Keuzes en zorgen

Brrr, wat een dag vandaag. Ik had het even helemaal gehad met alles en iedereen. Soms hoor je van die dingen die zorgen dat je je alleen nog maar heel erg teleurgesteld kunt voelen. Normaal neem ik dan de figuurlijke pen ter hand en blog de boel even lekker van mij af. Maar in dit geval kon dat niet. Dat ik persoonlijke zaken over mezelf de wereld in gooi is mijn eigen keuze. Degene die me kennen en het lezen hoef ik dan het hele verhaal niet meer te vertellen, en degenen die me niet kennen, nou die kennen me niet en dus heb ik er geen last van.

Maar hoe doe je dat dan als je je echt zorgen over de keuzes van iemand anders maakt? Ik kan niet bloggen over de situatie omdat ik niet het recht heb de problemen van anderen hierin te betrekken. Maar die situatie heeft zoveel impact op mijn gevoel. Ik wil die persoon het liefste helpen, maar weet dat ik dat niet kan en mag doen. Ten eerste om mezelf in bescherming te nemen, en ten tweede omdat in dit soort situaties alleen de persoon zelf de eerste stap kan nemen. Zolang dat niet gebeurt is alle hulp en steun verloren energie.

Maar het blijft aan me knagen. Zeker omdat ik weet hoe het is om in zo'n situatie te zitten. Je maakt verkeerde keus na verkeerde keus, maar bent blind voor de gevolgen die die keuzes hebben voor jou en je omgeving. En die tijd uit mijn verleden waar ik eigenlijk niet graag over praat, stond vanochtend ineens weer helemaal op mijn netvlies geprent. Ik ga ook niet in details treden, maar het was heftig genoeg om ervoor te zorgen dat ik echt even doodsbang werd van mezelf. En ik kon hiermee letterlijk bij niemand terecht: de enige die echt alles uit die tijd van me weet is nu mijn ex.

Ik kon dus nog maar één ding doen: zelf de zaken op een rij gaan zetten. Ook al doet het nog zo'n pijn, het verleden is het verleden. En ondanks dat ik van ver moest komen ben ik de afgelopen jaren toch vrij succesvol geweest in het leven, al zeg ik het zelf. En ook al doen juist door mijn verleden de zorgen over die persoon nog zo'n pijn omdat ik niemand gun wat ik toen doormaakte: ik kan er niets tegen doen. Dat konden mensen bij mij toen ook niet. Inmiddels zitten er weer twee notes to self in mijn envelop. Straks ga ik nog even lekker tot rust komen, en dan hopen dat ik vannacht weer goed kan slapen.

En aan allen die zich toch wat zorgen maakten toen ik even van de aardbodem verdwenen leek mijn oprechte excuses. Het was niet mijn bedoeling jullie zo te laten schrikken.