Fun met voetbalplaatjes

Ik doe er eigenlijk nooit boodschappen, bij de Albert Heijn. Ik heb het namelijk niet zo op die winkel. Sterker nog: ik haat de Albert Heijn. Sinds deze gasten de waarde van de doctoraat bul hebben vervuild door als ordinaire grootgrutter een eredoctoraat in ontvangst te nemen probeer ik deze omhoog gevallen drogist te mijden waar ik dat kan. Mijn geschiedenisleraar zei echter altijd: "Je moet alles in je leven een keer gedaan hebben". Dus heb ik recentelijk de stoute schoenen aangetrokken en ben ik bij "Appie" boodschappen gaan doen.

En zo stond ik even later voor wat levensmiddelen te shoppen tussen allemaal hele enge mensen. Van die types die denken dat die vriendelijke man uit de reclame een echte AH-medewerker is. Ik weet niet welk uiterlijk vertoon bij mij meer allergie opwekte: dat van die enge mensen of dat van die overdreven luxe verpakkingen die je proberen het idee te geven dat we hier met echte luxe artikelen van doen hebben en niet met gewoon de boerenvreetschuur hapjes die het werkelijk zijn. Toch bleef ik dapper tussen de schappen doorlopen, de vreemde blikken op mijn boodschappentas negerend. Net toen ik dacht de beproeving te hebben doorstaan kreeg ik aan de kassa ineens iets in mijn handen gedrukt dat enige mate van emotionele destabilisatie bij me teweeg bracht. "En de kassabon met voetbalplaatjes", lachte de kassadame me nog vrolijk toe. Degenen die mij een beetje kennen zullen begrijpen dat ik mij even tot in mijn merg beledigd voelde. Voetbalplaatjes? Ik? Zie ik er uit als iemand die ook maar iets met voetbal heeft?

Toch heb ik van die plaatjes enorm veel plezier gehad: Vlak bij de uitgang begon een groepje jonge kindmensjes zenuwachtig om me heen te drentelen. "Meneer mogen wij uw voetbalplaatjes?", vroegen ze allemaal tegelijk in koor. Ik haalde de twee plaatjes tevoorschijn, en constateerde wat voor enorm effect dit had op de jeugdige menigte. De hele omgeving leek voor hen te verdwijnen. Hun focus lag op nog maar één ding: dat stukje karton met een sticker van een voetballer er op. Er kwam geen geluid meer uit de kinderen, en hun blikveld ging daar waar het plaatje ging. Ik besefte plots hoeveel macht ik op dat moment over deze kleine onnozele wezens had, en besloot er een leuk spelletje van te maken.

Na ze wat ongecontroleerd rondom mij heen te hebben laten rennen nam ik een plaatje in mijn linkerhand, en een in de rechter. En zo kwam ik er achter dat ik de voetbalplaatjes junks vrij eenvoudig tegen elkaar kon laten opbotsen. Ik begon voorzichtig, maar na een paar keer had ik de handigheid te pakken om keer op keer prachtige persoonlijke ongelukken te creëren. En ik kan u vertellen dat dat niet snel gaat vervelen. Bijkomend voordeel is dat dit soort kleine menswezentjes veelal nog in het bezit zijn van een ruime hoeveelheid lichtelijk loszittende melktandjes. En na korte tijd lag zo links en rechts het tandvlees al heel mooi open. Ik realiseerde me dat ik bij een voldoende hoeveelheid bloedende kindjes met wat behendigheid prachtige figuurtjes in bloed op de vloer van het winkelcentrum kon vereeuwigen. Ik mijn hoofd begon ik snel de ene na de andere berekening uit te voeren, rekening houdend met het aantal loszittende tandjes, druppelsnelheid en de hoeveelheid bloed die jonge kinderen kunnen verliezen voordat ze buiten bewustzijn tegen de vlakte gaan. Op basis van de uitkomst besloot ik dat een rood AH logo wellicht een goede optie was voor mijn spontane kunstprojectje.

Wat een plezier had ik toch! 5 Bewusteloze kindjes, 12 tandjes en enkele liters bloed later zag het logo er prachtig uit. Helaas wel vervuild met wat kindervoetstapjes, maar toch niet slecht voor een eerste keer. Ik verkeerde bijna in een roes van deze prachtige spontane uitspatting van kunstzinnigheid toen ik plots in de verte een stem hoorde: "Hé wat moet dat met onze kinderen!". Ik was meteen terug in de reële wereld, en zag enkele boze meneren met opgestroopte mouwen op me af lopen. Het was duidelijk tijd om te gaan. Op mijn met kindertjesbloed bevlekte gymschoenen zetten ik een sprint in naar mijn auto. Met de boze menigte in mijn kielzog ben ik ver, ver weg gereden van deze supermarkt waar ik nu 100% zeker nooit meer boodschappen zal doen. Moe maar voldaan van dit spannende avontuur vleide ik mezelf neer op de bank, terwijl de wasmachine een verwoede poging deed om mijn gympen weer mooi wit te maken. En die voetbalplaatjes? Die heb ik vanwege de vingerafdrukken ergens heel diep in het bos verstopt, in de hoop dat niemand ze ooit zal vinden.