Leuk zo'n buurman

Het gaat weer lekker hier. Ik ben al tijden bezig de wijkagent eindelijk zo ver te krijgen dat hij mijn buurman aanspreekt op zijn asociale gedrag. Ik heb in het verleden al eerder geblogd over zijn misbruik van mijn terrein door zijn auto in de gang neer te kwakken, het aanhoudende gegil vanuit zijn tuin waardoor ik de hele zomer niet fatsoenlijk buiten heb kunnen zitten, de rommel die ik steeds in mijn tuin vind en volgens mij alleen maar van hem afkomstig kan zijn en zijn aanhoudende onterechte beschuldigingen dat ik zijn auto stuk zou maken.

Een paar weken geleden heb ik een nieuwe poging ondernomen om de wijkagent in actie te krijgen. Na een telefoongesprek waarin ik refereerde naar mijn mail van bijna een jaar (!!) geleden waar ik maar geen terugkoppeling op kreeg kwam oom agent ineens met het nieuws dat hij al lang geleden een keer is komen kijken. Maar omdat het om privé terrein ging kon hij geen bon schrijven. En verder is er dus niets ondernomen of naar mij teruggekoppeld. Mooi is dat. “Ik kan geen bon schrijven”. Dat is toch ook niet de taak van een wijkagent? De wijkagent behoort in de wijk de orde te handhaven, en te zorgen dat dit soort dingen niet uit de hand gaan lopen! Na weer een week bellen en niet nagekomen terugbel beloftes heb ik daarom besloten zelf opnieuw in actie te komen.

De eerste stap is gezet. Hij is nu formeel en bewijsbaar op de hoogte van het feit dat ik zijn gedragingen niet accepteer. Hoe ik dat weet? Simpel. Hij is daar zo kwaad over geworden dat hij meteen tierend en wel aan de deur stond: “Mafkees! Waar ben jij mee bezig! Ik heb meer last van jou dan jij van mij! Met al die feestjes van je dat mensen om half twee ’s nachts tegen mijn ramen staan te bonken, en tegen mijn auto schoppen! Dat heb ik zelf gezien! Als je nog zoiets flikt dan mep ik je de hele straat door, vuile kankerleier!” Dan maakt hij een sla beweging met zijn vuist in mijn richting, waarschijnlijk in een poging me te intimideren, en roept: “En anders mep ik je er nu een voor!” Als hij eindelijk is uitgeraasd vraag ik beleefd: “Ben je klaar? Dankjewel!”. Terwijl hij nog wat mompelt sluit ik de deur. Ik ben blij dat ik gewoon rustig heb kunnen blijven, maar een beetje shaky werd ik er wel van.

Uiteraard heb ik meteen de politie weer gebeld, en bovenstaand gesprek letterlijk geciteerd. Volgens de dame aan de telefoon is het geen bedreiging in wettelijke zin. Maandag is de wijkagent weer binnen, dan moet ik maar even bellen. En zo gaat het al twee jaar. Eerst is het rustig, dan begint het asociale gedrag steeds erger te worden en als je er wat tegen probeert te doen ontploft hij en werpt allerhande beschuldigingen naar mijn hoofd alsof hij het slachtoffer is. En pas als de zaak dreigt te escaleren (lees: als het alweer veel te laat is) laat oom agent wat van zich horen. Gelukkig zijn mijn bezwaren feitelijk en bewijsbaar. Ik ben benieuwd waar dit naar toe gaat.