De redding van mijn Tango

Sommigen van jullie weten dit al van me. Voor anderen komt dit misschien als een verrassing. In het voorjaar van 2013 was ik bijna gestopt met het dansen van Tango. Bijna.

Ik. Die man die jullie tot vervelens toe lastig valt met zijn enorme liefde voor de Argentijnse tango. Veelal in de vorm van facebook posts met tangodansers en -orkesten die mijn hart sneller doen kloppen. Nog nooit in mijn leven kwam ik in aanraking met een fenomeen dat me dermate heftig aangreep en nooit meer los zal laten. Zo heftig dat ik regelmatig bij mezelf denk: "Hoe kan dat nou eigenlijk? Wat is het aan Tango dat mijn hart zo vult met gevoelens van geluk?"

Dat ik de muziek heel mooi vind is daar een onderdeel van. Dat ik graag naar mooie dansers kijk heeft de liefde voor tango ook zeer versterkt. Maar vooral had ik anderhalf jaar geleden die redding zo enorm nodig. Ik zat op dat moment in mijn grootste Tango-dip ooit. Vol van frustratie dat ik dat vloeiende in al haar liefdevolle zachtheid die deze dans zo verdient maar niet tot uiting kon brengen. Harken was het vaak. Nadenken en harken. Ik had inmiddels voor het eerst in mijn leven een tangovakantie geboekt. Een week lang aan de Costa Brava 2 maal per dag les van het danspaar dat in bovenstaande video te bewonderen is, en elke avond een salon om te oefenen of te ontspannen. Bij mij was die ontspanning echter ver te zoeken. Sterker nog: de eerste avond daar voelde het dansen slechter dan ooit. Het liefst wilde ik mijn ticket omboeken om nog de volgende dag direct terug naar huis te vliegen en nooit meer een dansvloer te betreden.

De volgende ochtend was het begin van een transformatie waar ik de docenten van die week nog steeds dankbaar voor ben. In de eerste les gingen ze compleet terug naar de essentiele basis van wat dansen (en natuurlijk bewegen) eigenlijk inhoudt. Elke beweging, elke pas, elke draai begint met een intentie. Een intentie bedoeld voor beiden. Hij nodigt uit, zij gaat erin mee, en daarna maken zij samen de beweging af. De overtuiging waarmee zij dit brachten had tot gevolg dat mijn lijf en mijn geest zich beide acuut naar een totale status van rust transformeerden die de rest van die week niet meer is veranderd. De enorme rust en toewijding waarmee zij hun kennis en ervaring op mij hebben overgedragen, en de geweldige beleving om met de dame uit bovenstaande video te mogen dansen, zorgen er zelfs nu ik dit schrijf nog voor dat ik af en toe een traantje moet wegpinken. Een hele week les, in alleen maar basis. "Omdat Tango niet gaat om show. Het is een dans van het volk, en het belangrijkste daarbij is dat beide danspartners zich comfortabel kunnen voelen.", aldus dit docentenkoppel.

Voor mij was dit niet alleen het begin van de juiste attitude in het dansen, maar ook in het sociale aspect. Ik heb het dan niet zozeer over de vriendelijke omgang binnen de tangogemeenschap, maar veel meer over een diepliggend sociaal aspect in de dans zelf. Dansen is sociale omgang in een van haar meest basale vormen die in close embrace een intiem hoogtepunt lijkt te bereiken. Een hoogtepunt dat ik dankzij Sabrina en Ruben, maar ook dankzij de docenten met wie ik daarna tangovakanties heb geboekt prachtig intens heb mogen beleven (Maestro's, jullie weten wie ik bedoel).

Voor mij is dat iets heel bijzonders. Ik als verlegen nerd moet erkennen dat sociale omgang nu niet mijn grootste talent is. En dan druk ik het nog heel voorzichtig uit. Ik ben over het algemeen het liefst lekker alleen met mijn gedachten, en voordat ik met dans in aanraking kwam was dat eigenlijk ook hoe mijn leven altijd was. De eenzame denker, geïsoleerd van de wereld om hem heen. Ook in mijn ballroom tijd was dat grotendeels nog zo. Ik kon al dansend wel mijn dingetje doen, en heel veel van mezelf in de dans leggen. Maar tango heeft me na die bewuste vakantie als danser echt compleet gemaakt. Nooit eerder moest ik zo intens met een andere persoon samensmelten in het spel van leiden en volgen. Nooit eerder moest ik mijn muzikale gevoel zo intiem met iemand delen. Mijn hart volledig openstellen voor die ander. Nog steeds heb ik daar vaak moeite mee.

Het mooie is dat ik hierdoor heb geleerd ook buiten het dansen mijn hart voor anderen open te stellen. Geheel belangeloos aardig voor anderen kunnen zijn. Echt een heerlijk gevoel is dat. En ik heb daar echt een hele hoop voor teruggekregen. Zonder dat dat hoefde. Ik moet daarbij steeds vaker denken aan een van mijn favoriete TV series van de afgelopen tijd: "Derek", gemaakt door Ricky Gervais. De hoofdpersoon Derek Noakes is altijd vriendelijk, behulpzaam en volledig onzelfzuchtig. Tango heeft mij ook een beetje die eigenschappen gegeven, en dat betekent meer voor mij dan alle andere aspecten. Ik kan gelukkig zijn door anderen een beetje geluk te geven. Een gift zonder bijbedoelingen, recht uit mijn hart. Dankzij tango streef ik ernaar dat niet alleen in het dansen te kunnen, maar mijn hele leven volgens die ene basale grondregel te leven die ook Derek Noakes altijd hanteert:

Kindness

is

Magic

Een sprong in het diepe

Een paar maanden geleden maakte ik mijn eerste schilderij.

Waarom? zal men zich afvragen. Vanwege mijn talent op dat gebied? Neen zeker niet. Het prachtige talent dat mijn moeder op dat gebied heeft is aan mij niet doorgegeven. Ik had het ook helemaal niet in de planning om te doen. Het kwam me aanwaaien door een telefoontje van mijn tangopartner Andy. Een artistieke dame die met haar vaste kunstgroepje een soort van vrije-kunst-zaterdag organiseerde. En iedereen mocht iemand uitnodigen. Omdat ze wist dat mijn moeder prachtige schilderijen maakt en ikzelf een liefhebber van kunst ben, was ik voor haar een goede kandidaat om uit te nodigen.

En daar stond ik dan. Tussen allerlei materialen waarvan ik niet eens wist wat het allemaal was. En toch wist ik precies wat ik wilde doen. Een schilderij zou het worden, en in mijn hoofd had het beeld zich al lang gevormd. Het uiteindelijke resultaat is wel wat anders dan het originele idee. Maar de gedachte is nog steeds hetzelfde. Door mijn gebrek aan talent is het er niet helemaal goed uitgekomen, maar wat het moet voorstellen is een wezen dat buiten de normale wereld staat dat voor het eerst in zijn leven een bloem ziet.

Dat was het thema dat ik vrijwel meteen in mijn hoofd had. Hoe iets kleins in alle eenvoud het leven van de meest verstotene, de meest eenzame, zichzelf het meest lelijk vindende wezens voor even heel bijzonder kan maken. Ik weet dat dat misschien niet al te positief klinkt. Als ik zo'n beeld in mijn hoofd heb zal dat immers wel ergens vandaan komen. Zo erg is het gelukkig niet. Ik weet zeker dat iedereen zichzelf wel eens dat eenzame verstoten wezen voelt. Zo'n dag dat de hele wereld tegen je lijkt te zijn. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: Wees niet bang voor dat gevoel. "Ik voel mezelf eenzaam en onbegrepen" is gewoon een negatieve formulering van "Ik ben een individu met een onderscheiden eigen persoonlijkheid". Ga vervolgens in jezelf op zoek naar je eigen mooie bloem die jou, en jou alleen, voor even een heel bijzonder momentje van geluk zal bezorgen. Zoek die bloem, en probeer hem vanuit je innerste naar buiten te laten groeien. Geef expressie aan je eigen ik. Aan je eigen geluk.

Ik doe dat door het dansen van die prachtige dans. De Argentijnse tango. En waar het dansen niet helpt, schrijf ik de dingen heerlijk van me af. Sommige van die verhalen (zoals deze) publiceer ik op mijn blog. En soms spring ik gewoon eens in het diepe en laat me verrassen in een vorm van persoonlijke expressie die ik nog nooit eerder heb geprobeerd.

Een paar maanden geleden maakte ik mijn eerste schilderij.

Ode aan de bandoneon

Duizenden mijlen heb je afgelegd

Je reis begon

Met het verlaten van je kerk

De veiligheid

Van je vertrouwde omgeving

Ontnomen voor altijd

Overgeleverd aan ruwe mannen

Dagelijks gebruikt voor hun vermaak

Welk een prachtig effect had jij op hen

Een vonk in hun harten door jouw rauw gezang

Geboorte van een nieuwe cultuur

Wilde jongens schonk jij volwassenheid

Om bespeeld te worden

Met de liefde die je verdient

Liefde die je mij nu laat voelen

Terwijl je diep ademend

Voor even mijn lasten draagt

De vingers van jouw bespeler

Gepijnigd

In dienst van mijn dans

Verdriet, liefde, schoonheid

Geuit in jouw basale zuchten

Van muzikaliteit

Gevolgd in eenheid

Met mijn passionele dansen

Vreugde en verdriet komen samen

Vreugde dat ik dankzij jou

Een kan zijn met mijn gevoelens

Verdriet omdat ik me bewust ben

Van jouw toestand

Oud en vaak versleten

Onvermijdelijke tand des tijds

Zonder nieuwe generatie om jou op te volgen

Al vele operaties moest je ondergaan

Gevecht tegen veroudering

Waarin uiteindelijk slechts verliezers bestaan

Intens genietend

Met jouw krakende adem in mijn hart

Huil ik zachtjes met je mee

In het harde besef

dat niet alleen ik

maar ook jij

Eens voor altijd gestorven zult zijn

The song that started it all

Iedereen kent dat wel. Zo'n moment in je leven dat je iets nieuws ontdekt dat je daarna nooit meer los zal laten. Die ontdekking komt soms door het volbrengen van een zoektocht, soms bij toeval door een boek dat je leest of een lied dat je toevallig ter ore komt. Mijn enorme liefde voor Tango begon zo halverwege de jaren negentig met het starten van een zoektocht die al snel leidde tot dat ene lied dat alles in een stroomversnelling bracht.

In 1989 werd ik door mijn ouders naar dansles gestuurd. Eigenlijk zouden we (mijn broer en ik) al een jaar eerder gaan, maar toen waren we te laat met inschrijven. Er waren al 3 lessen geweest maar dat was volgens de dansschool geen probleem. Ik keek mijn vader toen echter aan met mijn zeer overtuigende puppy dog eyes en sprak: "Nou papa, ik ben wel bang dat ik dan met een achterstand begin die ik niet meer in kan halen. En dan voel ik me alleen maar ongelukkig". In die tijd werkte dat trucje nog zo af en toe, en een jaar uitstel was geboren. Maar dit jaar was het zover, of we wilden of niet. "Desnoods bind ik een stuk touw achter de auto en sleep je naar die dansschool toe!", waren vaders wat weinig subtiele doch zeer overtuigende woorden. Ik kon slechts berusten in het feit dat ik een jaartje door de zure appel heen moest bijten om daarna voor altijd van het gezeur af te zijn.

Hoe anders waren mijn gedachten na de eerste les. Vanaf de eerste pas voelde ik dat ik het heerlijk vond om te bewegen op muziek. Halverwege het lesseizoen wist ik één ding zeker: Ik ga door met dansen tot aan mijn dood. Doorgaan deed ik. Mijn brons afgedanst. De figuren niet in de volgorde hoe ik ze had geleerd maar meer zelf aan elkaar geplakt omdat dat op dat moment beter voelde. Dood nerveus vroeg ik aan mijn dansleraar Wim of mijn cijfers daardoor lager zouden worden. Hij antwoordde met slechts een glimlach. Ik snapte toen nog niet waarom. Zilver volgde, goud, goudster. En dan bij de inschrijving voor het volgende seizoen trots kunnen vertellen dat je voor de cursus "Topklasse" gaat. Topklasse. Die paren waar ik in mijn eerste jaar zo vol bewondering naar keek, met in mijn gedachten: "Wauw wat mooi, dat leer ik nooit!".

Dat lesjaar was het jaar dat mijn zoektocht begon. Ik leerde nu Engelse Wals, Tango, Slow Foxtrot, Weense Wals en Quickstep. Cha-cha, Rhumba, Paso Doble, Samba en Jive. Ik schrijf de dansnamen overigens met een hoofdletter omdat ik dansen goddelijk vind. Dat u het even weet. Maar ik kende de muziek alleen maar van de dans-CD's die speciaal voor de dansscholen werden samengesteld. Aan elke dans lag een origineel ten grondslag, en ik wilde weten waar al die dansen vandaan kwamen. Vooral de Tango intrigeerde me. Het geluid van de bandoneon (voor zover die op de gemiddelde dans-CD gebruikt werd) ging op een of andere manier bij mij recht mijn hart in. Ik wilde meer weten over deze muziek. Geen idee hebbende hoe ik deze zoektocht aan moest vangen ben ik gewoon de lokale platenzaak binnengelopen, en in de bak met "wereldmuziek" gaan snuffelen. Ineens zag ik een Tango CD voor slechts 10 gulden. Voor zo'n bedrag kon het in elk geval nooit een miskoop zijn. En het plaatje op de hoes vond ik best mooi. 2 Absolute kul-argumenten natuurlijk, maar op een of andere manier was dat de CD die ik wilde kopen. Niet eens geluisterd in de winkel, maar gewoon meteen mee naar huis.

Daar ging ik er eens goed voor zitten. Op de stoel, naast mijn Hi-fi set. De Sennheiser op mijn oren, en in mijn hoofd vol Oosterse wijsheid een gedachte van: "Nou, zal mijn benieuw‘n". Toen gebeurde het. Vanaf de eerste noot werd ik gegrepen zoals muziek me nooit eerder gegrepen had. Geen idee hoe vaak ik die CD heb afgeluisterd in de weken die volgden, maar ik kon er geen genoeg van krijgen. Vooral track 7, die in de YouTube film bovenaan deze post te beluisteren is kwam bij me binnen op een manier die me nog nooit eerder was overkomen. De rauwe stem van Roberto Goyeneche, de klank van de bandoneon die mij deed beseffen dat ook in verdriet schoonheid verborgen zit (maar daar kom ik in een latere blog op terug), maar vooral ook de afwisseling in ritmisch en melodieus gespeelde frasen. Mijn liefde voor Tango was geboren!

Inmiddels zijn we jaren verder. Mijn ballroom carrière is al 12 jaar geleden afgesloten. Mijn Tango carrière is nu nog maar net onderweg. Inmiddels heeft mijn muzikale reis in de wereld die Tango heet mij al op heel veel nieuwe plekken gebracht die ik zo'n 3 jaar geleden nog helemaal niet kende. Ik heb zoveel prachtige stukken mogen beluisteren. Er op mogen dansen. Stukken waarbij ik elke keer weer een traan over mijn wang voel rollen als ik er in mijn eentje naar luister. Mijn "Song that started it all" zal het waarschijnlijk in geen enkel top 10 lijstje meer halen. Maar toch, zo af en toe, laat ik het keihard door de speakers van mijn C30 klinken als ik onderweg ben naar mijn volgende afspraak. Uit pure nostalgie.

Als herinnering aan mijn leven tot nu toe. Vol van impulsieve besluiten. Soms goede, maar meestal verkeerde. Maar allemaal besluiten die me hebben gevormd tot de persoon en danser die ik nu ben. En bovenal met het besef dat die ene CD aankoop een impulsief besluit is geweest dat me meer geluk heeft gebracht dan ik ooit had durven dromen.

Gastgedicht: TANGO (Das Original auf Deutsch)

TANGO

Erst einen Schritt

aufeinander zu

dann ein Blick

auf die angebotene Hand

ich lege meine

in die deine

und umarme dich

(mit dem anderen Arm)

Zwei Körper

verschmelzen zu einem

und wiegen sich fort

in einen Traum

aus Wohlgefallen und

Sehnsucht

nach mehr und mehr und mehr

So lass ich mich tragen

von dir

und schließe die Augen

sauge dich auf mit meinen Sinnen

bis ich schlaftrunken

wieder aufwache

und hoffe, es möge nie

aufhören ... 

Tekst: Andy Brincker 7/99

Artwork: Andy Brincker 4/14

Gastgedicht: TANGO

TANGO

Eerst een pas

naar elkaar toe

dan een blik

naar de aangeboden hand

ik plaats de mijne

in de jouwe

en omarm je

(met de andere arm)

Twee lichamen

versmelten tot één

en deinen voort

in een droom

van welbehagen en

verlangen

naar meer en meer en meer

Zo laat ik mij dragen

door jou

en sluit mijn ogen

zuig je in me op met al mijn zinnen

tot ik slaapdronken

weer ontwaak

en hoop dat het nooit moge

eindigen ... 

Tekst: Andy Brincker 7/99

Artwork: Andy Brincker 4/14

Abrazo (auf Deutsch)

Tanguera,

Du schönes Wesen

Wunderbar strahlend

Von der Sonne beneidet

In meinem Gesicht

Steigende Röte

Ertrinkend in deine Augen

Wage ich den Sprung

Dich zu verführen

Du und ich

Wir sind

Nur kurz zusammen

Üppiger Duft voller Versuchung

Ein Feld voller Blumen blüht auf in meiner Seele

Mein Herz auf deines gerichtet

Musikalische Einheit schmiedend

Unsere Arme wie warme Schleifen

Aus Geborgenheit

Intensives Traumerlebnis

Immer höher schwebend

Unsere Füße schreiben

In den Wolken

Eine Liebesgeschichte

Melodiöse Zärtlichkeit

In der wir zusammen

Für einen kurzen Augenblick

sterben können

Zusammen in Freiheit

Erlöst von allem

Du und ich

Wir sind

Abrazo

Abrazo

Tanguera,

Jij wezen van schoonheid
Prachtig stralend

Afgunst van de Zon

Op mijn gezicht

Warme golven van rood

Verdrinkend in je ogen

Waag ik de sprong

Jou te bekoren

Jij en ik

Wij zijn

Voor heel even samen

Weelderige geur vol van verleiding

Een veld vol bloemen bloeit op in mijn ziel

Mijn hart gericht op dat van jou

Muzikale eenheid smedend

Onze armen als warme linten

Van geborgenheid

Intense droombeleving

Steeds hoger zwevend

Onze voeten schrijven

In de wolken

Een liefdesverhaal

Melodieuze tederheid

Waarin wij samen

voor heel even

kunnen sterven

Samen in vrijheid

Verlost van alles

Jij en ik

Wij zijn

Abrazo

Maestro Confucius: Over tango, ambitie en heimelijke liefde

"De Drie Legers kunnen van hun bevelvoerder beroofd worden, maar zelfs een gewoon mens kan je niet van zijn levensdoel beroven" (Analecten, IX).

Confucius sprak vaak met zijn leerlingen over ambitie, en een passage uit de analecten waar ik dankzij Yu Dan's boek "Confucius voor elke dag" op geattendeerd werd speelt de laatste dagen steeds weer door mijn hoofd. Ik probeer me voor te stellen hoe dat gesprek was verlopen als Confucius een tango maestro was geweest, in gesprek met zijn 3 beste dansers.

Uiteraard heeft Confucius de tango nooit gekend, en is onderstaand gesprek geheel fictief en slechts gebaseerd wat zich in mijn hoofd afspeelt als de twee zaken in mijn leven die mij het meest inspireren in mijn gedachten samen komen. Ik wil het u als lezer echter niet onthouden.

Na een intensieve les zitten maestro Confucius en zijn drie beste leerlingen op de dansvloer nog wat na te praten. De meester begint tot hen te spreken: "Ik als oude tanguero wordt langzaam vergeten in dit oude China. Het is aan jullie om mijn erfenis, de tango in al haar schoonheid, door te geven aan deze wereld. Stel dat er iemand was die jullie ambities op het gebied van tango volledig zou begrijpen en jullie in staat zou stellen deze ambitie waar te maken, wat zouden jullie dan doen?"

De meest fanatieke leerling van het stel, Lah Moon, springt meteen op om als eerste antwoord te geven: "Geef mij de grootste en mooiste danszaal met de drukst bezochte salon, en ik zal mijn publiek versteld doen staan. Alle maestro's uit de weide omgeving zullen vol verwachting klaar zitten tot ik binnenkom. Wanneer ik in de salon arriveer zal iedereen opspringen om me enthousiast te begroeten. Buiten kijken mensen door het raam naar binnen om een glimp van mij op te vangen. De muziek zal starten en ik zal de dame de ik voor deze demonstratie gekozen heb dingen laten dansen die ze nooit eerder heeft gedanst. Ik zal haar been bij elke gancho dieper laten inhaken dan ooit tevoren. Elke voleo, elke volcada zal het publiek versteld doen staan. Het publiek zal mij bedanken met een staande ovatie, en weten dat ze zojuist de beste danser van het oude China hebben gezien."

Hoopvol kijkt Lah Moon de meester aan in afwachting van een antwoord. De meester zwijgt echter, en glimlacht alleen kort. Hij richt zich meteen tot de volgende leerling: "En jij, Yu Ahn, wat zou jij doen?"

Yu Ahn denkt even na, en zegt dan: "Ik zou willen dat meer mensen zo konden dansen als ik. Geef mij een danszaal met voldoende ruimte voor een grote groep leerlingen. Mooi hoeft de zaal niet te zijn, zolang er maar een dansvloer ligt en er gelegenheid is dansbare muziek te produceren. Laat mij vervolgens groepen dansers opleiden. Laat mij op de salons met hen allemaal dansen zodat ik hen ook daar van de nodige tips kan voorzien om van hen steeds betere dansers te maken. Laat mijn leerlingen vervolgens het land intrekken om de erfenis van tango verder uit te dragen. Wanneer ik zelf oud en versleten ben zullen mensen overal met eerbied over mij spreken als de maestro die in dit land de tango heeft gered van de ondergang."

Ook nu blijft de meester glimlachend zwijgen. Hij heeft één leerling nog niet gehoord. Al die tijd zat leerling Mai Ahn Oh wat op zichzelf. Af en toe de ogen gesloten, zachtjes een melodie neuriënd die duidelijk herkenbaar is als afkomstig van de grote componist Djih Sah Lih. "En jij, Mai Ahn Oh, heb jij al een ambitie die je ten uitvoer wilt brengen?". Mai Ahn Oh  neuriet nog even de laatste akkoorden af, en zegt dan tegen de meester: "Mijn ambitie is al tijden onderdeel van mijn ik, maar is wel wat anders dan die van je andere leerlingen. Weet je zeker dat je de mijne wilt weten?"

De meester geeft aan dat hij dit zelfs heel graag wil weten, en Mai Ahn Oh begint te spreken: "Mijn ambitie speelt zich niet af in een danszaal, en heeft ook niets met grootsheid van doen. Mijn ambitie is dat ik ooit, op een hele gewone lentedag, genietend van de zon door de straten zal wandelen. Plotseling hoor ik in de verste de meest prachtige tango muziek. Ik zie dat deze muziek door enkele muzikanten op straat wordt gespeeld. Hun publiek bestaat uit slechts één persoon. Ik herken haar direct. Het is die adembenemend mooie, gracieuze, artistieke en liefdevolle dame met wie ik zo graag dans. Wat zij niet weet is dat ik heimelijk een diepe liefde voor haar koester. Ik weet zeker dat ik het haar ook bij deze gelegenheid niet zal durven vertellen. Ik blijf op een afstandje naar haar kijken. Hoe ze daar staat te genieten van wat de muziek in haar losmaakt. Dan ga ik naar haar toe, en vraag haar nederig ten dans. In volle tederheid neem ik haar mee op een prachtige muzikale reis. De meeste omstanders lopen door zonder ons een blik waardig te gunnen. Sommigen blijven even kijken. Een enkeling danst even met ons mee. Het publiek is echter niet belangrijk. Iedereen mag met het moment doen wat hij of zij zelf wil, net zoals ik het moment beleef zoals ik mijn hele leven al ambieer. De muziek stopt en ik bedank haar voor de fijne dans. Ik kan dan met een goed gevoel gaan slapen, wetende dat ik de grootste ambitie van mijn leven zojuist waar heb gemaakt: Ik heb het leven van de vrouw die ik liefheb voor even net dat beetje mooier gemaakt."

De meester slaakt een zucht van verlichting, en bedankt zijn leerlingen voor de tijd en voor de antwoorden. Ook hij kan vannacht met een goed gevoel gaan slapen, want één van zijn leerlingen zal zijn erfenis voortzetten op exact de manier zoals hij het altijd gewild heeft.

Met welk van de drie leerlingen ik mezelf het meest identificeer? Iedereen die mij  een beetje kent weet het antwoord op die vraag wel denk ik.

Waarom ik van traditionele tango houd.

"Deze muziek is niet echt jouw ding he? Ik kan het aan je voelen", zegt de dame waarmee ik dans plotseling. En ik moet haar gelijk geven. De muziek die klinkt is een blokje neo- en non-tango, speciaal voor de bezoekers van de salon die daar van houden. Ikzelf heb daar helemaal niets mee, en ik voel er dan ook niets bij. Wat tango betreft ben ik erg conservatief. Ik dans het liefst op de orkesten uit de jaren 20, 30, 40 en 50. "Maar waarom dan toch?", zal menigeen zich afvragen. Waarom geeft een (relatief) jonge vent als ik de voorkeur aan de soms krakende oude opnames boven de muziek uit een tijd die hij zelf wel bewust heeft meegemaakt? Het antwoord is verbazend simpel. Ik ben een gevoelsdanser, en bij de traditionele orkesten voel ik me als die man die ik bij het horen van die muziek voor me zie.

In het dagelijks leven stelt deze man weinig voor. Zijn leven bestaat uit hard en zwaar werk. Zonder aanzien. Zonder macht. De  hele wereld lijkt op hem neer te kijken als hij tot zijn enkels in de modder zonder hulp de ene na de andere zware last moet dragen. Hij was naar Zuid-Amerika gekomen op zoek naar wat geluk, maar dat gaat hij in zijn werkzame leven zeker niet vinden. Maar toch gaat hij door. Hij put een enorme kracht uit het feit dat aan het einde van de week zijn mooie moment gaat komen.

De hele week keek hij er naar uit. Zijn beste pak, dat hij 2e hands heeft kunnen kopen van het kleine beetje geld dat hij bij elkaar heeft kunnen sprokkelen, kan eindelijk weer met trots gedragen worden. 3 keer sloeg hij een maaltijd over deze week, zodat hij net genoeg geld bij elkaar had om die ene oude hoed te kopen die zijn outfit net dat beetje extra zal geven. Trots als een pauw komt hij de salon binnenlopen die avond. Zijn avond is fantastisch als altijd. De ene na de andere prachtige dame vlijt zich in zijn armen, en is zolang de muziek duurt voor een paar minuten zijn geliefde. Met alle tederheid die hij in zich heeft wordt hij één met haar, en geeft hij bewegend op de muziek uiting aan het allermooiste gevoel dat mensen voor elkaar kunnen hebben.

Van die man die in het dagelijkse leven geen geluk kan vinden is niets meer over. Zijn innerlijke Juan is naar buiten getreden en voor heel even is hij de koning van de wereld. Wanneer de salon is afgelopen en hij moe maar voldaan zijn bed opzoekt, klinken de prachtige tonen van het orkest nog urenlang na in zijn hart. Zijn ogen sluitend weet hij het: Ik ben tanguero, en niets of niemand kan me dat ooit afnemen.

Of het in die tijd echt zo is geweest kan ik niet zeggen. Ik was in die tijd nog niet geboren, en in Buenos Aires ben ik (nog) nooit geweest. Een oude Argentijn die deze tekst lees zal zich er wellicht helemaal niet in herkennen. Maar dat vind ik niet erg. Het gaat erom wat je er bij voelt. Ik ben natuurlijk ook niet hetzelfde als deze man. Ik ben zeer gelukkig met mijn werk, en heb financieel echt helemaal niets te klagen. Maar ook ik voel een sterk verschil in geluksbeleving tussen mijn dagelijkse leven en de momenten waarop ik dans.

Ik, bijna 40 jaar. Nog steeds het niveau van verlegen jongetje niet ontstegen. Nog altijd angstig om een leuke dame te benaderen. Maar gisteren voelde ook ik me weer even king of the world op de dansvloer. Prachtig wanneer een dame aangeeft het erg prettig te vinden om met mij te dansen. Dames die aan het einde van de avond vast een dans willen reserveren voor de volgende salon.

Een van de tanguera's vatte het erg mooi samen: "Je bent wel alleen, maar je bent niet eenzaam". En zo is het. Met zo'n geweldige groep dansers om je heen moet je jezelf gelukkig prijzen dat je er deel van uitmaakt. Dat is ook precies wat tango zo mooi maakt. Voor mij voelt het zelfs meer dan alleen mooi. Voor mij is tango een primaire levensbehoefte geworden: Dankzij tango kan ik de liefde voelen die ik in mijn echte leven nog zo mis.