Waarom ik van traditionele tango houd.

"Deze muziek is niet echt jouw ding he? Ik kan het aan je voelen", zegt de dame waarmee ik dans plotseling. En ik moet haar gelijk geven. De muziek die klinkt is een blokje neo- en non-tango, speciaal voor de bezoekers van de salon die daar van houden. Ikzelf heb daar helemaal niets mee, en ik voel er dan ook niets bij. Wat tango betreft ben ik erg conservatief. Ik dans het liefst op de orkesten uit de jaren 20, 30, 40 en 50. "Maar waarom dan toch?", zal menigeen zich afvragen. Waarom geeft een (relatief) jonge vent als ik de voorkeur aan de soms krakende oude opnames boven de muziek uit een tijd die hij zelf wel bewust heeft meegemaakt? Het antwoord is verbazend simpel. Ik ben een gevoelsdanser, en bij de traditionele orkesten voel ik me als die man die ik bij het horen van die muziek voor me zie.

In het dagelijks leven stelt deze man weinig voor. Zijn leven bestaat uit hard en zwaar werk. Zonder aanzien. Zonder macht. De  hele wereld lijkt op hem neer te kijken als hij tot zijn enkels in de modder zonder hulp de ene na de andere zware last moet dragen. Hij was naar Zuid-Amerika gekomen op zoek naar wat geluk, maar dat gaat hij in zijn werkzame leven zeker niet vinden. Maar toch gaat hij door. Hij put een enorme kracht uit het feit dat aan het einde van de week zijn mooie moment gaat komen.

De hele week keek hij er naar uit. Zijn beste pak, dat hij 2e hands heeft kunnen kopen van het kleine beetje geld dat hij bij elkaar heeft kunnen sprokkelen, kan eindelijk weer met trots gedragen worden. 3 keer sloeg hij een maaltijd over deze week, zodat hij net genoeg geld bij elkaar had om die ene oude hoed te kopen die zijn outfit net dat beetje extra zal geven. Trots als een pauw komt hij de salon binnenlopen die avond. Zijn avond is fantastisch als altijd. De ene na de andere prachtige dame vlijt zich in zijn armen, en is zolang de muziek duurt voor een paar minuten zijn geliefde. Met alle tederheid die hij in zich heeft wordt hij één met haar, en geeft hij bewegend op de muziek uiting aan het allermooiste gevoel dat mensen voor elkaar kunnen hebben.

Van die man die in het dagelijkse leven geen geluk kan vinden is niets meer over. Zijn innerlijke Juan is naar buiten getreden en voor heel even is hij de koning van de wereld. Wanneer de salon is afgelopen en hij moe maar voldaan zijn bed opzoekt, klinken de prachtige tonen van het orkest nog urenlang na in zijn hart. Zijn ogen sluitend weet hij het: Ik ben tanguero, en niets of niemand kan me dat ooit afnemen.

Of het in die tijd echt zo is geweest kan ik niet zeggen. Ik was in die tijd nog niet geboren, en in Buenos Aires ben ik (nog) nooit geweest. Een oude Argentijn die deze tekst lees zal zich er wellicht helemaal niet in herkennen. Maar dat vind ik niet erg. Het gaat erom wat je er bij voelt. Ik ben natuurlijk ook niet hetzelfde als deze man. Ik ben zeer gelukkig met mijn werk, en heb financieel echt helemaal niets te klagen. Maar ook ik voel een sterk verschil in geluksbeleving tussen mijn dagelijkse leven en de momenten waarop ik dans.

Ik, bijna 40 jaar. Nog steeds het niveau van verlegen jongetje niet ontstegen. Nog altijd angstig om een leuke dame te benaderen. Maar gisteren voelde ook ik me weer even king of the world op de dansvloer. Prachtig wanneer een dame aangeeft het erg prettig te vinden om met mij te dansen. Dames die aan het einde van de avond vast een dans willen reserveren voor de volgende salon.

Een van de tanguera's vatte het erg mooi samen: "Je bent wel alleen, maar je bent niet eenzaam". En zo is het. Met zo'n geweldige groep dansers om je heen moet je jezelf gelukkig prijzen dat je er deel van uitmaakt. Dat is ook precies wat tango zo mooi maakt. Voor mij voelt het zelfs meer dan alleen mooi. Voor mij is tango een primaire levensbehoefte geworden: Dankzij tango kan ik de liefde voelen die ik in mijn echte leven nog zo mis.