Iedereen kent dat wel. Zo'n moment in je leven dat je iets nieuws ontdekt dat je daarna nooit meer los zal laten. Die ontdekking komt soms door het volbrengen van een zoektocht, soms bij toeval door een boek dat je leest of een lied dat je toevallig ter ore komt. Mijn enorme liefde voor Tango begon zo halverwege de jaren negentig met het starten van een zoektocht die al snel leidde tot dat ene lied dat alles in een stroomversnelling bracht.
In 1989 werd ik door mijn ouders naar dansles gestuurd. Eigenlijk zouden we (mijn broer en ik) al een jaar eerder gaan, maar toen waren we te laat met inschrijven. Er waren al 3 lessen geweest maar dat was volgens de dansschool geen probleem. Ik keek mijn vader toen echter aan met mijn zeer overtuigende puppy dog eyes en sprak: "Nou papa, ik ben wel bang dat ik dan met een achterstand begin die ik niet meer in kan halen. En dan voel ik me alleen maar ongelukkig". In die tijd werkte dat trucje nog zo af en toe, en een jaar uitstel was geboren. Maar dit jaar was het zover, of we wilden of niet. "Desnoods bind ik een stuk touw achter de auto en sleep je naar die dansschool toe!", waren vaders wat weinig subtiele doch zeer overtuigende woorden. Ik kon slechts berusten in het feit dat ik een jaartje door de zure appel heen moest bijten om daarna voor altijd van het gezeur af te zijn.
Hoe anders waren mijn gedachten na de eerste les. Vanaf de eerste pas voelde ik dat ik het heerlijk vond om te bewegen op muziek. Halverwege het lesseizoen wist ik één ding zeker: Ik ga door met dansen tot aan mijn dood. Doorgaan deed ik. Mijn brons afgedanst. De figuren niet in de volgorde hoe ik ze had geleerd maar meer zelf aan elkaar geplakt omdat dat op dat moment beter voelde. Dood nerveus vroeg ik aan mijn dansleraar Wim of mijn cijfers daardoor lager zouden worden. Hij antwoordde met slechts een glimlach. Ik snapte toen nog niet waarom. Zilver volgde, goud, goudster. En dan bij de inschrijving voor het volgende seizoen trots kunnen vertellen dat je voor de cursus "Topklasse" gaat. Topklasse. Die paren waar ik in mijn eerste jaar zo vol bewondering naar keek, met in mijn gedachten: "Wauw wat mooi, dat leer ik nooit!".
Dat lesjaar was het jaar dat mijn zoektocht begon. Ik leerde nu Engelse Wals, Tango, Slow Foxtrot, Weense Wals en Quickstep. Cha-cha, Rhumba, Paso Doble, Samba en Jive. Ik schrijf de dansnamen overigens met een hoofdletter omdat ik dansen goddelijk vind. Dat u het even weet. Maar ik kende de muziek alleen maar van de dans-CD's die speciaal voor de dansscholen werden samengesteld. Aan elke dans lag een origineel ten grondslag, en ik wilde weten waar al die dansen vandaan kwamen. Vooral de Tango intrigeerde me. Het geluid van de bandoneon (voor zover die op de gemiddelde dans-CD gebruikt werd) ging op een of andere manier bij mij recht mijn hart in. Ik wilde meer weten over deze muziek. Geen idee hebbende hoe ik deze zoektocht aan moest vangen ben ik gewoon de lokale platenzaak binnengelopen, en in de bak met "wereldmuziek" gaan snuffelen. Ineens zag ik een Tango CD voor slechts 10 gulden. Voor zo'n bedrag kon het in elk geval nooit een miskoop zijn. En het plaatje op de hoes vond ik best mooi. 2 Absolute kul-argumenten natuurlijk, maar op een of andere manier was dat de CD die ik wilde kopen. Niet eens geluisterd in de winkel, maar gewoon meteen mee naar huis.
Daar ging ik er eens goed voor zitten. Op de stoel, naast mijn Hi-fi set. De Sennheiser op mijn oren, en in mijn hoofd vol Oosterse wijsheid een gedachte van: "Nou, zal mijn benieuw‘n". Toen gebeurde het. Vanaf de eerste noot werd ik gegrepen zoals muziek me nooit eerder gegrepen had. Geen idee hoe vaak ik die CD heb afgeluisterd in de weken die volgden, maar ik kon er geen genoeg van krijgen. Vooral track 7, die in de YouTube film bovenaan deze post te beluisteren is kwam bij me binnen op een manier die me nog nooit eerder was overkomen. De rauwe stem van Roberto Goyeneche, de klank van de bandoneon die mij deed beseffen dat ook in verdriet schoonheid verborgen zit (maar daar kom ik in een latere blog op terug), maar vooral ook de afwisseling in ritmisch en melodieus gespeelde frasen. Mijn liefde voor Tango was geboren!
Inmiddels zijn we jaren verder. Mijn ballroom carrière is al 12 jaar geleden afgesloten. Mijn Tango carrière is nu nog maar net onderweg. Inmiddels heeft mijn muzikale reis in de wereld die Tango heet mij al op heel veel nieuwe plekken gebracht die ik zo'n 3 jaar geleden nog helemaal niet kende. Ik heb zoveel prachtige stukken mogen beluisteren. Er op mogen dansen. Stukken waarbij ik elke keer weer een traan over mijn wang voel rollen als ik er in mijn eentje naar luister. Mijn "Song that started it all" zal het waarschijnlijk in geen enkel top 10 lijstje meer halen. Maar toch, zo af en toe, laat ik het keihard door de speakers van mijn C30 klinken als ik onderweg ben naar mijn volgende afspraak. Uit pure nostalgie.
Als herinnering aan mijn leven tot nu toe. Vol van impulsieve besluiten. Soms goede, maar meestal verkeerde. Maar allemaal besluiten die me hebben gevormd tot de persoon en danser die ik nu ben. En bovenal met het besef dat die ene CD aankoop een impulsief besluit is geweest dat me meer geluk heeft gebracht dan ik ooit had durven dromen.
