Goede voornemens

Ok ik geef toe, de kerstdagen moeten eerst nog komen. Maar na zo'n heftige klaagpost mag mijn blog wel weer een positieve draai krijgen. Hoogste tijd dus om eens te keuvelen over de goede voornemens voor 2011. Uiteraard heb ik 1 heel belangrijk voornemen, namelijk zorgen dat ik niet opnieuw slachtoffer wordt van mijn eigen gepassioneerdheid. Maar daar heb ik het al uitgebreid over gehad. Voornemens zijn vooral leuk als het nakomen ervan simpel te meten is. Dan is het voor de omgeving zichtbaar, en bovendien kun je er heel gemakkelijk op worden afgerekend. Daar gaan we dan:

1) Elke keer dat ik een klaagzang post op mijn blog,
maak ik €10,- over naar een goed doel

2) Als een vrouw jarig is en ze vraagt geen specifiek cadeau,
dan neem ik een bos bloemen voor haar mee

3) Ik ga een cursus of workshop volgen om zelf massages te kunnen geven

4) Ik ga minimaal één keer de Argentijnse tango dansen

5) Ik ga de Senseo vervangen door een echte oldschool koffiemachine

6) Ik zit op mijn verjaardag in het vliegtuig naar New York

7) Ik ga in 2011 wél kerstkaarten versturen

8) Ik ga een niet-zakelijke uitlaatklep zoeken voor mijn creativiteit

9) Ik ga in 2011 minimaal 2 keer los op een racecircuit
waarvan ik minimaal 1 keer zelf rijd

10) Ik ga meer met losse gewichten trainen.
Ik hoop dat BroederBas dan wil spotten

11) Ik ga me nog meer verdiepen in mijn favoriete wijze Confucius

12) Ik ga de lay-out van mijn weblog wijzigen

13) Ik drink thuis nooit meer pils

14) Ik ga mijn kookkunsten verbeteren

En als laatste ook nog een zakelijk voornemen:

15) Ik ga het keuzedeel van mijn Architectuur Academy oppakken en afmaken.

Dat was het wel zo'n beetje voor nu denk ik. Een aardig lijstje. Ik denk dat ik het ook even ga inlijsten en ergens ga ophangen. Anders kan ik dit allemaal nooit onthouden. Als ik een voornemen van deze to-do lijst kan wegstrepen laat ik het natuurlijk weten.

Ik wens mezelf veel succes.

Klaagblog: Moe, heel erg moe

De titel van deze blog zegt het al. Ik ben moe, heel erg moe. Door de lekkage perikelen is de tussenstand qua slaap nu ongeveer 8 à 9 uur in drie nachten. Ik kan nog steeds niet langer dan 15 minuten achter een beeldscherm zitten zonder me duizelig te voelen. Dat is de reden dat ik de eerste versie van deze blog post met pen en papier heb opgesteld. En het overzetten naar digitaal doe ik in meerdere etappes. Die vermoeidheid baart me zorgen. Normaal gesproken had ik gewoon een weekje door gebikkeld en de slaap in het weekend wel ingehaald. Maar ik merk dat ik het nu gewoon niet trek. Het was voor mij ook best een heftig jaartje, en daar lijk ik nu de prijs voor te betalen.

Gevolg is dat ik nu van binnen vol zit met dilemma’s. Één overwinning op mezelf heb ik al behaald. Ik heb op mijn werk eerlijk gezegd dat ik nu de vermoeidheid niet aan kan, en ik heb dit ook aan de klanten durven zeggen. Toch blijf ik tegelijk zitten met schuldgevoelens. Als ik beloof iets op te leveren, dan kom ik die belofte ALTIJD na. Ik baal als een stekker dat ik dat nu niet doe. Maar ik moet naar mijn lichaam luisteren. Ik moet!

Wat ik ook merk ik dat ik weer heel slecht kan tegen drukte om mij heen. Achteraf gezien een van de oorzaken van mijn black-out een aantal weken geleden. Ook nu nog voel ik in een wat groter gezelschap continu de behoefte om me even af te zonderen. Dat geeft me voor de komende feestdagen een nieuw dilemma. De kerstdagen en de jaarwisseling vieren met mensen die me dierbaar zijn is iets waar ik me echt op verheug. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat de grootte van de groep me parten gaat spelen. Ik ben doodsbang dat ik me onprettig ga voelen en dat gevoel ga uitstralen naar anderen waardoor ik niet alleen mijn eigen maar ook hun avond een negatieve bijsmaak geef.

En dat wil ik niet! Ik wil mensen niet naar het negatieve halen! Ik wil mensen gelukkig maken! Mensen positief inspireren om hun eigen groei te stimuleren! Anderen nog completer maken dan ze al waren! Ik voel dat ik nog zoveel te geven heb, maar op dit moment lukt het me niet om dat over te brengen. En dat frustreert me enorm!

Ik voel me zelfs schuldig dat ik nu zo loop te klagen op mijn blog. Rationeel gezien heb ik een fantastisch leven. Geen honger, een (zij het lekkend) dak boven mijn hoofd, veel fijne mensen om mij heen, schatten van ouders, een bikkel van een broer die altijd goed voor me heeft gezorgd, een fantastisch leuke baan met veel vrijheden waar half Nederland stront jaloers op zou zijn, en een lichamelijke gezondheid waar ik alleen maar heel dankbaar voor kan zijn.

En toch zou ik dat allemaal graag voor een weekje of wat inleveren om gewoon eens in alle rust al mijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Helemaal alleen, zonder spulletjes, zonder anderen, zonder licht. De eenzame denker in het absolute niets, met alleen het comfort van de stilte om mij heen.

Bière de Noël

Kerstavond wordt weer een gezellig diner bij de buurtjes zoals elk jaar. Iedereen neemt een deel van de voedselvoorziening voor zijn rekening. Uit de voorgestelde taakverdeling blijkt maar weer het grenzeloos vertrouwen in mijn kookkunst:

"En misschien dat Mr. T-REX een paar mooie kerstbiertjes kan vinden"

Wel helemaal mijn ding natuurlijk, die opdracht. En zo stond ik als COO en CIO van brouwerij Twentsch Schuttingbier een paar uurtjes later bij mijn favoriete Enschedese slijterij wat lekkers voor de gasten uit te zoeken. "We hebben dit jaar niet zo veel kerstbier hoor", verontschuldigt de slijter zich nog. Na een beetje zoeken tussen de bokjes blijkt dat erg mee te vallen.

Het is een mooi voorraadje geworden met 7 verschillende biertjes. Vooral naar de Leffe ben ik erg benieuwd, omdat die eigenlijk alleen voor de Belgische en Franse markt wordt gemaakt. Dat samen met de andere biertjes maakt dat we best wat bijzonders kunnen schenken de 24e. En daar ben ik stiekem best trots op.

Stadsmuzikant

Elke zaterdag is hij te vinden voor de bijenkorf, waar hij onverstoorbaar zijn melodietjes ten gehore brengt. Er zijn betere muzikanten te vinden, maar dat maakt me in zijn geval niet uit. Het enorme plezier dat hij elke keer weer blijft uitstralen maakt onze stad net dat beetje vrolijker.

Op de vrijdagen is hij vaak te vinden tegenover de muur, oftewel de automatiek waar het uitgaanspubliek snel even een pikanto of kroketje komt trekken om de maag tijdens de kroegentocht gevuld te houden. Het is een van de plekken in de binnenstad waar de meeste opstootjes ontstaan, maar ook een plek waar het goed verdienen is.

Zo bleek afgelopen vrijdag maar weer. Plots staan er een paar beschonken jonge mannen om hem heen te schreeuwen en te dansen. De muzikant lacht vrolijk terug, en speelt onverstoorbaar verder. De heren stoppen wat geld in zijn schaaltje en lopen door. Als ze weg zijn giet hij zijn schaaltje leeg, kijkt me lachend aan en zegt: "Zo, dat is weer mooi 6 euro in één keer!". Ik begrijp het nu. Straatmuzikant Wim is in zijn eentje slimmer dan heel uitgaand Enschede bij elkaar. En ik gun het hem van harte.

Black-out

Sinds vannacht ben ik weer een ervaring rijker. Of ik er echt blij mee moet zijn betwijfel ik echter ten zeerste. De avond begon gezellig, en dat bleef hij eigenlijk ook tot dat ene moment. Nog even plassen, dan de jas pakken en gezellig naar huis. Dat was het plan dat ik voor mezelf had opgesteld, zoals ik dat wel vaker doe in het weekend. Maar deze keer ging het mis. Op het moment dat ik buiten liep ging plot het licht uit. Een totale black-out maakte zich van mij meester, en voor ik het wist lag ik op de grond. Op dat moment besefte ik nog niet wat er gebeurd was, maar toen iedereen me bezorgd aansprak op de oude markt begon ik me toch wat zorgen te maken.

Terug bij mijn gezelschap van die avond nemen de zorgen toe. Mijn broer is best wat gewend, maar ook hij schikt zich een hoedje. Zo heeft hij mij nog nooit gezien. Vanaf dat moment is het voor mij een groot zwart gat. Total black-out, en ik ben me nog maar nauwelijks bewust van de wereld om mij heen. Mijn broer maakt zich zorgen en vraagt zich af of iemand iets in mijn drankje heeft gegooid wat er niet thuis hoort. Dat is ook het gevoel dat ik op dat moment heb. Steunend op mijn zorgzame broer en neef wordt ik naar het ziekenhuis gebracht.

Wat zich in het ziekenhuis afspeelt weet ik voor het grootste deel niet meer. Mijn hoofd is aan elkaar gelijmd, en er is iets gedaan met een injectienaald in mijn arm. Dat laatste weet ik alleen maar omdat ik vanochtend een pleister met watten op mijn arm zag zitten. Wat ik wel weet is dat ik in het ziekenhuis weer langzaam tot mezelf begon te komen. Ik kon in elk geval gewoon gaan slapen volgens de dokter. Dat is de enige uitspraak die ik me herinner.

Waar ik me zorgen om maak is waar die black-out vandaan komt. Mijn vermoeden is dat gisteren een hoop spanning die in mijn lijf zat is los gekomen. Zo voelde het in elk geval wel. De hele nacht zwaar emotioneel, en op sommige momenten in het ziekenhuis allerlei spastische bewegingen die je vaker ziet bij mensen waar plots alle stress los komt. Maar dat kan ook door die val en black-out komen natuurlijk. Ik heb in elk geval stof tot nadenken de komende dagen. En ik hoop dat dit mij echt nooit weer gebeurt.

F3000 rit uitgesteld :(

"Geachte dames en heren,

Helaas moeten wij dit jaar onze laatste Formule events afzeggen. Onze ritten in oktober hebben getoond, dat voertuigen met extreem veel pk’s bij de momentele weersomstandigheden voor beginnende rijders moeilijk te temmen zijn. De vele crashes en draaiers verminderen het rijplezier. Wij hebben deze beslissing in overleg met onze ervaren raceteams genomen, om hiermee Uw veiligheid te kunnen garanderen. Uw gezondheid komt, net zoals Uw plezier, bij ons op de eerste plaats. Omdat de perfecte rit alleen bij optimale omstandigheden op de weg mogelijk is, verschuiven wij alle termijnen naar het voorjaar.

Wij geven Uw codes weer vrij, termijnen die in het seizoen 2011 kunnen worden geboekt worden ter beschikking gesteld.

Als attente bonus voor deze verschuiving, hoeft U de benzinekosten niet te betalen.

Hartelijke groeten,

Uw Hammer Events Service Team"

Oftewel komende vrijdag nog niet wat de rit van mijn leven moest worden. Ik heb er wel begrip voor, maar kan lichte gevoelens van teleurstelling toch niet geheel onderdrukken.

Twittervrije Vrijdag

Ik had vrijdagochtend een wat vreemd gevoel. Ik zat aan een kopje koffie en mijn eerste gedachte was: "Wat zal ik eens gaan tweeten?". Dat is wel schrikken natuurlijk, want zo'n gedachte is een indicatie dat het tweeten een doel op zich is geworden. Was dit het begin van een niet meer te genezen Twitter verslaving? Er zat voor mij maar één ding op. En dus had ik gisteren voor het eerst een twittervrije vrijdag. Gewoon om te zien of ik last zou krijgen van ontwenningsverschijnselen. En ook om eens te zien hoe dat ook alweer was, zo'n leven zonder real-time social netwoking.

Ik moet zeggen dat het een bijzonder geslaagd experiment is geweest dat me veel wijsheid heeft opgeleverd. Zo weet ik nu dat ik er inderdaad best aan gewend ben geraakt dat ik anytime anyplace met mijn hele vrienden- en kennisenkring kan babbelen als ik daar behoefte aan heb. Niet dat mijn followers het me gemakkelijk wilden maken trouwens. In no-time stond mijn timeline vol met mentions die gewoon schreeuwden om een antwoord. Van gewoon een stellig "Nee", tot provocaties over geldelijke schulden en aantijgingen dat ik geen verstand van bier zou hebben. Ik ben wat dat betreft vrijdag behoorlijk op de proef gesteld.

Vooral de avond was zwaar. Mijn timeline weer vol met mensen die talentenjacht-pulp #TVOH echt prachtig lijken te vinden, en voor de rest ook alleen maar kampianen-klapvee-shit op de TV waardoor zo'n beetje elke 5 minuten mijn hand automatisch richting de HTC Desire bewoog om eens wat sappig commentaar de wereld in te sturen.

Gelukkig ben ik ook zo'n figuur die als hij wat in zijn hoofd heeft daar vrijwel onmogelijk van af te brengen is. En ruim 24 uur later kan ik vol trots zeggen dat ik nog steeds "Twuchter" ben. Zodra deze blogpost via twitterfeed in mijn timeline komt is dat natuurlijk voorbij. Het zij zo. Het belangrijkste dat ik gisteren heb geleerd is dat social networking echt heel leuk is, en niet meer is weg te denken uit de moderne maatschappij. Ik zou het in elk geval voor geen goud meer willen missen.

Vitaliteit door actieve ontspanning

Het was een beetje een op- en neergaande curve de laatste tijd waar het gaat om mijn lichamelijke conditie. Blaakte ik een tijd geleden nog van de energie, de afgelopen weken had ik toch moeite om mezelf te motiveren überhaubt iets te ondernemen. Ik voelde me ineens toch weer die man die snel ouder aan het worden is, en dat gevoel bevalt me echt helemaal niets. Natuurlijk zal ook ik niet aan de ouderdom ontkomen. Ik merk nu al dat ik mijn uurtjes slaap veel harder nodig heb dan vroeger, en dat ik veel gemakkelijker vetreserves opsla. Maar vitaliteit heeft in mijn ogen helemaal niet zoveel te maken met het bestrijden van de onvermijdelijke lichamelijke aftakeling. Het is veel meer een kwestie van een gezonde geest. "Mens sana in corpore sano" zeg maar.

De laatste weken liet ik dat toch weer een beetje versloffen. Ik was precies die couch potato aan het worden waar ik zelf zo een hekel aan heb. Gelukkig gaat het recentelijk weer een stuk beter. Het gaat er om dat je de aanmaak van stresshormoon weet te onderdrukken door jezelf heel bewust in een ontspannen situatie te positioneren. Of dat nu een korte maar krachtige powertraining is of het brengen van een currywurst naar de chefkok van een lokaal restaurant maakt eigenlijk niet uit. Al is dat laatste eerder "Mens sana in corpore sicco" natuurlijk.

En naast de ontspanning is een wat gezonder voedingspatroon natuurlijk ook heel belangrijk. Ik denk dat de meeste mensen de invloed van voeding op je dagelijkse prestaties nog steeds schromelijk onderschatten. In de docu "Supersize me" kwam dat duidelijk naar voren, maar het werkt natuurlijk ook de andere kant op.

Na twee weken weer verstandig doen voel ik me vandaag vitaler en actiever dan ik me in tijden gevoeld heb. En dat betekent weer dat ik de horeca-uitspattingen tussendoor weer beter aan kan. Een klassieke win-win situatie dus, zeker als je tijdens het stappen zo af en toe ook kunt genieten van een goed gesprek. En zo probeer ik alle positieve zaken in mijn leven zo mooi mogelijk te combineren zodat ik me weer jong en vitaal kan voelen. Ik ben benieuwd wanneer ik weer eens 28 wordt geschat :)

Gevel, deel laatst?

Door steeds weer die regen heeft het een tijdje geduurd voordat de laatste fase van de gevelrenovatie klaar was. Maar sinds vandaag is het zover. Na het voegwerk en impregneren van de stenen zijn nu ook de betondelen bijgewerkt.

Nadat de boel in de grondverf was gezet zijn nu alle scheuren gedicht. In plaats van de grijze snippers waar ik eerder nog tegen aan moest kijken zie ik nu een en al vers schilderwerk. Nadeel van zo'n renovatie is dat de kozijnen er wel ineens een stuk minder goed onderhouden uit zien. Zo zie je maar weer, schoonheid heeft ook alles te maken met contrast.

De waarde van een goed gesprek

Soms leer je schijnbaar alledaagse zaken opnieuw op hun waarde te schatten. Dat kan van alles zijn: Een huisdier dat even lekker tegen je aan kruipt, dat ene speciale biertje dat je al jaren niet meer had gedronken, een knuffel van je ouders die nog steeds trots op je zijn. Ik heb ze allemaal recentelijk nog meegemaakt en ik heb er oprecht van genoten. Datgene dat ik de laatste maanden echt weer op waarde ben gaan schatten is echter het goede gesprek. Gesprekken over alledaagse dingen heb ik wel vaak genoeg. Een echt diepgaand gesprek waarbij onderwerpen de revue passeren waar je lang niet altijd zo open over praat, dat komt heel wat minder vaak voor.

De afgelopen paar weken heb ik meerdere van die gesprekken gehad. Met familie, vrienden en zelfs collega's. Veel van die gesprekken kwamen precies op tijd. In mijn werk bij de klanten kan ik de laatste tijd mijn ei wat minder goed kwijt, en dan beginnen de gedachten in mijn hoofd weer een grote chaos te vormen. Tijdens zo'n goed gesprek voel ik dat daar binnen ineens structuur ontstaat. Minder relevante zaken worden geparkeerd. Losse gedachten over dezelfde zaken worden gegroepeerd en waar nodig aan elkaar gekoppeld. En waardevolle informatie van buitenaf wordt van binnen omgevormd tot enorme hoeveelheden aan inspiratie om met al die gestructureerde gedachten iets nuttigs te gaan doen. Een soort defrag.exe voor mijn hersenen zeg maar, maar dan een versie die wel goed werkt.

Ik kan het iedereen dus van harte aanbevelen. Als je afspreekt met vrienden, houd het groepje dan klein. Ga vervolgens niet met ze praten, maar ga een gesprek met ze aan. Durf zelf dingen te zeggen, maar durf vooral naar de ander te luisteren. Want zonder goed luisteren mis je de nuttige info van buitenaf en zal nooit nieuwe inspiratie in je hoofd ontstaan. Ik heb al een paar dagen hele mooie gedachten die er om schreeuwen te worden bevrijd. Om dat te kunnen moest ik wel eerst even de weg vrij maken, en daarvoor heb ik gelukkig deze blog.

Of al dat moois ook voor anderen mooi zal zijn? Ik heb geen idee. De toekomst zal het leren. Wat ik hoop is dat anderen de informatie tot zich zullen laten komen, en dat die informatie weer nieuwe inspiratie zal geven. Zo kunnen we elkaar blijven prikkelen tot hele mooie prestaties.

Verliefdheid op een stem

Ik had nooit gedacht dat het mij zou gebeuren. Dat ik zo ernstig in vervoering zou worden gebracht door alleen iemands stemgeluid. Maar ik heb het dan niet over zomaar een stem. Nee, ik heb het over het unieke zangtalent van Eva Cassidy. Vandaag is het precies 14 jaar geleden dat ze veel te jong stierf. Slechts 33 jaar is ze geworden, maar wat een erfenis liet ze achter. Als zangeres is ze na haar dood pas echt ontdekt, en sindsdien heeft ze een grote schare fans waaronder ik zeker gerekend mag worden.

Elke keer als ik een CD van haar op zet of op Youtube een filmpje kijk van een van de bekende songtitels die zij in haar geheel eigen stijl ten gehore brengt dan wordt ik overmand door allerhande emoties. Een mooi voorbeeld daarvan: "Fields of Gold". Het origineel van Sting vind ik echt een bagger nummer. Bij haar uitvoering heb ik continu een brok in mijn keel, de tranen in mijn ogen en een enorm verlangen om haar tot in de eeuwigheid te horen zingen. Heimelijk verliefd op een stemgeluid, wie had dat gedacht.

Ik ben overigens niet de enige op wie haar gezang zo'n sterk effect heeft. De vele reacties op YouTube spreken boekdelen, en ter uwer info: Eva Cassidy is voor Katie Melua de reden geweest om te gaan zingen. Ik hoop nog lang van haar stem te mogen genieten, en raad iedereen aan hetzelfde te gaan doen. Begin hierboven maar eens met haar uitvoeringen van "Autumn Leaves" en "Fields of Gold". Vooral de eenvoud is indrukwekkend. Zitten, gitaar even stemmen en dan gewoon alle gevoel in de zang leggen.

Ondanks dat ik verder niets van deze dame weet, zal ik vandaag toch een gevoel hebben dat ik haar mis. Dat moet u als lezer mij maar even vergeven.

Business on Wheelz!

Dit is hem dan: Een echte Titan Universe Businesscase on wheels. Is het geen beauty? Ik wilde eigenlijk al tijden een nieuwe koffer waar ik mijn werkspullen goed in kwijt kon. De pilotenkoffer was ruim genoeg, maar wel erg zwaar. Zeker als je je auto op 10 minuten loopafstand van de klant moet parkeren. De rugtas die we ooit als nieuwjaarsgeschenk kregen was eenvoudiger te tillen, maar wanneer je in pak loopt natuurlijk geen gezicht.

Een koffer op wieltjes moest het dus worden, en gisteren heb ik hem besteld. Natuurlijk via internet, want zo shoppen mannen. Althans, zo shoppen Nerd-meneren zoals ik. Maar ik schaam me daar niet voor. Ik zal morgen vol trots vanuit de parkeergarage naar de ingang komen rijden.

Vind ik leuk, zo'n tas achter me aan op wieltjes. Net als je die omaatjes ziet doen, alleen dan met een laptop in plaats van citroenen en leverworst uit de dagelijkse aanbieding. Voor deze speelse jongeman breken mooie tijden aan (^_^)

Gevelvoeg

Professor Jan in de voegologie is er wel even druk mee geweest, maar het resultaat mag er zijn. De voorgevel is nu volledig voorzien van prachtig snij-voegwerk. Professor Jan is meteen door naar de volgende klus, want vanwege zijn vakmanschap is hij een veelgevraagd specialist. Dan weer even wat proefmonsters voegen voor een beurs (hij is de beste voeger van het bedrijf), dan weer naar het zoveelste grote monumentale pand dat gerestaureerd moet worden. Ik heb bewondering voor zijn vakwerk. En ik vind het mooi om te zien dat hij er zelf ook van geniet.

De gevel is natuurlijk nog niet klaar. De betondelen worden vanaf volgende week maandag aangepakt, en als dat klaar is gaan ze de gevel nog hydrofoberen zoals dat zo mooi heet. Maar met de nu bereikte milestone ziet de gevel er al heel anders uit dan voor die tijd.

Allergie, deel 2

Vandaag de uitslag va de allergietest besproken met de huisarts. Bovenstaande jongen is inderdaad de oorzaak van mijn niesbuien. Althans, ik moet niezen van zijn poep. Ik zal de neusspray dus blijven gebruiken, omdat die best goed werkt. Want wie wil dat nou niet: de hele dag huisstofmijtenpoep in je neus zonder te moeten niezen. Net zoals alle andere mensen dat kunnen.

Ik heb ook nog wat tips gekregen voor maatregelen die ik in de slaapkamer moet nemen, zoals laminaat in plaats van tapijt om de hoeveelheid stof terug te dringen. Wellicht pak ik dat deze winter nog op, maar dan moeten wel eerst alle andere onderhoudswerkzaamheden zijn afgerond.

Mijn zorgen over de andere reactie bleken ongegrond. Nummertje 10 was een histamine test waar alle mensen op moeten reageren om te controleren of de monsters nog wel goed zijn. Dat was de assistente even vergeten te vertellen. Ik kan dus zonder problemen blijven genieten van bier, rode wijn en blauwaderkaas, en dat is best een opluchting.

Hollen en stilstaan.

Soms heb je van die tijden. Dan ben je met net wat teveel dingen tegelijk bezig. Ik heb daar nu ook last van. De gevelrenovatie is nog in volle gang. Mijn dakgoot moet nog worden vervangen. Murphey heeft problemen met de maag en darmen wat nogal wat extra aandacht vraagt in verband met medicatie en het verdelen van voeding over de dag. Ik zelf loop bij de huisarts vanwege die vervelende allergieën.

En dat is alleen nog maar het privé deel van de drukte. Deze week moeten drie projectplannen af, word ik ook nog "geclaimd" voor allerhande meetings en vraag ik me nog steeds af of ik de komende weken veelal in hotels moet vertoeven vanwege de reistijden naar de klanten her en der.

Normaal gesproken zijn dit allemaal dingen die ik best wel aan kan. Maar het komt nu wel echt allemaal tegelijk. En eigenlijk vind ik projectplannen schrijven een van de minst leuke aspecten van mijn werk. Dat helpt ook niet heel erg zeg maar. En ook het feit dat ik alleen woon maakt de planning van klanten ver weg des te lastiger. Waar ik een half jaar geleden nog kon rekenen op mijn vriendin die thuis het schip kon bewaken moet ik nu van alles en nog wat regelen voordat ik het land door kan reizen.

Natuurlijk. Ik heb zelf voor dit bestaan gekozen, en over het algemeen ben ik er ook erg gelukkig mee. Maar ik zou het wel fijn vinden als de druk wat beter verdeeld zou worden. Het is de laatste tijd echt hollen of stilstaan. En nu is het dus weer vooral hollen. Even doorzetten dan, en voorzichtig hopen dat ik tegen het eind van het jaar nog wat vakantie kan opnemen. Daar ben ik namelijk best aan toe.

Eindelijk weer sporten!

Door al die neus perikelen kreeg ik steeds maar geen lucht. Tel daarbij op een spoedopdracht in hartje Amsterdam wat neerkomt op 8 uur werken en 5 uur reistijd, en van sporten komt helemaal niks terecht.

Vandaag ben ik eindelijk weer eens goed bezig geweest. Wel nog even rustig aan, en daarom begonnen met de kleinste spiergroepen. Het viel me niet tegen eerlijk gezegd. Ik kon aan mijn biceps (altijd al mijn zwakke punt) merken dat ik er even uit ben geweest, maar voor de rest ging het eigenlijk best lekker. Het lekkers vind ik dat ik eindelijk weer lucht krijg. Misschien moet ik mijn eigenwijsheid eens wat vaker aan de kant zetten, en gewoon meteen de dokter bellen als ik klachten heb die langere tijd aan houden.

Tot zover de schop onder mijn kont van zondag 17 oktober 2010, ik heb gezegd.

Help, ik ben allergisch!!

Daar zit je dan in de wachtkamer. Een stuk tape met cijfers op de onderarm, en naast elk cijfer een druppeltje met daarin paard, hond, kat, huisstofmijt, en nog wat bloemen en ik weet niet wat. Mijn eerste allergietest. Door elk druppeltje heen is een gaatje in de arm geprikt, om te zien op welk druppeltje mijn lichaam reageert. Al na een paar minuten voel ik jeuk bij druppeltjes 5 en 10. Ook zie ik daar de huid dikker worden als een soort muggenbult. Ik ben dus blijkbaar niet allergisch voor één maar zelfs voor twee dingen! Op de Twitter grap ik nog dat het in elk geval geen bier allergie is. En die grap komt me nog duur te staan vrees ik.

Drupje 5 is de huisstofmijt. Dat was ook meteen de meest waarschijnlijke oorzaak van de niesbuien. Dit zal wel een kwestie van neusspray en vaak stofzuigen worden om te zorgen dat ik er geen last meer van heb.

Drupje 10 vind ik een stuk minder leuk. Ik ben blijkbaar ook allergisch voor Histamine. De symptomen zijn onder andere darmproblemen, en daar heb ik inderdaad vrij regelmatig last van. "Dat zit in veel voedingsmiddelen", zei de assistente nog. Ik ben even gaan googelen, en inderdaad zit het in veel voedingsmiddelen. Precies in al die voeding die ik lekker vind! Rode wijn, oude (schimmel)kaas, bier, ei, vis, zuurkool, spinazie en ga zo maar door! Als ik dat niet meer mag eten heeft mijn leven geen waarde meer.

Woensdag ga ik de uitslag met de huisarts bespreken en weet ik echt meer. Maar één ding weet ik zeker: Ik zit liever wat vaker op het toilet dan dat ik nooit meer Roquefort kaas mag eten.

Blutwurz!

Een bevriende familie gaat regelmatig op reis door het Beierse land. En Beieren heeft heel veel mooie dingen te bieden. Natuur en kastelen in het Beierse woud, cultuur in de grote steden en natuurlijk heel veel bier.

Bij velen minder bekend, maar minstens zo leuk zijn de Beierwald Spezialität Spirituosen, en dan vooral de "Echte Blutwurz" kruidenbitter. Een bittertje voor echte mannen zullen we maar zeggen. Twee glaasjes van dit drankje is zelfs voor mij genoeg.

Ik was dan ook erg blij toen ik vandaag twee flessen van deze lekkernij bij de Wagelaartjes kon ophalen. Van mijn keel heb ik voorlopig geen last (^_^)

Neusperikelen

Eigenlijk had ik er al heel lang last van, met name in de herfst en winter. Steeds het gevoel dat de neus dicht zit, zeer irritante jeuk en plots opkomende niesbuien die bijna niet te stoppen zijn. De afgelopen weken begon het weer, en deze keer had ik er genoeg van. Vanochtend heb ik daarom eindelijk de dokter bezocht om te zien of er iets tegen te doen is.

Een korte blik in mijn neus met zo'n neuskijk apparaat (daarom heb ik zo'n hekel aan doktersbezoek) wees uit dat er in elk geval geen poliepjes in mijn neusholte groeien. Het vermoeden is een allergische reactie op het een of ander. Vrijdagmiddag gaan we een allergietest doen. Totdat we weten wat het is krijg ik een neusspray die ik elke ochtend moet gebruiken om de irritatie van de slijmvliezen tegen te gaan.

Ik ben aan de ene kant heel erg blij dat ik nu kan hopen op een structurele oplossing voor mijn probleem. Aan de andere kant ben ik veel minder blij, een beetje bang zelfs. Voor het eerst in mijn leven zit ik echt in de medische molen, en dat is nieuw terrein voor me. Ik vind dat maar niks: Voorlopig wat medicatie, testje hier en daar en dan maar wachten op de uitslag in de hoop dat er een oorzaak wordt gevonden. En als dat niet lukt gewoon wat andere medicijnen uitproberen en ga zo maar door. Ik hoop toch van harte dat het traject er voor mij niet zo uit gaat zien. Ik ben nog veel te jong om continu met medische zorg en medicatie bezig te zijn. Ik wil leven als een jonge god! Gewoon 's ochtends met een fijn gevoel opstaan en vol fitheid en vitaliteit het avontuur van die dag tegemoet, zonder dat ik daar eerst een lading prikjes, pilletjes, drankjes en sprays voor nodig heb!

En ja, ik weet dat ik nu weer veel te hard van stapel loop. Maar daarom is het schrijven van een blog ook zo leuk. Dan kun je die kleine ongemakken die je voelt even lekker uitvergroten om zo de boel met een beetje extra entertainmentwaarde eens lekker van je af te schrijven. Bij deze dus.

Gevel herstel

Vrijdag was een dag die letterlijk een hoop stof deed opwaaien. Het herstel van de voorgeven van mijn huis is begonnen. De eerste stap is het uitslijpen en -hakken van het oude voegwerk. En dat is nog een hele klus! De oude stenen zijn erg zacht, en het voegwerk is kei- en keihard. De voegslijpmeneer moet dus uiterst secuur te werk gaan. Uiteindelijk is hij een behoorlijk eind opgeschoten. Maandag worden de laatste voegen er uit geslepen, en dan gaan ze verder met de volgende stappen: Het aanstralen en herstellen van de betondelen, het reinigen van de gevel, wat schilderwerk en natuurlijk alles weer opnieuw voegen en de gevel hydrofoberen.

Als het goed is kan de gevel er dan weer een jaartje of 30 tegenaan. Ergens in de komende weken zal mijn dakgoot ook nog worden vervangen. Een duur grapje alles bij elkaar, maar het is nu eenmaal hard nodig.