om hem heen te schreeuwen en te dansen. De muzikant lacht vrolijk terug, en speelt onverstoorbaar verder. De heren stoppen wat geld in zijn schaaltje en lopen door. Als ze weg zijn giet hij zijn schaaltje leeg, kijkt me lachend aan en zegt: "Zo, dat is weer mooi 6 euro in één keer!". Ik begrijp het nu. Straatmuzikant Wim is in zijn eentje slimmer dan heel uitgaand Enschede bij elkaar. En ik gun het hem van harte.

Black-out

Sinds vannacht ben ik weer een ervaring rijker. Of ik er echt blij mee moet zijn betwijfel ik echter ten zeerste. De avond begon gezellig, en dat bleef hij eigenlijk ook tot dat ene moment. Nog even plassen, dan de jas pakken en gezellig naar huis. Dat was het plan dat ik voor mezelf had opgesteld, zoals ik dat wel vaker doe in het weekend. Maar deze keer ging het mis. Op het moment dat ik buiten liep ging plot het licht uit. Een totale black-out maakte zich van mij meester, en voor ik het wist lag ik op de grond. Op dat moment besefte ik nog niet wat er gebeurd was, maar toen iedereen me bezorgd aansprak op de oude markt begon ik me toch wat zorgen te maken.

Terug bij mijn gezelschap van die avond nemen de zorgen toe. Mijn broer is best wat gewend, maar ook hij schikt zich een hoedje. Zo heeft hij mij nog nooit gezien. Vanaf dat moment is het voor mij een groot zwart gat. Total black-out, en ik ben me nog maar nauwelijks bewust van de wereld om mij heen. Mijn broer maakt zich zorgen en vraagt zich af of iemand iets in mijn drankje heeft gegooid wat er niet thuis hoort. Dat is ook het gevoel dat ik op dat moment heb. Steunend op mijn zorgzame broer en neef wordt ik naar het ziekenhuis gebracht.

Wat zich in het ziekenhuis afspeelt weet ik voor het grootste deel niet meer. Mijn hoofd is aan elkaar gelijmd, en er is iets gedaan met een injectienaald in mijn arm. Dat laatste weet ik alleen maar omdat ik vanochtend een pleister met watten op mijn arm zag zitten. Wat ik wel weet is dat ik in het ziekenhuis weer langzaam tot mezelf begon te komen. Ik kon in elk geval gewoon gaan slapen volgens de dokter. Dat is de enige uitspraak die ik me herinner.

Waar ik me zorgen om maak is waar die black-out vandaan komt. Mijn vermoeden is dat gisteren een hoop spanning die in mijn lijf zat is los gekomen. Zo voelde het in elk geval wel. De hele nacht zwaar emotioneel, en op sommige momenten in het ziekenhuis allerlei spastische bewegingen die je vaker ziet bij mensen waar plots alle stress los komt. Maar dat kan ook door die val en black-out komen natuurlijk. Ik heb in elk geval stof tot nadenken de komende dagen. En ik hoop dat dit mij echt nooit weer gebeurt.

F3000 rit uitgesteld :(

"Geachte dames en heren,

Helaas moeten wij dit jaar onze laatste Formule events afzeggen. Onze ritten in oktober hebben getoond, dat voertuigen met extreem veel pk’s bij de momentele weersomstandigheden voor beginnende rijders moeilijk te temmen zijn. De vele crashes en draaiers verminderen het rijplezier. Wij hebben deze beslissing in overleg met onze ervaren raceteams genomen, om hiermee Uw veiligheid te kunnen garanderen. Uw gezondheid komt, net zoals Uw plezier, bij ons op de eerste plaats. Omdat de perfecte rit alleen bij optimale omstandigheden op de weg mogelijk is, verschuiven wij alle termijnen naar het voorjaar.

Wij geven Uw codes weer vrij, termijnen die in het seizoen 2011 kunnen worden geboekt worden ter beschikking gesteld.

Als attente bonus voor deze verschuiving, hoeft U de benzinekosten niet te betalen.

Hartelijke groeten,

Uw Hammer Events Service Team"

Oftewel komende vrijdag nog niet wat de rit van mijn leven moest worden. Ik heb er wel begrip voor, maar kan lichte gevoelens van teleurstelling toch niet geheel onderdrukken.

Twittervrije Vrijdag

Ik had vrijdagochtend een wat vreemd gevoel. Ik zat aan een kopje koffie en mijn eerste gedachte was: "Wat zal ik eens gaan tweeten?". Dat is wel schrikken natuurlijk, want zo'n gedachte is een indicatie dat het tweeten een doel op zich is geworden. Was dit het begin van een niet meer te genezen Twitter verslaving? Er zat voor mij maar één ding op. En dus had ik gisteren voor het eerst een twittervrije vrijdag. Gewoon om te zien of ik last zou krijgen van ontwenningsverschijnselen. En ook om eens te zien hoe dat ook alweer was, zo'n leven zonder real-time social netwoking.

Ik moet zeggen dat het een bijzonder geslaagd experiment is geweest dat me veel wijsheid heeft opgeleverd. Zo weet ik nu dat ik er inderdaad best aan gewend ben geraakt dat ik anytime anyplace met mijn hele vrienden- en kennisenkring kan babbelen als ik daar behoefte aan heb. Niet dat mijn followers het me gemakkelijk wilden maken trouwens. In no-time stond mijn timeline vol met mentions die gewoon schreeuwden om een antwoord. Van gewoon een stellig "Nee", tot provocaties over geldelijke schulden en aantijgingen dat ik geen verstand van bier zou hebben. Ik ben wat dat betreft vrijdag behoorlijk op de proef gesteld.

Vooral de avond was zwaar. Mijn timeline weer vol met mensen die talentenjacht-pulp #TVOH echt prachtig lijken te vinden, en voor de rest ook alleen maar kampianen-klapvee-shit op de TV waardoor zo'n beetje elke 5 minuten mijn hand automatisch richting de HTC Desire bewoog om eens wat sappig commentaar de wereld in te sturen.

Gelukkig ben ik ook zo'n figuur die als hij wat in zijn hoofd heeft daar vrijwel onmogelijk van af te brengen is. En ruim 24 uur later kan ik vol trots zeggen dat ik nog steeds "Twuchter" ben. Zodra deze blogpost via twitterfeed in mijn timeline komt is dat natuurlijk voorbij. Het zij zo. Het belangrijkste dat ik gisteren heb geleerd is dat social networking echt heel leuk is, en niet meer is weg te denken uit de moderne maatschappij. Ik zou het in elk geval voor geen goud meer willen missen.

Vitaliteit door actieve ontspanning

Het was een beetje een op- en neergaande curve de laatste tijd waar het gaat om mijn lichamelijke conditie. Blaakte ik een tijd geleden nog van de energie, de afgelopen weken had ik toch moeite om mezelf te motiveren überhaubt iets te ondernemen. Ik voelde me ineens toch weer die man die snel ouder aan het worden is, en dat gevoel bevalt me echt helemaal niets. Natuurlijk zal ook ik niet aan de ouderdom ontkomen. Ik merk nu al dat ik mijn uurtjes slaap veel harder nodig heb dan vroeger, en dat ik veel gemakkelijker vetreserves opsla. Maar vitaliteit heeft in mijn ogen helemaal niet zoveel te maken met het bestrijden van de onvermijdelijke lichamelijke aftakeling. Het is veel meer een kwestie van een gezonde geest. "Mens sana in corpore sano" zeg maar.

De laatste weken liet ik dat toch weer een beetje versloffen. Ik was precies die couch potato aan het worden waar ik zelf zo een hekel aan heb. Gelukkig gaat het recentelijk weer een stuk beter. Het gaat er om dat je de aanmaak van stresshormoon weet te onderdrukken door jezelf heel bewust in een ontspannen situatie te positioneren. Of dat nu een korte maar krachtige powertraining is of het brengen van een currywurst naar de chefkok van een lokaal restaurant maakt eigenlijk niet uit. Al is dat laatste eerder "Mens sana in corpore sicco" natuurlijk.

En naast de ontspanning is een wat gezonder voedingspatroon natuurlijk ook heel belangrijk. Ik denk dat de meeste mensen de invloed van voeding op je dagelijkse prestaties nog steeds schromelijk onderschatten. In de docu "Supersize me" kwam dat duidelijk naar voren, maar het werkt natuurlijk ook de andere kant op.

Na twee weken weer verstandig doen voel ik me vandaag vitaler en actiever dan ik me in tijden gevoeld heb. En dat betekent weer dat ik de horeca-uitspattingen tussendoor weer beter aan kan. Een klassieke win-win situatie dus, zeker als je tijdens het stappen zo af en toe ook kunt genieten van een goed gesprek. En zo probeer ik alle positieve zaken in mijn leven zo mooi mogelijk te combineren zodat ik me weer jong en vitaal kan voelen. Ik ben benieuwd wanneer ik weer eens 28 wordt geschat :)

Gevel, deel laatst?

Door steeds weer die regen heeft het een tijdje geduurd voordat de laatste fase van de gevelrenovatie klaar was. Maar sinds vandaag is het zover. Na het voegwerk en impregneren van de stenen zijn nu ook de betondelen bijgewerkt.

Nadat de boel in de grondverf was gezet zijn nu alle scheuren gedicht. In plaats van de grijze snippers waar ik eerder nog tegen aan moest kijken zie ik nu een en al vers schilderwerk. Nadeel van zo'n renovatie is dat de kozijnen er wel ineens een stuk minder goed onderhouden uit zien. Zo zie je maar weer, schoonheid heeft ook alles te maken met contrast.

De waarde van een goed gesprek

Soms leer je schijnbaar alledaagse zaken opnieuw op hun waarde te schatten. Dat kan van alles zijn: Een huisdier dat even lekker tegen je aan kruipt, dat ene speciale biertje dat je al jaren niet meer had gedronken, een knuffel van je ouders die nog steeds trots op je zijn. Ik heb ze allemaal recentelijk nog meegemaakt en ik heb er oprecht van genoten. Datgene dat ik de laatste maanden echt weer op waarde ben gaan schatten is echter het goede gesprek. Gesprekken over alledaagse dingen heb ik wel vaak genoeg. Een echt diepgaand gesprek waarbij onderwerpen de revue passeren waar je lang niet altijd zo open over praat, dat komt heel wat minder vaak voor.

De afgelopen paar weken heb ik meerdere van die gesprekken gehad. Met familie, vrienden en zelfs collega's. Veel van die gesprekken kwamen precies op tijd. In mijn werk bij de klanten kan ik de laatste tijd mijn ei wat minder goed kwijt, en dan beginnen de gedachten in mijn hoofd weer een grote chaos te vormen. Tijdens zo'n goed gesprek voel ik dat daar binnen ineens structuur ontstaat. Minder relevante zaken worden geparkeerd. Losse gedachten over dezelfde zaken worden gegroepeerd en waar nodig aan elkaar gekoppeld. En waardevolle informatie van buitenaf wordt van binnen omgevormd tot enorme hoeveelheden aan inspiratie om met al die gestructureerde gedachten iets nuttigs te gaan doen. Een soort defrag.exe voor mijn hersenen zeg maar, maar dan een versie die wel goed werkt.

Ik kan het iedereen dus van harte aanbevelen. Als je afspreekt met vrienden, houd het groepje dan klein. Ga vervolgens niet met ze praten, maar ga een gesprek met ze aan. Durf zelf dingen te zeggen, maar durf vooral naar de ander te luisteren. Want zonder goed luisteren mis je de nuttige info van buitenaf en zal nooit nieuwe inspiratie in je hoofd ontstaan. Ik heb al een paar dagen hele mooie gedachten die er om schreeuwen te worden bevrijd. Om dat te kunnen moest ik wel eerst even de weg vrij maken, en daarvoor heb ik gelukkig deze blog.

Of al dat moois ook voor anderen mooi zal zijn? Ik heb geen idee. De toekomst zal het leren. Wat ik hoop is dat anderen de informatie tot zich zullen laten komen, en dat die informatie weer nieuwe inspiratie zal geven. Zo kunnen we elkaar blijven prikkelen tot hele mooie prestaties.

Verliefdheid op een stem

Ik had nooit gedacht dat het mij zou gebeuren. Dat ik zo ernstig in vervoering zou worden gebracht door alleen iemands stemgeluid. Maar ik heb het dan niet over zomaar een stem. Nee, ik heb het over het unieke zangtalent van Eva Cassidy. Vandaag is het precies 14 jaar geleden dat ze veel te jong stierf. Slechts 33 jaar is ze geworden, maar wat een erfenis liet ze achter. Als zangeres is ze na haar dood pas echt ontdekt, en sindsdien heeft ze een grote schare fans waaronder ik zeker gerekend mag worden.

Elke keer als ik een CD van haar op zet of op Youtube een filmpje kijk van een van de bekende songtitels die zij in haar geheel eigen stijl ten gehore brengt dan wordt ik overmand door allerhande emoties. Een mooi voorbeeld daarvan: "Fields of Gold". Het origineel van Sting vind ik echt een bagger nummer. Bij haar uitvoering heb ik continu een brok in mijn keel, de tranen in mijn ogen en een enorm verlangen om haar tot in de eeuwigheid te horen zingen. Heimelijk verliefd op een stemgeluid, wie had dat gedacht.

Ik ben overigens niet de enige op wie haar gezang zo'n sterk effect heeft. De vele reacties op YouTube spreken boekdelen, en ter uwer info: Eva Cassidy is voor Katie Melua de reden geweest om te gaan zingen. Ik hoop nog lang van haar stem te mogen genieten, en raad iedereen aan hetzelfde te gaan doen. Begin hierboven maar eens met haar uitvoeringen van "Autumn Leaves" en "Fields of Gold". Vooral de eenvoud is indrukwekkend. Zitten, gitaar even stemmen en dan gewoon alle gevoel in de zang leggen.

Ondanks dat ik verder niets van deze dame weet, zal ik vandaag toch een gevoel hebben dat ik haar mis. Dat moet u als lezer mij maar even vergeven.

Business on Wheelz!

Dit is hem dan: Een echte Titan Universe Businesscase on wheels. Is het geen beauty? Ik wilde eigenlijk al tijden een nieuwe koffer waar ik mijn werkspullen goed in kwijt kon. De pilotenkoffer was ruim genoeg, maar wel erg zwaar. Zeker als je je auto op 10 minuten loopafstand van de klant moet parkeren. De rugtas die we ooit als nieuwjaarsgeschenk kregen was eenvoudiger te tillen, maar wanneer je in pak loopt natuurlijk geen gezicht.

Een koffer op wieltjes moest het dus worden, en gisteren heb ik hem besteld. Natuurlijk via internet, want zo shoppen mannen. Althans, zo shoppen Nerd-meneren zoals ik. Maar ik schaam me daar niet voor. Ik zal morgen vol trots vanuit de parkeergarage naar de ingang komen rijden.

Vind ik leuk, zo'n tas achter me aan op wieltjes. Net als je die omaatjes ziet doen, alleen dan met een laptop in plaats van citroenen en leverworst uit de dagelijkse aanbieding. Voor deze speelse jongeman breken mooie tijden aan (^_^)

Gevelvoeg

Professor Jan in de voegologie is er wel even druk mee geweest, maar het resultaat mag er zijn. De voorgevel is nu volledig voorzien van prachtig snij-voegwerk. Professor Jan is meteen door naar de volgende klus, want vanwege zijn vakmanschap is hij een veelgevraagd specialist. Dan weer even wat proefmonsters voegen voor een beurs (hij is de beste voeger van het bedrijf), dan weer naar het zoveelste grote monumentale pand dat gerestaureerd moet worden. Ik heb bewondering voor zijn vakwerk. En ik vind het mooi om te zien dat hij er zelf ook van geniet.

De gevel is natuurlijk nog niet klaar. De betondelen worden vanaf volgende week maandag aangepakt, en als dat klaar is gaan ze de gevel nog hydrofoberen zoals dat zo mooi heet. Maar met de nu bereikte milestone ziet de gevel er al heel anders uit dan voor die tijd.

Allergie, deel 2

Vandaag de uitslag va de allergietest besproken met de huisarts. Bovenstaande jongen is inderdaad de oorzaak van mijn niesbuien. Althans, ik moet niezen van zijn poep. Ik zal de neusspray dus blijven gebruiken, omdat die best goed werkt. Want wie wil dat nou niet: de hele dag huisstofmijtenpoep in je neus zonder te moeten niezen. Net zoals alle andere mensen dat kunnen.

Ik heb ook nog wat tips gekregen voor maatregelen die ik in de slaapkamer moet nemen, zoals laminaat in plaats van tapijt om de hoeveelheid stof terug te dringen. Wellicht pak ik dat deze winter nog op, maar dan moeten wel eerst alle andere onderhoudswerkzaamheden zijn afgerond.

Mijn zorgen over de andere reactie bleken ongegrond. Nummertje 10 was een histamine test waar alle mensen op moeten reageren om te controleren of de monsters nog wel goed zijn. Dat was de assistente even vergeten te vertellen. Ik kan dus zonder problemen blijven genieten van bier, rode wijn en blauwaderkaas, en dat is best een opluchting.

Hollen en stilstaan.

Soms heb je van die tijden. Dan ben je met net wat teveel dingen tegelijk bezig. Ik heb daar nu ook last van. De gevelrenovatie is nog in volle gang. Mijn dakgoot moet nog worden vervangen. Murphey heeft problemen met de maag en darmen wat nogal wat extra aandacht vraagt in verband met medicatie en het verdelen van voeding over de dag. Ik zelf loop bij de huisarts vanwege die vervelende allergieën.

En dat is alleen nog maar het privé deel van de drukte. Deze week moeten drie projectplannen af, word ik ook nog "geclaimd" voor allerhande meetings en vraag ik me nog steeds af of ik de komende weken veelal in hotels moet vertoeven vanwege de reistijden naar de klanten her en der.

Normaal gesproken zijn dit allemaal dingen die ik best wel aan kan. Maar het komt nu wel echt allemaal tegelijk. En eigenlijk vind ik projectplannen schrijven een van de minst leuke aspecten van mijn werk. Dat helpt ook niet heel erg zeg maar. En ook het feit dat ik alleen woon maakt de planning van klanten ver weg des te lastiger. Waar ik een half jaar geleden nog kon rekenen op mijn vriendin die thuis het schip kon bewaken moet ik nu van alles en nog wat regelen voordat ik het land door kan reizen.

Natuurlijk. Ik heb zelf voor dit bestaan gekozen, en over het algemeen ben ik er ook erg gelukkig mee. Maar ik zou het wel fijn vinden als de druk wat beter verdeeld zou worden. Het is de laatste tijd echt hollen of stilstaan. En nu is het dus weer vooral hollen. Even doorzetten dan, en voorzichtig hopen dat ik tegen het eind van het jaar nog wat vakantie kan opnemen. Daar ben ik namelijk best aan toe.

Eindelijk weer sporten!

Door al die neus perikelen kreeg ik steeds maar geen lucht. Tel daarbij op een spoedopdracht in hartje Amsterdam wat neerkomt op 8 uur werken en 5 uur reistijd, en van sporten komt helemaal niks terecht.

Vandaag ben ik eindelijk weer eens goed bezig geweest. Wel nog even rustig aan, en daarom begonnen met de kleinste spiergroepen. Het viel me niet tegen eerlijk gezegd. Ik kon aan mijn biceps (altijd al mijn zwakke punt) merken dat ik er even uit ben geweest, maar voor de rest ging het eigenlijk best lekker. Het lekkers vind ik dat ik eindelijk weer lucht krijg. Misschien moet ik mijn eigenwijsheid eens wat vaker aan de kant zetten, en gewoon meteen de dokter bellen als ik klachten heb die langere tijd aan houden.

Tot zover de schop onder mijn kont van zondag 17 oktober 2010, ik heb gezegd.

Help, ik ben allergisch!!

Daar zit je dan in de wachtkamer. Een stuk tape met cijfers op de onderarm, en naast elk cijfer een druppeltje met daarin paard, hond, kat, huisstofmijt, en nog wat bloemen en ik weet niet wat. Mijn eerste allergietest. Door elk druppeltje heen is een gaatje in de arm geprikt, om te zien op welk druppeltje mijn lichaam reageert. Al na een paar minuten voel ik jeuk bij druppeltjes 5 en 10. Ook zie ik daar de huid dikker worden als een soort muggenbult. Ik ben dus blijkbaar niet allergisch voor één maar zelfs voor twee dingen! Op de Twitter grap ik nog dat het in elk geval geen bier allergie is. En die grap komt me nog duur te staan vrees ik.

Drupje 5 is de huisstofmijt. Dat was ook meteen de meest waarschijnlijke oorzaak van de niesbuien. Dit zal wel een kwestie van neusspray en vaak stofzuigen worden om te zorgen dat ik er geen last meer van heb.

Drupje 10 vind ik een stuk minder leuk. Ik ben blijkbaar ook allergisch voor Histamine. De symptomen zijn onder andere darmproblemen, en daar heb ik inderdaad vrij regelmatig last van. "Dat zit in veel voedingsmiddelen", zei de assistente nog. Ik ben even gaan googelen, en inderdaad zit het in veel voedingsmiddelen. Precies in al die voeding die ik lekker vind! Rode wijn, oude (schimmel)kaas, bier, ei, vis, zuurkool, spinazie en ga zo maar door! Als ik dat niet meer mag eten heeft mijn leven geen waarde meer.

Woensdag ga ik de uitslag met de huisarts bespreken en weet ik echt meer. Maar één ding weet ik zeker: Ik zit liever wat vaker op het toilet dan dat ik nooit meer Roquefort kaas mag eten.

Blutwurz!

Een bevriende familie gaat regelmatig op reis door het Beierse land. En Beieren heeft heel veel mooie dingen te bieden. Natuur en kastelen in het Beierse woud, cultuur in de grote steden en natuurlijk heel veel bier.

Bij velen minder bekend, maar minstens zo leuk zijn de Beierwald Spezialität Spirituosen, en dan vooral de "Echte Blutwurz" kruidenbitter. Een bittertje voor echte mannen zullen we maar zeggen. Twee glaasjes van dit drankje is zelfs voor mij genoeg.

Ik was dan ook erg blij toen ik vandaag twee flessen van deze lekkernij bij de Wagelaartjes kon ophalen. Van mijn keel heb ik voorlopig geen last (^_^)

Neusperikelen

Eigenlijk had ik er al heel lang last van, met name in de herfst en winter. Steeds het gevoel dat de neus dicht zit, zeer irritante jeuk en plots opkomende niesbuien die bijna niet te stoppen zijn. De afgelopen weken begon het weer, en deze keer had ik er genoeg van. Vanochtend heb ik daarom eindelijk de dokter bezocht om te zien of er iets tegen te doen is.

Een korte blik in mijn neus met zo'n neuskijk apparaat (daarom heb ik zo'n hekel aan doktersbezoek) wees uit dat er in elk geval geen poliepjes in mijn neusholte groeien. Het vermoeden is een allergische reactie op het een of ander. Vrijdagmiddag gaan we een allergietest doen. Totdat we weten wat het is krijg ik een neusspray die ik elke ochtend moet gebruiken om de irritatie van de slijmvliezen tegen te gaan.

Ik ben aan de ene kant heel erg blij dat ik nu kan hopen op een structurele oplossing voor mijn probleem. Aan de andere kant ben ik veel minder blij, een beetje bang zelfs. Voor het eerst in mijn leven zit ik echt in de medische molen, en dat is nieuw terrein voor me. Ik vind dat maar niks: Voorlopig wat medicatie, testje hier en daar en dan maar wachten op de uitslag in de hoop dat er een oorzaak wordt gevonden. En als dat niet lukt gewoon wat andere medicijnen uitproberen en ga zo maar door. Ik hoop toch van harte dat het traject er voor mij niet zo uit gaat zien. Ik ben nog veel te jong om continu met medische zorg en medicatie bezig te zijn. Ik wil leven als een jonge god! Gewoon 's ochtends met een fijn gevoel opstaan en vol fitheid en vitaliteit het avontuur van die dag tegemoet, zonder dat ik daar eerst een lading prikjes, pilletjes, drankjes en sprays voor nodig heb!

En ja, ik weet dat ik nu weer veel te hard van stapel loop. Maar daarom is het schrijven van een blog ook zo leuk. Dan kun je die kleine ongemakken die je voelt even lekker uitvergroten om zo de boel met een beetje extra entertainmentwaarde eens lekker van je af te schrijven. Bij deze dus.

Gevel herstel

Vrijdag was een dag die letterlijk een hoop stof deed opwaaien. Het herstel van de voorgeven van mijn huis is begonnen. De eerste stap is het uitslijpen en -hakken van het oude voegwerk. En dat is nog een hele klus! De oude stenen zijn erg zacht, en het voegwerk is kei- en keihard. De voegslijpmeneer moet dus uiterst secuur te werk gaan. Uiteindelijk is hij een behoorlijk eind opgeschoten. Maandag worden de laatste voegen er uit geslepen, en dan gaan ze verder met de volgende stappen: Het aanstralen en herstellen van de betondelen, het reinigen van de gevel, wat schilderwerk en natuurlijk alles weer opnieuw voegen en de gevel hydrofoberen.

Als het goed is kan de gevel er dan weer een jaartje of 30 tegenaan. Ergens in de komende weken zal mijn dakgoot ook nog worden vervangen. Een duur grapje alles bij elkaar, maar het is nu eenmaal hard nodig.

De man en zijn Cigaar - deel 2

Iets dat ik al heel lang wilde heb ik vandaag eindelijk weer gedaan. Ik heb besloten mijn oude liefde weer op te pakken, en zo af en toe te genieten van een zeer goede cigaar. Mijn ervaringen met cigaren handelaren in Enschede zijn helaas niet zo geweldig, maar gelukkig heb ik al jaren een vast adres in Apeldoorn waar ik met plezier inkopen doe voor dit genotsmiddel.

Vandaag ben ik na het koffie-met-boeken-ruilspel in het kader van burendag (wat ik overigens een heel leuk initiatief vond) afgereisd richting Apeldoorn om er eens goed voor te gaan zitten. En dat heb ik geweten! Meer dan 2,5 uur duurde het van mijn binnenkomst totdat ik de uiteindelijke keuze had afgerekend. Gelukkig wel onder het genot van een goede Piramide van Dominicaanse tabak. Want ja, in deze winkel mag (moet!) gewoon gerookt worden. Ik ben ondertussen ook weer een paar wijsheden rijker. Die krijg je gedurende de dag gratis mee:

"Een cigaar is pas op als je de brandblaren op je vingers hebt staan"
"Wij cigarenliefhebbers roken niet, wij digesteren"

Het is uiteindelijk een aardige collectie geworden van cigaren met namen zo mooi dat het bijna klinkt als poëzie:

Arturo Fuente Gran Reserva
Partagas Serie D No. 5
El Credito Serie R
Hoyo de Monterrey Petit Robusto

En zeg nou zelf. Zo mooi als ze er op de foto bij liggen, dan krijg je toch spontaan zin om er een op te steken!

Een ode aan magische handen

Omdat het vandaag waarderingsactie was bij de massage studio speciaal deze blijk van waardering:

Je opent de deur met een bescheiden lach.
Ik lach terug, en treed binnen.
Ben toe aan ontspanning na een stressvolle dag.
Met jouw hulp mijn zorgen overwinnen.

Ik vlei neer op de tafel, sluit mijn ogen,
volledig vertrouwen in jouw vakmapschap.
Zodra je begint alle zorgen vervlogen,
De gestressde spieren helemaal slap.

Twee magische handen,
hun weg vindend over mijn lichaam.
Mijn gedachten belanden
in een andere wereld, stil en vreedzaam.

Voor altijd wil ik er blijven,
weg van de realiteit.
Mijn gedachten weg laten drijven,
één met mijn eigen identiteit.

In de verte klinkt plots een stem:
"Zo dat was het, vond je het fijn?"
Ik denk alleen maar: "Damn!"
Kon ik maar elke dag hier zijn.

Nog wat afwezig kleed ik me aan,
ik voel het opkomen van slaperigheid.
snel de agenda openslaan.
Volgende week weer graag, zelfde tijd!

Oftewel: dames, jullie zijn geweldig!

Leuk zo'n buurman

Het gaat weer lekker hier. Ik ben al tijden bezig de wijkagent eindelijk zo ver te krijgen dat hij mijn buurman aanspreekt op zijn asociale gedrag. Ik heb in het verleden al eerder geblogd over zijn misbruik van mijn terrein door zijn auto in de gang neer te kwakken, het aanhoudende gegil vanuit zijn tuin waardoor ik de hele zomer niet fatsoenlijk buiten heb kunnen zitten, de rommel die ik steeds in mijn tuin vind en volgens mij alleen maar van hem afkomstig kan zijn en zijn aanhoudende onterechte beschuldigingen dat ik zijn auto stuk zou maken.

Een paar weken geleden heb ik een nieuwe poging ondernomen om de wijkagent in actie te krijgen. Na een telefoongesprek waarin ik refereerde naar mijn mail van bijna een jaar (!!) geleden waar ik maar geen terugkoppeling op kreeg kwam oom agent ineens met het nieuws dat hij al lang geleden een keer is komen kijken. Maar omdat het om privé terrein ging kon hij geen bon schrijven. En verder is er dus niets ondernomen of naar mij teruggekoppeld. Mooi is dat. “Ik kan geen bon schrijven”. Dat is toch ook niet de taak van een wijkagent? De wijkagent behoort in de wijk de orde te handhaven, en te zorgen dat dit soort dingen niet uit de hand gaan lopen! Na weer een week bellen en niet nagekomen terugbel beloftes heb ik daarom besloten zelf opnieuw in actie te komen.

De eerste stap is gezet. Hij is nu formeel en bewijsbaar op de hoogte van het feit dat ik zijn gedragingen niet accepteer. Hoe ik dat weet? Simpel. Hij is daar zo kwaad over geworden dat hij meteen tierend en wel aan de deur stond: “Mafkees! Waar ben jij mee bezig! Ik heb meer last van jou dan jij van mij! Met al die feestjes van je dat mensen om half twee ’s nachts tegen mijn ramen staan te bonken, en tegen mijn auto schoppen! Dat heb ik zelf gezien! Als je nog zoiets flikt dan mep ik je de hele straat door, vuile kankerleier!” Dan maakt hij een sla beweging met zijn vuist in mijn richting, waarschijnlijk in een poging me te intimideren, en roept: “En anders mep ik je er nu een voor!” Als hij eindelijk is uitgeraasd vraag ik beleefd: “Ben je klaar? Dankjewel!”. Terwijl hij nog wat mompelt sluit ik de deur. Ik ben blij dat ik gewoon rustig heb kunnen blijven, maar een beetje shaky werd ik er wel van.

Uiteraard heb ik meteen de politie weer gebeld, en bovenstaand gesprek letterlijk geciteerd. Volgens de dame aan de telefoon is het geen bedreiging in wettelijke zin. Maandag is de wijkagent weer binnen, dan moet ik maar even bellen. En zo gaat het al twee jaar. Eerst is het rustig, dan begint het asociale gedrag steeds erger te worden en als je er wat tegen probeert te doen ontploft hij en werpt allerhande beschuldigingen naar mijn hoofd alsof hij het slachtoffer is. En pas als de zaak dreigt te escaleren (lees: als het alweer veel te laat is) laat oom agent wat van zich horen. Gelukkig zijn mijn bezwaren feitelijk en bewijsbaar. Ik ben benieuwd waar dit naar toe gaat.

De man en zijn Cigaar

Ook @HarmJob vond hem erg lekker, de Dominicaanse lekkernij die ik naar de #TwitterBBQ had meegebracht. Voor mij was het al een tijdje geleden dat ik cigaar had gerookt. Toen ik een uitnodiging kreeg om 's avonds voor wat vlees en drank over de schutting te komen greep ik meteen mijn kans. Ik besloot voor die avond het digestive te verzorgen. Het vlees was in elk geval lekker, de salade van @Zunne smaakvol en gezond, de gezelligheid van allen onbetaalbaar. Met zulke vrienden rook ik graag de vredespijp!

Of ik deze gewoonte nu ga doorzetten? Daar moet ik nog even over nadenken. Het rokertje gisteren beviel me wel erg goed, maar het is ook een prijzige hobby. Zeker als ik wat al te enthousiast ga worden. Mocht ik op cigarenjacht gaan bij mijn vaste cigarenboer, dan laat ik het wel even weten. Zo'n tripje kan best gezellig zijn. Maar ik moet u wel waarschuwen: Meestal ben ik bij die winkel niet binnen 2 uur weer vertrokken.

Foto: @HarmJob

Schuttingbier - proefseizoen geopend!

Het was even wat lastig plannen met die trip naar Brussel die er tussendoor kwam. Maar ik was maandag mooi op tijd terug om samen met HarmJob de Twentsche Schuttingbitter op de fles te zetten. Professioneel als we zijn hebben we alle flesjes voorzien van een tweetje, om verwarring met brouwsels uit seizoen één met eenzelfde kleur dop te voorkomen.

Maar het bottelen was niet hetgeen dat me het grootste genoegen van die avond heeft geschonken. De Schutting 3-Pel seizoen twee was klaar om geproefd te worden en ik kan met trots zeggen dat het echt een kanjer van een biertje is! De kleur en geur stonden ons al aan bij het inschenken. En die afdronk.... Heerlijk bitter zoals dat hoort bij een tripel. 10 Seconden later werd ik overvallen door de echte party-piece van deze nieuwe lichting: Langzaam maar zeker voelde ik mijn hele slokdarm warm worden. Het was ons vanaf dat moment duidelijk: dit is er niet een om even tussendoor naar binnen te spoelen.

We hebben meteen de lading verdeeld, zodat ook mijn kelder weer verrijkt is met heerlijk eigen gebrouwen vocht. Naast de heftige 3-pel ook nog wat zuiderbuurs bruin, die ik gisteren ook meteen aan een smaaktest heb onderworpen. En oh man wat hebben we vakwerk geleverd, al zeg ik het zelf. We gaan nog een paar mooie avondjes met bier, vuur en kwaliteits-rookwaar tegemoet, ik weet het zeker!

Avontuur en de gedachten daarbij

Tja, en daar zit ja dan. In je eentje aan de bar van een Brussels hotel. En toch is het precies wat ik altijd al wilde: Mijn eerste internationale opdracht. In dit geval om onze collega's van Getronics Belgie bij te staan in het presenteren van onze visie en aanpak voor het uitrollen van 20.000 nieuwe werkplekken in de zeer complexe omgeving van een potentiele klant. Een presentatie aan Belgen, maar omdat er één Duitse collega bij zit mag ik alles in het Engels gaan doen. Ik hoop maar dat mijn Engels niet teveel doorspekt zal zijn van Twentse accenten :)

Toch stelt deze opdracht me meteen voor een dilemma. Mijn avontuurlijke karakter zegt me al jaren dat ik een baan moet hebben waarin ik wat van de wereld zie, dus wat dat betreft werd het wel eens tijd dat het ook ging gebeuren. Maar aan de andere kant begin ik nu een leeftijd te krijgen dat ik me ook best graag wil settelen in een ontspannen leventje met een fijne vrouw om lief te hebben. Maar hoe zal ik die vrouw vinden als ik steeds van huis ben? Oké, deze ene opdracht staat natuurlijk nog heel ver van "altijd van huis", dus ik loop misschien wat te hard van stapel. Maar toch gaan deze gedachten nu al door mijn hoofd omdat ik alles meteen wil analyseren tot in de details, en dus moet ik het weer eens van me af schrijven. Daar heb ik al eerder over geblogd.

En ik hoor nu de mensen al weer zeggen: "Joh, geniet toch even van je vrijgezelle leven". Nou dat heb ik nu wel weer gehad. Al dat stomme geouwehoer over "Happy Single" enzo is echt aan mij gewoon niet besteed. Ik ben een relatieman, zoals een collega dat laatst zo mooi beschreef. Het mag dan niet stoer zijn, maar ik vind het liefhebben van een vrouw gewoon het mooiste dat er bestaat. Bij elkaar je ei kwijt kunnen, in elkaars armen liggen na een zware dag, elkaar van binnen een warm gevoel geven met kleine onschuldige strelingen en kusjes en weten dat je even niet meer dan dat kan doen omdat er anderen bij zijn terwijl je allebei zo hevig naar meer verlangt, de ander soms verrassen met een spontaan en romantisch caeautje, verlegen naar elkaar glimlachen wanneer je koffie zet voor je ouders terwijl je weet dat je tien minuten daarvoor een keihard vluggertje over het aanrecht hebt gehad, gewoon keihard samen huilen als je het allebei even nodig hebt, "Maar wel lief hoor" zeggen als je partner met de eigen hobby bezig is waar jij gewoon helemaal niets mee hebt, samen genieten van een geweldige maaltijd die je die maand eigenlijk niet kon betalen, samen de slappe lach om iets heel onbenulligs tot grote ergernis van alle andere aanwezigen, stieken kijken hoe de ander ligt te slapen, samen douchen in een douchecabine die daar niet op berekend is qua ruimte, de ander verrassen met lieve berichtjes in de baggage, ouderwets je arm aanbieden om haar te helpen oversteken, van vervelend huishoudelijk werk samen een feest maken, samen genieten van een strandwandeling, zeggen dat je valentijnsdag niet belangrijk vindt en dan elkaar toch een cadeautje geven, samen aan tafel zitten met de laptop en dan niet praten maar msn-en gewoon omdat het kan.

Nee, ik ben nu niet ongelukkig, maar als ik mocht kiezen, doe me dan maar een lieve vrouw. Maar wel een die me zo af en toe op avontuur laat gaan natuurlijk :)

Soms is SPAM wel grappig

"Hi! How are you?
My name is Ruzaliya,
I never contacted with u before.
But I would like to know you, and maybe develop friendly contacts in future and may be a more than friendship.
I am looking for my second half, and my friends consider that I am very friendly and beautiful.
I am a teacher in school and I like my job because I love children.
If you like my photo, you are welcome!
In next mail I will send you more images.
I`ll be happy, if I'll get your mail with photo.

Yours faithfully,
Ruzaliya."

OMGWTFROFLOLBBQETCetera!

Ik ben op zich best benieuwd wat voor lieden hier serieus op in gaan...

Nog één keer E.R.O.L. dan.

Deze wilde ik jullie niet onthouden. Nog een kort filmpje die een aardige impressie geeft van de partysfeer tijdens de set van Erol Alkan. Check die opblaaspop dan!

Mysteryland Video

Na een weekendje Mysteryland is het wel lekker om op de zondagavond nog even terug te denken. Ik had zelf geen camera bij me, maar op youtube stromen de eerste video's alweer binnen zie ik. Hierboven ISIS op de mainstage.

De Cadenza tent, waar het zo ontzettend gezellig was. Als staat iedereen er op deze video wat lauwtjes bij.

Djedjotronic. Hier 2 jaar geleden was hij nog maar 21. En op Mysteryland ging het nog vetter en harder dan hier. Kun je nagaan!

En natuurlijk the man himself Erol Alkan. Ook dit ging gewoon kei- en keihard. Al zullen de hardstyle fans het maar een softe zooi vinden.

Feestweekendjeweg

Zo, dat was me het weekendje wel. Ik keek er al weken naar uit, en het was alles behalve een teleurstelling. Het begon al met een uiterst gezellige vrijdag avond in Den Haag. Eerst een klein hapje eten bij dat ene Argentijnse restaurant dat wordt gerund door een stel pakistanen, en daarna even wat drankjes doen om bij te praten met Neefje. Dat het gezellig was bleek wel, want voor ik het wist was het al na middernacht, en zat ik in een Ierse pub waar alleen Engels gesproken wordt aan een heerlijk maar wel prijzig glas lagavulin. Gelukkig waren we beide verstandig genoeg om te beseffen dat we het niet al te laat moesten maken.

De volgende dag was eindenlijk Mysteryland. En het was echt alles wat ik er van verwachtte. Met uitzondering van een regenbui toen we in de rij stonden om binnen te komen was het de hele dag prima weer. De dag begon voor ons lekker relaxed met Isis bij de mainstage. Dat podium (zie foto) wordt elk jaar mooier zo lijkt het wel. De middag uren hebben we besteed om de andere podia eens te verkennen. We hebben er een paar namen bij om te onthouden. Met name Cadenza heeft ons aangenaam verrast. Wat een super sfeertje heerste daar zeg!

Het eind van de middag hebben we even lekker staan raggen in de Boys Noize records tent. Eerst Djedjotronic. Wat ging het er af zeg, heerlijk! Wij weten nu wat "electro bitchy dance" betekent. Weer een naam om op de line-ups in de gaten te houden. Daarna was het de beurt aan held Erol Alkan. Ik weet niet wat het is, maar elke set van deze man is weer anders, en elke keer weet hij er net dat beetje extra uit te krijgen. Ik ben echt heeeel blij dat ik er bij was.

De avond stond in het teken van Dimitri en Derrick May. Grote namen van weleer die nog steeds duidelijk hun mannetje staan in de dance wereld. Opvallend vond ik het grote aandeel grijze haren tussen het publiek. Blijkbaar hebben beide heren een trouwe schare fans. En voor mij betekende het dat ik nu zeker wist dat ik bij lange na niet de oudste bezoeker ben van dit festival. Voorlopig is Mysteryland voor mij dus zeker voor herhaling vatbaar.

Nu is het een dag later, en ik ben veel minder vermoeid dan ik had verwacht. Blijkbaar heb ik geleerd mijn krachten te verdelen. Zal het besef dat ik geen 18 meer ben dan al zo diep geworteld zitten? Blijkbaar. Maar zal ik eens wat zeggen? Dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo erg.

Mysteryland 2010 preview: zin an!

Ik tweet er al een tijdje over, en komende zaterdag is het zover: Mysteryland 2010! Ik moet zeggen dat ik nog nooit intenser naar dit festival heb toegeleefd dan dit jaar. Ik heb er echt zo onwies veel zin an! Waarom? Waarschijnlijk ben ik na de afgelopen maanden gewoon toe aan een leuk festival, maar het is vooral vanwege de lineup van dit jaar.

Waarschijnlijk gaan we de dag in disco stijl beginnen met de tonen van Riptide, gevolgd door vrolijk relaxen met Isis. Haar zag ik voor het eerst draaien toen ze nog maar 18 was. Sindsdien heeft deze dame door haar muziek keuze een speciaal plekje in mijn hart. De middag uurtjes brengen we waarschijnlijk door in de GZG area. Hun motto is ‘Wat een leven!’ wat symbool staat voor de liefde, het plezier en de positiviteit die de housecultuur met zich meebrengt. Kan het nog mooier? En valt het tegen, dan kunnen we de hele middag hard in de Bois Noize records area, waar elke minuut van de dag een topper achter de draaitafels staat. Om 17:00 uur staan we daar zeker, om helemaal los te gaan op de set van Erol Alkan. Waarom ik E.R.O.L. een held vind? klik maar eens hier, hier of hier!

Ons avond programma is er ook een van grote helden. Eerst een set van de vader der nederlandse DJ's Dimitri. De man die me na het beluisteren van zijn static tracks CD's heeft gestimuleerd me steeds dieper in de house scene te verdiepen. En daarna een van de grondleggers van de techno, the legend Derrick May. Ik weet zeker dat ik me zaterdag even weer 18 zal voelen. En ik weet ook zeker dat ik zondag meer dan ooit besef dat ik toch echt geen 18 meer ben :)

Inner peace

Wauw, wat een periode heb ik doorgemaakt! Na 10 weken vrijgezel zijn was de terugblik al een emotionele achtbaan waarvan ik achteraf behoorlijk stond te kijken. Ik kan me niet herinneren in zo’n korte tijd zoveel emotie te hebben moeten verwerken. En waar ik toen dacht dat ik er wel klaar mee was, besef ik nu dat de echte ontdekkingstocht toen nog moest beginnen.

En wat een ontdekkingsreis is het geweest, die hernieuwde zoektocht naar mijn eigen ik. Ik had nooit verwacht dat mijn verleden nog zo vers op mijn netvlies zou komen te staan als dat de afgelopen weken is gebeurd. Het lijkt ineens wel alsof mijn hele leven een grote heftige achtbaan is geweest. Van nog zeer jonge eenzame denker via onverantwoordelijke rebel zonder toekomst richting IT-er met passie die niet bang is de zaken vanaf een heel andere en soms verrassende kant te bekijken. Best succesvol ben ik de afgelopen jaren geweest, en dat is volgens mij vooral te danken aan het feit dat ik nog elke dag besef welke lange weg ik heb moeten afleggen om hier te komen. En ook besef ik dat ik op die weg soms ook gewoon mazzel heb gehad, niet meer en niet minder. Sommige zaken kun je nu eenmaal niet afdwingen. Je moet soms met een gelukje ergens tegenaan lopen en die strohalm met beide handen vastpakken en er vol passie voor gaan om er iets moois van te maken.

Tegenslagen zullen er altijd zijn. Vorige week nog had ik een mega dip omdat vermoedens die ik had waarvan ik hoopte dat ze niet waar zouden zijn gewoon keiharde realiteit waren. Dat slechte nieuws heeft me zo merk ik nu geholpen om nog wat laatste dingen te verwerken. Dat gecombineerd met een heel fijn en openhartig gesprek met mijn vader heeft ervoor gezorgd dat ik sinds gisteren eindelijk weer in staat ben een innerlijke rust te ervaren die ik in maanden niet heb gevoeld. Net alsof ineens duizenden puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen.

Ik kon het gisteren op de massagetafel echt goed merken. Geen gedachten meer in mijn hoofd, maar alleen maar een geest die zachtjes heen en weer reisde tussen de grens van diepe slaap en opperste concentratie op het vakwerk van de masseuse. En na de massage was er binnen in mij alleen nog maar rust, hele diepe rust. Op die manier had ik een massage nog nooit beleefd. Ik ben als rationele atheïst wars van alles wat met spiritualiteit te maken heeft. Maar als ik het woord spiritueel zou moeten beschrijven, dan komt deze ervaring echt heel dicht in de buurt.

En ik kan het uit ervaring vertellen: Als je hoofd al die tijd zo enorm vervuild is geweest, is een volledig zuivere geest echt een fantastisch gevoel dat ik nooit meer kwijt wil. Ik denk dat menig boeddhistische monnik zelfs jaloers op me kan zijn.

New wheelz

Je bent tevreden met wat je hebt, tot je wat beters kunt krijgen. Dat geldt ook voor grasmaaiers. Ik was de handmaai best wel zat, dus ben ik op zoek gegaan naar een nieuw grasmaai monster. Het selectieproces qua type grasmaai was vrij snel doorlopen. Zo'n groene maaikar als ze bij de gemeente hebben die ik eigenlijk het liefst wilde paste niet door de poort, en viel behoorlijk buiten mijn budget. Geen zitmaai dus voor mij, maar gewoon iets wat je zelf over je grasmat moet duwen. Maar dan toch wel een benzinemaai zeker? Dat is toch ideaal voor mij als petrolhead? Na wat nadenken realiseerde ik me echter dat ik met zo'n apparaat alleen maar zou gaan voor de grootste motor die het meeste lawaai maakt. En dat ik dan de hele dag een beetje achter het huis sta gas te geven. Nee, de ratio begon het steeds meer te winnen van de emotie en een elektieke cirkelmaai moest het worden.

Na een snel vergelijkend onderzoek via internet (ja, ook in dit soort dingen ben ik in de basis een nerd) ben ik een zooi tuincentra en hardware stores afgereden om te zien wat er zoal te koop is voor welke prijs. Tijdens die zoektocht viel me op hoeveel potentiële moordwapens je als tuinder eigenlijk tot je beschikking hebt. Ik begon me zelfs af te vragen of het überhaubt wel verantwoord was dat ik zonder begeleiding in dit soort winkels werd toegelaten. Wij maken ons zorgen over "Going Postal", maar volgens mij is "Going Gardener" echt vele malen erger.

De uiteindelijke keuze voor mijn grasmaai-racemonster is gevallen op de Gardena PowerMax 32e. En laten we eerlijk zijn, als er PowerMax in je naam staat ben je gewoon kewl! Na een betrekkelijk eenvoudige montage (met wel een zeer ingewikkelde beschrijving er bij) heb ik mijn new wheelz inmiddels met succes getest. Een hele ervaring hoor, al die nieuwe technologie in mijn tuin. Wellicht is dit ook een mooi moment om onze grasmaai-blog weer nieuw leven in te blazen. Ik zal beheerder @Harmjob eens vragen of hij mij daar beheerderstoegang kan geven.

Al 40 jaar gelukkig!

Zoals ik al eerder blogde zijn vandaag Mummy en Daddy T-REX presies 40 jaar getrouwd. 40 jaar lief en leed gedeeld. Samen begonnen met bijna niets. Alleen een flatje, een tafeltje en een fornuis. Geen geluk op basis van welvaart en spulletjes dus, zoals ik bij veel anderen helaas wel steeds vaker zie. Nee, het geluk bestond toen al puur uit liefde voor elkaar, en samen een mooi bestaan op willen bouwen.

En ik heb echt veel respect voor hetgeen ze samen hebben bereikt. Ze hebben veel voor elkaar kunnen betekenen, maar ook voor hun kinderen. Want ik weet dat ik het ze niet altijd even gemakkelijk heb gemaakt. Voordeel was dan wel weer dat ik enorm veel op mijn vader lijk, zowel in uiterlijk als in gedrag. Dat is maar goed ook, want zo kon Daddy T-REX behoorlijk wat grip behouden op mijn rebelse neigingen. Gelukkig heeft hij mijn rebellie waar nodig ook gestimuleerd, zoals die keer dat ik 5 gulden kreeg om bier te halen toen ik bij de uitreiking van mijn VWO diploma als enige de ballen had om de conrector en plein public demonstratief geen hand te geven. Wat een fijne herinneringen!

En dat ik veel op mijn vader lijk geeft me ook weer hoop. Want als er zo’n liefdevolle vrouw als Mummy T-REX waar mijn vader van houdt rondloopt die het niet alleen 40 jaar met deze man uithoudt, maar zelf al die 40 jaren van hem kan blijven houden, dan moet er ergens op deze aarde toch ook zo iemand voor mij rondlopen waar ik van kan blijven houden?

Toch? Dames? Alsjeblieft?

Mijn leven is wél leuk!

Zo, en na al dat halve depri gedoe is het hoog tijd om weer eens lekker positief te gaan bloggen! Mijn blog is de laatste weken natuurlijk vooral een uitlaatklep geweest voor mijn emoties, en dat zal het ook wel blijven denk ik. Gewoon, omdat het echt geweldig is om zo af en toe lekker de dingen van je af te schrijven. Ook als het in je hoofd geen structuur heeft. Gewoon alles er uit knallen in je favoriete word-processing pakket, en dan via CTRL-X en CTRL-V de zaken herstructureren zodat je zelf eens kunt lezen wat je nu eigenlijk in je gedachten hebt. Ja inderdaad, ook als het gaat om emoties blijf ik gewoon een nerd en daar schaam ik me niet voor :)

Maar goed, even weer positief bloggen dus. Afgaande op de eerdere berichten lijkt het wel of ik naast lekker stevig sporten echt helemaal niets leuks in mijn leven heb. Maar als ik de agenda erbij pak valt het eigenlijk best mee. Afgelopen zaterdag heb ik met veel interesse kennis genomen van allerlei massage- en persoonlijke verzorgingstechnieken op de open avond op de massage salon. Dat klinkt allemaal een beetje als vrouwendingen, maar ik vind het gewoon erg interessant hoe je bijvoorbeeld een stuk garen kunt gebruiken om lichaamshaar te epileren. Slimme techniek met beperkte middelen.

De komende weekenden staat er ook veel leuks op stapel. Komende vrijdag zijn Mummy en Daddy T-REX 40 jaar getrouwd. Wat zeg ik, ze zijn al die jaren zelfs gelukkig getrouwd! En omdat ik heel veel op mijn vader lijk heb ik echt mega veel bewondering voor Mummy T-REX dat ze het al die jaren heeft uitgehouden met die man :) Het feestje wordt in besloten kring gevierd, maar het zal er niet minder gezellig om zijn. Ik vind het prachtig om te zien hoe ze na al die jaren nog zoveel liefde, respect en speelsheid in hun relatie weten te behouden.

Een weekje later wordt het ook weer leuk. Dan is het eindelijk weer Mysteryland. Ik was altijd al een groot fan van de house muziek, die voor mij begin jaren 90 precies op tijd kwam. Toch duurde het tot 2007 voordat ik deze moeder aller dance festivals eindelijk ging bezoeken. Vorig jaar viel het voor ons gevoel wat tegen, en we twijfelden of we dit jaar wel zouden gaan. Maar elke keer als ik de line-up van dit jaar bekijk ben ik echt zo onwijs blij dat ik een ticket heb gekocht! Ik kan dit festival echt iedereen aanraden, zelfs als je niet van dance houdt. De sfeer is er altijd heel bijzonder, en ondanks de 60.000 bezoekers ook heel intiem. Voor mij is dit echt een weekendje weg. De dag ervoor vast richting Neefje in Den Haag, even lekker uit eten en een drankje doen in de Haagse binnenstad, en dan de volgende dag helemaal los.

En dan heb ik het nog helemaal niet gehad over de strong bitter die @harmjob en ik binnenkort gaan brouwen, de nieuwe lichting Schutting 3-pel die binnenkort rijp is om te proeven, de leenfilmcollectie waar ik nog van ga genieten en ga zo maar door.

Nee, ondanks de vele dipjes van de afgelopen tijd die elkaar voor mijn gevoel wat al te snel opvolgden kan ik toch maar één conclusie trekken: Mijn leven is wél leuk!

Keuzes en zorgen

Brrr, wat een dag vandaag. Ik had het even helemaal gehad met alles en iedereen. Soms hoor je van die dingen die zorgen dat je je alleen nog maar heel erg teleurgesteld kunt voelen. Normaal neem ik dan de figuurlijke pen ter hand en blog de boel even lekker van mij af. Maar in dit geval kon dat niet. Dat ik persoonlijke zaken over mezelf de wereld in gooi is mijn eigen keuze. Degene die me kennen en het lezen hoef ik dan het hele verhaal niet meer te vertellen, en degenen die me niet kennen, nou die kennen me niet en dus heb ik er geen last van.

Maar hoe doe je dat dan als je je echt zorgen over de keuzes van iemand anders maakt? Ik kan niet bloggen over de situatie omdat ik niet het recht heb de problemen van anderen hierin te betrekken. Maar die situatie heeft zoveel impact op mijn gevoel. Ik wil die persoon het liefste helpen, maar weet dat ik dat niet kan en mag doen. Ten eerste om mezelf in bescherming te nemen, en ten tweede omdat in dit soort situaties alleen de persoon zelf de eerste stap kan nemen. Zolang dat niet gebeurt is alle hulp en steun verloren energie.

Maar het blijft aan me knagen. Zeker omdat ik weet hoe het is om in zo'n situatie te zitten. Je maakt verkeerde keus na verkeerde keus, maar bent blind voor de gevolgen die die keuzes hebben voor jou en je omgeving. En die tijd uit mijn verleden waar ik eigenlijk niet graag over praat, stond vanochtend ineens weer helemaal op mijn netvlies geprent. Ik ga ook niet in details treden, maar het was heftig genoeg om ervoor te zorgen dat ik echt even doodsbang werd van mezelf. En ik kon hiermee letterlijk bij niemand terecht: de enige die echt alles uit die tijd van me weet is nu mijn ex.

Ik kon dus nog maar één ding doen: zelf de zaken op een rij gaan zetten. Ook al doet het nog zo'n pijn, het verleden is het verleden. En ondanks dat ik van ver moest komen ben ik de afgelopen jaren toch vrij succesvol geweest in het leven, al zeg ik het zelf. En ook al doen juist door mijn verleden de zorgen over die persoon nog zo'n pijn omdat ik niemand gun wat ik toen doormaakte: ik kan er niets tegen doen. Dat konden mensen bij mij toen ook niet. Inmiddels zitten er weer twee notes to self in mijn envelop. Straks ga ik nog even lekker tot rust komen, en dan hopen dat ik vannacht weer goed kan slapen.

En aan allen die zich toch wat zorgen maakten toen ik even van de aardbodem verdwenen leek mijn oprechte excuses. Het was niet mijn bedoeling jullie zo te laten schrikken.

Slaap

Een paar weken geleden was het nog bar en boos met die slaap van mij, of beter gezegd het gebrek er aan. Al die drukte in mijn hoofd zorgde ervoor dat mijn hersens gewoon niet in staat waren om in slaap te komen. Gelukkig heb ik met mijn eigen slimme aanpak mijn gedachten voldoende kunnen kanaliseren zodat ik de afgelopen twee weken heb geslapen als een roos.

Tot afgelopen nacht dan. Ik lag er rond half twaalf in, ietsje later dan normaal, maar toch zeker geen gekke tijd. Maar man oh man wat lag ik weer te woelen. Was de drukte in mijn hoofd terug? Nee, helemaal niet. Sterker nog, ik had de hele avond rustig genoten van een lekker hapje eten en een paar speciaalbiertjes die ik nog niet eerder had gehad. Ondanks dat ik die hele avond alleen was voelde ik me beter en sterker dan ik me in tijden had gevoeld. En dat bleek meteen het grootste probleem.

Ik heb gisteren echt heerlijk doorgehaald op de sportschool, en de rest van de dag herstelde mijn lichaam zo goed van het vele eten dat ik op een wat ongelegen moment opnieuw werd getroffen door het krachtsport-virus. Het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar op een of andere manier wil mijn lichaam gewoon meer als het flink op de donder heeft gehad. Toen ik gisteren thuis kwam was ik echt zwaar hyper. Als de sportschool open was geweest op dat moment was ik er bij wijze van spreken meteen naar binnen gerend. Echt ongehoord! Echt zo'n gevoel alsof je de kampioen bent die gewoon de hele wereld aan kan. Ik wilde best slapen, maar mijn lichaam wilde niet meer. De testosteron zat bij wijze van spreken nog tot achter mijn ogen, en er moest gewoon getraind worden. Best leuk hoor, om je weer zo lekker energiek te voelen, maar soms is mijn lijf wat al te enthousiast.

Wat ik me vandaag wel realiseerde is dat ik nog een potje met Melatonine heb staan. Misschien moet ik dat eens proberen om de slaap wat te stimuleren. Ik kan niet gebruiken dat ik straks weer drie nachten achter elkaar mis.

En of ik mijn lichaam zijn zin ga geven? Ja hoor, echt wel! Vandaag ga ik me gewoon weer helemaal de tandjes trainen. Gewoon, omdat ik het leuk vind. En omdat ik mijn armen niet gespierd genoeg vind natuurlijk. Naast de wil om een gezond lichaam te hebben heeft ook deze jongen gewoon last van ijdelheid.

Ambitietijger goes back to pumping iron

Wow, ik ben gewoon echt goed bezig! Drie keer sporten in één week! Dat doet me bijna denken aan mijn hardcore krachttraining tijd. Natuurlijk trainde ik toen geen drie maar vier keer per week. En natuurlijk trok ik toen geen 60kg maar 100kg op en neer. Maar dat waren andere tijden. Toen was ik alleen, en had ik 's avonds alle tijd van de wereld.

He wacht eens! Die situatie heb ik nu ook! Reden te meer om mijn oude liefde vol enthousiasme op te pakken. Ik merk nu al dat ik best veel frustratie in het ijzer kwijt kan. Dat is het voordeel van fitness apparatuur: je kunt er tegen schelden wat je wilt, het zegt nooit iets terug. Vroeger dacht ik hetzelfde over computers, totdat ik werd geconfronteerd met structureel terugkerende foutmeldingen. Maar ik dwaal weer af, we hadden het over fitness als uitlaatklep. Nu verwacht ik niet dat ik weer net zo hardcore als vroeger kan gaan trainen. Dat was op een andere sportschool, met een trainer die diverse van zijn leerlingen op Europese kampioenschappen bodybuilding heeft zien performen. Maar zo ver hoeft het van mij ook niet. Ik weet van mezelf dat ik toen ongeveer 90kg woog met een vetpercentage van 13%. Maar ik weet ook hoe veel ik daarvoor heb moeten doen, en vooral hoeveel ik er voor moest laten.

Wat mij er vooral in trekt om de krachtsport weer serieus op te pakken is het enorme plezier dat ik beleef aan het bestuderen van dingen, en vervolgens de opgedane kennis om te vormen in een tastbaar resultaat. In mijn eerste jaar krachtsport liep ik redelijk als een kip zonder kop aan de gewichten te trekken. Ik heb toen een workshop gevolgd over effectief vet verbranden en spiermassa aanzetten, gegeven door een medisch bioloog met zeer veel ervaring in het begeleiden van topsporters. Toen al heb ik veel geleerd over het aanpassen van je voedingspatroon om zo via het controleren van je bloedsuikerspiegel de ketose actief te sturen. Iedereen verklaarde me voor gek dat ik er zo'n afwijkend eetpatroon op nahield. Veel minder brood, hoger in de eiwitten, dat kon toch niet gezond zijn. Gezond was het echt wel, en het resultaat mocht er ook zijn. Eerst 12 kilo vet kwijt geraakt, en later na wat aanpassingen in de voeding meer dan 12kg spiermassa aangemaakt in 4 maanden tijd. Hetzelfde truukje heb ik begin dit jaar ook toegepast, waardoor ik van 98kg naar 80kg ben gegaan. Uiteraard heeft de stress van de relatiebreuk me geholpen met de laatste loodjes, maar mag er ook iets positiefs uit komen alstublieft?

Nu ik eindelijk weer een vetpercentage heb dat ik zelf acceptabel vind, is het een mooi moment om het genoegen van actief je lichaam vormen door specifieke training en voeding opnieuw te beleven. Eerst ga ik gewoon 3 keer per week klassiek Borst-Biceps/Benen/Rug-Triceps om op krachten te komen. Daarna kunnen de experimenten beginnen. Dropsets, HST, en als ik een trainingsmaatje kan vinden (wanneer begint BroederBas eigenlijk weer met trainen?) wellicht een keer 6 weken HIT á la Dorian Yates. In de 6 weken klassieke training ga ik vast nadenken over mijn voeding schema. Minderen in de Junkfood en meer schone voeding is het devies. Dat was ik toch al van plan, en nu heb ik een mooie stok achter de deur.

Nogal wilde plannen dus zoals ik het hier opschrijf. Wat er van terecht gaat komen? Ik heb geen idee. Maar ik heb dit soort ambities voor mezelf eerder waar gemaakt. Los daarvan is het altijd fijn om jezelf persoonlijke doelen te stellen. En nu ik deze ambities heb geblogd heb ik meteen een stok achter de deur in de vorm van sociale controle. Wat doe ik mezelf toch aan!

Sporten 2-8-2010 en zelf-therapie

Na een hoop drukte uit mijn hoofd te hebben weggeschreven door van mezelf te erkennen dat ik een eenzame denker ben die moeite heeft zijn gedachten onder controle te krijgen heb ik vandaag besloten meteen de koe bij de horens te vatten en mezelf te dwingen mijn leven wat meer in balans te brengen. Een deel van de onrust in mijn lijf hoop ik weg te halen door het sporten hernieuwd op te pakken. Nog geen mega-hardcore krachttraining, maar gewoon rustig beginnen met trainingen van 13 tot 15 setjes. Niet te zwaar, maar wel voldoende om mijn lichaam voldoende te vermoeien om het in een ontspannen herstelmodus te brengen.

Tijdens het trainen heb ik ook nagedacht over hoe ik mijn gedachten weer wat meer in balans ga brengen. Een soort "do it yourself psychiatry" zeg maar. Na het filosofisch benaderen van mijn toestand ben ik tot de voorzichtige hypothese gekomen dat ik mezelf telkens probeerde te bevrijden van mijn existentiële eenzaamheid, terwijl ik deze vorm juist zou moeten koesteren als datgene waarin ik als individu werkelijk uniek ben en waarin ik de echt waardevolle tijd voor mezelf kan vinden. Mijn sociale en emotionele eenzaamheid waar ik geen aandacht voor had konden zich vervolgens zowel binnen als buiten mijn hoofd ten volste ontplooien, waardoor de balans echt helemaal zoek was.

"Durf weer de dingen te ondernemen die je leuk vindt", is de eerste schop onder de kont die ik mezelf heb gegeven. Dingen ondernemen en weer participeren in de wereld om me heen, in plaats van mezelf alleen maar op te sluiten met mijn gedachten. Ik ga de komende tijd nog veel meer van dit soort korte maar krachtige berichten aan mezelf schrijven zodat ik mezelf weer kaders kan stellen waar nodig, en overbodige gedachten uit de snelkookpan kan verbannen. Die berichten zullen overigens veelal zeer persoonlijk van aard zijn, dus die zal ik hier niet gaan delen.

De training zelf ging eigenlijk best goed trouwens. Ik ga in het kader van dingen ondernemen die ik leuk vind proberen dit vast te houden.