Sommigen van jullie weten dit al van me. Voor anderen komt dit misschien als een verrassing. In het voorjaar van 2013 was ik bijna gestopt met het dansen van Tango. Bijna.
Ik. Die man die jullie tot vervelens toe lastig valt met zijn enorme liefde voor de Argentijnse tango. Veelal in de vorm van facebook posts met tangodansers en -orkesten die mijn hart sneller doen kloppen. Nog nooit in mijn leven kwam ik in aanraking met een fenomeen dat me dermate heftig aangreep en nooit meer los zal laten. Zo heftig dat ik regelmatig bij mezelf denk: "Hoe kan dat nou eigenlijk? Wat is het aan Tango dat mijn hart zo vult met gevoelens van geluk?"
Dat ik de muziek heel mooi vind is daar een onderdeel van. Dat ik graag naar mooie dansers kijk heeft de liefde voor tango ook zeer versterkt. Maar vooral had ik anderhalf jaar geleden die redding zo enorm nodig. Ik zat op dat moment in mijn grootste Tango-dip ooit. Vol van frustratie dat ik dat vloeiende in al haar liefdevolle zachtheid die deze dans zo verdient maar niet tot uiting kon brengen. Harken was het vaak. Nadenken en harken. Ik had inmiddels voor het eerst in mijn leven een tangovakantie geboekt. Een week lang aan de Costa Brava 2 maal per dag les van het danspaar dat in bovenstaande video te bewonderen is, en elke avond een salon om te oefenen of te ontspannen. Bij mij was die ontspanning echter ver te zoeken. Sterker nog: de eerste avond daar voelde het dansen slechter dan ooit. Het liefst wilde ik mijn ticket omboeken om nog de volgende dag direct terug naar huis te vliegen en nooit meer een dansvloer te betreden.
De volgende ochtend was het begin van een transformatie waar ik de docenten van die week nog steeds dankbaar voor ben. In de eerste les gingen ze compleet terug naar de essentiele basis van wat dansen (en natuurlijk bewegen) eigenlijk inhoudt. Elke beweging, elke pas, elke draai begint met een intentie. Een intentie bedoeld voor beiden. Hij nodigt uit, zij gaat erin mee, en daarna maken zij samen de beweging af. De overtuiging waarmee zij dit brachten had tot gevolg dat mijn lijf en mijn geest zich beide acuut naar een totale status van rust transformeerden die de rest van die week niet meer is veranderd. De enorme rust en toewijding waarmee zij hun kennis en ervaring op mij hebben overgedragen, en de geweldige beleving om met de dame uit bovenstaande video te mogen dansen, zorgen er zelfs nu ik dit schrijf nog voor dat ik af en toe een traantje moet wegpinken. Een hele week les, in alleen maar basis. "Omdat Tango niet gaat om show. Het is een dans van het volk, en het belangrijkste daarbij is dat beide danspartners zich comfortabel kunnen voelen.", aldus dit docentenkoppel.
Voor mij was dit niet alleen het begin van de juiste attitude in het dansen, maar ook in het sociale aspect. Ik heb het dan niet zozeer over de vriendelijke omgang binnen de tangogemeenschap, maar veel meer over een diepliggend sociaal aspect in de dans zelf. Dansen is sociale omgang in een van haar meest basale vormen die in close embrace een intiem hoogtepunt lijkt te bereiken. Een hoogtepunt dat ik dankzij Sabrina en Ruben, maar ook dankzij de docenten met wie ik daarna tangovakanties heb geboekt prachtig intens heb mogen beleven (Maestro's, jullie weten wie ik bedoel).
Voor mij is dat iets heel bijzonders. Ik als verlegen nerd moet erkennen dat sociale omgang nu niet mijn grootste talent is. En dan druk ik het nog heel voorzichtig uit. Ik ben over het algemeen het liefst lekker alleen met mijn gedachten, en voordat ik met dans in aanraking kwam was dat eigenlijk ook hoe mijn leven altijd was. De eenzame denker, geïsoleerd van de wereld om hem heen. Ook in mijn ballroom tijd was dat grotendeels nog zo. Ik kon al dansend wel mijn dingetje doen, en heel veel van mezelf in de dans leggen. Maar tango heeft me na die bewuste vakantie als danser echt compleet gemaakt. Nooit eerder moest ik zo intens met een andere persoon samensmelten in het spel van leiden en volgen. Nooit eerder moest ik mijn muzikale gevoel zo intiem met iemand delen. Mijn hart volledig openstellen voor die ander. Nog steeds heb ik daar vaak moeite mee.
Het mooie is dat ik hierdoor heb geleerd ook buiten het dansen mijn hart voor anderen open te stellen. Geheel belangeloos aardig voor anderen kunnen zijn. Echt een heerlijk gevoel is dat. En ik heb daar echt een hele hoop voor teruggekregen. Zonder dat dat hoefde. Ik moet daarbij steeds vaker denken aan een van mijn favoriete TV series van de afgelopen tijd: "Derek", gemaakt door Ricky Gervais. De hoofdpersoon Derek Noakes is altijd vriendelijk, behulpzaam en volledig onzelfzuchtig. Tango heeft mij ook een beetje die eigenschappen gegeven, en dat betekent meer voor mij dan alle andere aspecten. Ik kan gelukkig zijn door anderen een beetje geluk te geven. Een gift zonder bijbedoelingen, recht uit mijn hart. Dankzij tango streef ik ernaar dat niet alleen in het dansen te kunnen, maar mijn hele leven volgens die ene basale grondregel te leven die ook Derek Noakes altijd hanteert:
1 opmerking:
Hėėl mooi geschreven, lieve Thijs!
Een reactie posten