Fun met voetbalplaatjes

Ik doe er eigenlijk nooit boodschappen, bij de Albert Heijn. Ik heb het namelijk niet zo op die winkel. Sterker nog: ik haat de Albert Heijn. Sinds deze gasten de waarde van de doctoraat bul hebben vervuild door als ordinaire grootgrutter een eredoctoraat in ontvangst te nemen probeer ik deze omhoog gevallen drogist te mijden waar ik dat kan. Mijn geschiedenisleraar zei echter altijd: "Je moet alles in je leven een keer gedaan hebben". Dus heb ik recentelijk de stoute schoenen aangetrokken en ben ik bij "Appie" boodschappen gaan doen.

En zo stond ik even later voor wat levensmiddelen te shoppen tussen allemaal hele enge mensen. Van die types die denken dat die vriendelijke man uit de reclame een echte AH-medewerker is. Ik weet niet welk uiterlijk vertoon bij mij meer allergie opwekte: dat van die enge mensen of dat van die overdreven luxe verpakkingen die je proberen het idee te geven dat we hier met echte luxe artikelen van doen hebben en niet met gewoon de boerenvreetschuur hapjes die het werkelijk zijn. Toch bleef ik dapper tussen de schappen doorlopen, de vreemde blikken op mijn boodschappentas negerend. Net toen ik dacht de beproeving te hebben doorstaan kreeg ik aan de kassa ineens iets in mijn handen gedrukt dat enige mate van emotionele destabilisatie bij me teweeg bracht. "En de kassabon met voetbalplaatjes", lachte de kassadame me nog vrolijk toe. Degenen die mij een beetje kennen zullen begrijpen dat ik mij even tot in mijn merg beledigd voelde. Voetbalplaatjes? Ik? Zie ik er uit als iemand die ook maar iets met voetbal heeft?

Toch heb ik van die plaatjes enorm veel plezier gehad: Vlak bij de uitgang begon een groepje jonge kindmensjes zenuwachtig om me heen te drentelen. "Meneer mogen wij uw voetbalplaatjes?", vroegen ze allemaal tegelijk in koor. Ik haalde de twee plaatjes tevoorschijn, en constateerde wat voor enorm effect dit had op de jeugdige menigte. De hele omgeving leek voor hen te verdwijnen. Hun focus lag op nog maar één ding: dat stukje karton met een sticker van een voetballer er op. Er kwam geen geluid meer uit de kinderen, en hun blikveld ging daar waar het plaatje ging. Ik besefte plots hoeveel macht ik op dat moment over deze kleine onnozele wezens had, en besloot er een leuk spelletje van te maken.

Na ze wat ongecontroleerd rondom mij heen te hebben laten rennen nam ik een plaatje in mijn linkerhand, en een in de rechter. En zo kwam ik er achter dat ik de voetbalplaatjes junks vrij eenvoudig tegen elkaar kon laten opbotsen. Ik begon voorzichtig, maar na een paar keer had ik de handigheid te pakken om keer op keer prachtige persoonlijke ongelukken te creëren. En ik kan u vertellen dat dat niet snel gaat vervelen. Bijkomend voordeel is dat dit soort kleine menswezentjes veelal nog in het bezit zijn van een ruime hoeveelheid lichtelijk loszittende melktandjes. En na korte tijd lag zo links en rechts het tandvlees al heel mooi open. Ik realiseerde me dat ik bij een voldoende hoeveelheid bloedende kindjes met wat behendigheid prachtige figuurtjes in bloed op de vloer van het winkelcentrum kon vereeuwigen. Ik mijn hoofd begon ik snel de ene na de andere berekening uit te voeren, rekening houdend met het aantal loszittende tandjes, druppelsnelheid en de hoeveelheid bloed die jonge kinderen kunnen verliezen voordat ze buiten bewustzijn tegen de vlakte gaan. Op basis van de uitkomst besloot ik dat een rood AH logo wellicht een goede optie was voor mijn spontane kunstprojectje.

Wat een plezier had ik toch! 5 Bewusteloze kindjes, 12 tandjes en enkele liters bloed later zag het logo er prachtig uit. Helaas wel vervuild met wat kindervoetstapjes, maar toch niet slecht voor een eerste keer. Ik verkeerde bijna in een roes van deze prachtige spontane uitspatting van kunstzinnigheid toen ik plots in de verte een stem hoorde: "Hé wat moet dat met onze kinderen!". Ik was meteen terug in de reële wereld, en zag enkele boze meneren met opgestroopte mouwen op me af lopen. Het was duidelijk tijd om te gaan. Op mijn met kindertjesbloed bevlekte gymschoenen zetten ik een sprint in naar mijn auto. Met de boze menigte in mijn kielzog ben ik ver, ver weg gereden van deze supermarkt waar ik nu 100% zeker nooit meer boodschappen zal doen. Moe maar voldaan van dit spannende avontuur vleide ik mezelf neer op de bank, terwijl de wasmachine een verwoede poging deed om mijn gympen weer mooi wit te maken. En die voetbalplaatjes? Die heb ik vanwege de vingerafdrukken ergens heel diep in het bos verstopt, in de hoop dat niemand ze ooit zal vinden.

Goede voornemen #16 - CLASSIFIED

Ik beleef bijna onbeschrijfelijk veel plezier aan mijn goede voornemens. Bloemen voor de dames, tango en het vooruitzicht naar enkele mooie autosport momenten. Stuk voor stuk acties waarover ik graag blog, en die ik het liefst meteen aan iedereen wil vertellen. Maar voor goede voornemen nummer 16 is het nog leuker om het niet te vertellen. Ik kan niet uitleggen waarom, maar wanneer je het geheim kent zul je het begrijpen.

Wat ik wel kan melden is dat ook dit goede voornemen inmiddels is gerealiseerd. En ik kan niet anders dan concluderen dat ik er heel erg blij mee ben. Dit is iets dat ik al 15 jaar wilde. 15 jaar! Dat is best lang. Maar ik wilde in dit geval dat echt alles zou kloppen. Dat ik niet achteraf bij mezelf zou denken dat ik het op sommige details toch anders had aangepakt. En wat ik er nu bij voel, is dat echt alles klopt. Precies zoals ik het wilde. En dat stemt mij gelukkig, heel erg gelukkig.

Ik merk wel dat ik het heel erg lastig vind om het geheim te blijven houden. Telkens brandt het op mijn tong, klaar om er uit gegooid te worden. Aan enkelen waarvan ik niet wil dat ze via via achter het geheim komen heb ik het al verteld. En wellicht komen nog 1 of 2 personen bij dat selecte groepje. De rest moet ik teleurstellen. Voorlopig blijft het een heel leuk geheim. Maar troost jullie met de gedachte dat ik me heb voorgenomen dat het niet voor altijd een geheim zal blijven.

Oh, en aan diegenen die ik het nog ga vertellen: Ik doe dat vanwege het persoonlijke karakter alleen face to face, onder 4 ogen.

#ADHD

Al tijden had ik er last van. Steeds weer die drukte in mijn hoofd, die de laatste maanden heel wat grotere gevolgen had dan me lief was. Het centrale goede voornemen was dan ook hier iets aan te gaan doen. Sinds december vorig jaar ben ik met wat professionele hulp op onderzoek uit gegaan, en sinds vanochtend is de diagnose officieel gesteld.

De titel van deze post zegt het al. Ik heb Attention Deficit Hyperactivity Disorder in mijn genen, kortweg ADHD. Ik had wel eens de neiging om voor de grap te roepen: "ADHD is een gave!". En dat grapje krijg ik nu even keihard terug. Ik weet nog niet goed of ik nu opgelucht of bang moet zijn na deze diagnose.

Voorlopig overheerst de opluchting. Niet zozeer omdat ik nu een label op mezelf kan plakken dat ik als excuus kan gebruiken wanneer ik slechts gewapend met een balpen mijn collega's tot absolute wanhoop drijf. De opluchting ontstaat vooral doordat heel veel puzzelstukjes in mijn 36 levensjaren op hun plek aan het vallen zijn.

De grootste opluchting? De drukte en stress zijn niet werk gerelateerd! Daar ben ik echt heel blij om, want ik vind mijn baan echt fantastisch. Ik vind het heerlijk om met alle passie die ik in me heb mensen te inspireren en tot elkaar te brengen zodat ze gaan samenwerken voor een optimale match tussen mens, proces, informatie en technologie. En dat kan ik dus gewoon blijven doen. Ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat ik de inspiratie die ik er zelf bij voel wat beter onder controle krijg.

En dan komen we meteen bij de lichte angst die ik voel. De enige manier waarop dat kan is met medicatie en dat wil ik liever niet. Ik ben nog veel te bang dat met het verdwijnen van de drukte in mijn hoofd ook de gepassioneerde inspiratie verdwijnt. Er is me door de specialisten op het hart gedrukt dat dat niet zal gebeuren, maar ik kan dat soort dingen niet zomaar van iemand aannemen. Gelukkig voelde de specialist dat al aan, en hij adviseerde me rustig op onderzoek uit te gaan zoals ik dat waarschijnlijk met alles zou doen. Dan kan ik zelf kiezen of en wanneer ik klaar ben voor medicatie.

Ik moet die beslissing ook wel nemen, want ondanks de vele puzzelstukjes die hun plek al hebben gevonden blijven er ook nog veel vragen open staan. Gedreven als ik ben wil ik daar meteen verder onderzoek naar doen, maar dat heeft geen zin zolang ik deze conditie niet onder controle heb. En hoe meer ik er over nadenk, hoe drukker het wordt in mijn hoofd. En hoe harder ik dat pilletje dus nodig ga hebben. Wat doe ik mezelf toch aan!

Misschien moet ik eens ophouden met denken, en gewoon die tabletten gaan slikken om te ervaren wat er dan gebeurt. Medicatie slikken om een weloverwogen besluit te nemen over die medicatie. Een dilemma met een hoog kip-ei gehalte. Maar wellicht is dit de eenvoudigste en snelste oplossing. Laat ik het maar als een proefrit beschouwen.

Bij deze mijn belofte: Voor het eind van deze week is het besluit genomen. Dan beloof ik meteen niet meer te zeggen dat ADHD een gave is, en mezelf verre te houden van potentieel luidruchtig schrijfmateriaal. Als u als lezer dan belooft voorlopig geen grapjes te maken over vergeten pilletjes kunnen we voorlopig prima met zijn allen door één deur.

UPDATE 8-2:
Inmiddels aan de hulpverlener aangegeven dat ik wél medicatie wil. Het wordt nu in gang gezet.

Frustratie

Mijn naam is Thijs Wientjes. Danser in hart en nieren, gepassioneerd liefhebber van de Argentijnse tango en op dit moment super gefrustreerd. Hoe dat kan na een wederom heel leuke tango avond? Dat is eigenlijk heel simpel.

Ik zou me alleen maar positief moeten voelen over mijn tango avontuur van de afgelopen weken. Na een paar lessen beginnen mijn danspartner en ik elkaar steeds beter aan te voelen. De pasjes, houding en vooral het spel van leiden en volgen waar we eerder allebei zo veel over na moesten denken worden steeds meer een tweede natuur. En dat voelt ook gewoon heel erg goed. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Ik had deze stap echt veel eerder moeten zetten.

En toch voel ik me enorm gefrustreerd. Ik sta nog in het prille begin van mijn tango carrière, en dat betekent dat mijn repertoire qua dans nog behoorlijk beperkt is. En daar zit hem precies het probleem. Steeds als ik me wil laten leiden door de muziek wil mijn ziel dingen gaan doen die mijn lichaam nog niet kan, en dan ben ik steeds de draad kwijt qua dansen. Nu zal menigeen denken: "Wat zeur je nou Thijs!". Maar die mensen hebben geen idee hoe ongelooflijk frustrerend het voor mij is dat ik nu geen uiting kan geven aan de passie die ik voel bij de tango muziek.

Ik wil me volledig aan de muziek kunnen overgeven, afgesloten van de wereld, slechts de noten van de tango in directe verbinding met mijn diepste gevoelens, en die gevoelens in directe verbinding met mijn lichaam dat via de mooiste dans die er bestaat expressie geeft aan die gevoelens. Ik wil dat liever dan wat ook in de wereld, maar op dit moment kan ik het nog niet. En daar word ik echt helemaal gek van!

Ik weet best dat er een dag komt dat ik het wel zal kunnen. En die dag zal één van de mooiste zijn in mijn leven. Het is gewoon een kwestie van geduld. Maar datzelfde geduld wordt op dit moment behoorlijk op de proef gesteld.

Goede voornemens productiviteit - #9

Al een tijd lang geen update op mijn blog. Ik zit al weken zonder inspiratie, doordat ik steeds en meestal onbewust mijn eigen inspiratie aan het blokkeren ben. Wat daar de oorzaak van is ga ik nu niet op in, dat komt wellicht later nog wel. Nu ga ik het over leuke dingen hebben.

Ik was met de goede voornemens al aardig goed op weg, en die trend zet ik graag voort. Sinds deze week weet ik dat goede voornemen nummer 9:

"Ik ga in 2011 minimaal 2 keer los op een racecircuit
waarvan ik minimaal 1 keer zelf rijd"

helemaal goed gaat komen. Ik had de voucher om met een Formule auto op een circuit los te gaan nog open staan. En sinds deze week is de tweede voucher voor het Circuit combinatiepakket ook actief. Dat betekent dat ik dit jaar naast de formule auto ook nog de volgende auto's ga besturen:

Ferrari F430
Lamborghini Gallardo
Porsche 911 GT3
Audi R8 Limited Edition ( 620 PK! )

2011 Wordt voor mij een jaar van veel pk's achter de rug (pun intended), en ik kan nu al niet wachten tot ik achter het stuur kan plaatsnemen!