Na een hoop drukte uit mijn hoofd te hebben weggeschreven door van mezelf te erkennen dat ik een eenzame denker ben die moeite heeft zijn gedachten onder controle te krijgen heb ik vandaag besloten meteen de koe bij de horens te vatten en mezelf te dwingen mijn leven wat meer in balans te brengen. Een deel van de onrust in mijn lijf hoop ik weg te halen door het sporten hernieuwd op te pakken. Nog geen mega-hardcore krachttraining, maar gewoon rustig beginnen met trainingen van 13 tot 15 setjes. Niet te zwaar, maar wel voldoende om mijn lichaam voldoende te vermoeien om het in een ontspannen herstelmodus te brengen.
Tijdens het trainen heb ik ook nagedacht over hoe ik mijn gedachten weer wat meer in balans ga brengen. Een soort "do it yourself psychiatry" zeg maar. Na het filosofisch benaderen van mijn toestand ben ik tot de voorzichtige hypothese gekomen dat ik mezelf telkens probeerde te bevrijden van mijn existentiële eenzaamheid, terwijl ik deze vorm juist zou moeten koesteren als datgene waarin ik als individu werkelijk uniek ben en waarin ik de echt waardevolle tijd voor mezelf kan vinden. Mijn sociale en emotionele eenzaamheid waar ik geen aandacht voor had konden zich vervolgens zowel binnen als buiten mijn hoofd ten volste ontplooien, waardoor de balans echt helemaal zoek was.
"Durf weer de dingen te ondernemen die je leuk vindt", is de eerste schop onder de kont die ik mezelf heb gegeven. Dingen ondernemen en weer participeren in de wereld om me heen, in plaats van mezelf alleen maar op te sluiten met mijn gedachten. Ik ga de komende tijd nog veel meer van dit soort korte maar krachtige berichten aan mezelf schrijven zodat ik mezelf weer kaders kan stellen waar nodig, en overbodige gedachten uit de snelkookpan kan verbannen. Die berichten zullen overigens veelal zeer persoonlijk van aard zijn, dus die zal ik hier niet gaan delen.
De training zelf ging eigenlijk best goed trouwens. Ik ga in het kader van dingen ondernemen die ik leuk vind proberen dit vast te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten