Mijmerend kijkt hij de wereld in
Zijn netvlies leeg
Zijn gedachten in twee werelden
Waarvaan één vol van verdriet
De ander vol van passie
Gevuld met liefdevolle dans
Hij wil de werelden samensmelten
Omarmd in ware liefde, zonder angst
Maar telkens die hoge muur
Zijn verlegenheid het fundament
Aan de andere kant
Zoveel liefde te geven
Soms waagt hij toch de klim
Voorzichtig, maar vol goede wil
Een klim in onopvallende stilte
Door haar die hij liefheeft
Onopgemerkt
Tot de tijd hem overwint
En zijn liefde niet meer welkom is
Terug aan zijn kant
Terug in het verdriet
Gevoel van gewenning
En toch zoveel pijn
De zoete passie in zijn hart
Overwonnen door bittere tranen
Het harde besef
Na weer een mislukte klim
Zijn wereld van verlegenheid
Zal hij verlaten in eenzaamheid
