Nog één keer E.R.O.L. dan.

Deze wilde ik jullie niet onthouden. Nog een kort filmpje die een aardige impressie geeft van de partysfeer tijdens de set van Erol Alkan. Check die opblaaspop dan!

Mysteryland Video

Na een weekendje Mysteryland is het wel lekker om op de zondagavond nog even terug te denken. Ik had zelf geen camera bij me, maar op youtube stromen de eerste video's alweer binnen zie ik. Hierboven ISIS op de mainstage.

De Cadenza tent, waar het zo ontzettend gezellig was. Als staat iedereen er op deze video wat lauwtjes bij.

Djedjotronic. Hier 2 jaar geleden was hij nog maar 21. En op Mysteryland ging het nog vetter en harder dan hier. Kun je nagaan!

En natuurlijk the man himself Erol Alkan. Ook dit ging gewoon kei- en keihard. Al zullen de hardstyle fans het maar een softe zooi vinden.

Feestweekendjeweg

Zo, dat was me het weekendje wel. Ik keek er al weken naar uit, en het was alles behalve een teleurstelling. Het begon al met een uiterst gezellige vrijdag avond in Den Haag. Eerst een klein hapje eten bij dat ene Argentijnse restaurant dat wordt gerund door een stel pakistanen, en daarna even wat drankjes doen om bij te praten met Neefje. Dat het gezellig was bleek wel, want voor ik het wist was het al na middernacht, en zat ik in een Ierse pub waar alleen Engels gesproken wordt aan een heerlijk maar wel prijzig glas lagavulin. Gelukkig waren we beide verstandig genoeg om te beseffen dat we het niet al te laat moesten maken.

De volgende dag was eindenlijk Mysteryland. En het was echt alles wat ik er van verwachtte. Met uitzondering van een regenbui toen we in de rij stonden om binnen te komen was het de hele dag prima weer. De dag begon voor ons lekker relaxed met Isis bij de mainstage. Dat podium (zie foto) wordt elk jaar mooier zo lijkt het wel. De middag uren hebben we besteed om de andere podia eens te verkennen. We hebben er een paar namen bij om te onthouden. Met name Cadenza heeft ons aangenaam verrast. Wat een super sfeertje heerste daar zeg!

Het eind van de middag hebben we even lekker staan raggen in de Boys Noize records tent. Eerst Djedjotronic. Wat ging het er af zeg, heerlijk! Wij weten nu wat "electro bitchy dance" betekent. Weer een naam om op de line-ups in de gaten te houden. Daarna was het de beurt aan held Erol Alkan. Ik weet niet wat het is, maar elke set van deze man is weer anders, en elke keer weet hij er net dat beetje extra uit te krijgen. Ik ben echt heeeel blij dat ik er bij was.

De avond stond in het teken van Dimitri en Derrick May. Grote namen van weleer die nog steeds duidelijk hun mannetje staan in de dance wereld. Opvallend vond ik het grote aandeel grijze haren tussen het publiek. Blijkbaar hebben beide heren een trouwe schare fans. En voor mij betekende het dat ik nu zeker wist dat ik bij lange na niet de oudste bezoeker ben van dit festival. Voorlopig is Mysteryland voor mij dus zeker voor herhaling vatbaar.

Nu is het een dag later, en ik ben veel minder vermoeid dan ik had verwacht. Blijkbaar heb ik geleerd mijn krachten te verdelen. Zal het besef dat ik geen 18 meer ben dan al zo diep geworteld zitten? Blijkbaar. Maar zal ik eens wat zeggen? Dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo erg.

Mysteryland 2010 preview: zin an!

Ik tweet er al een tijdje over, en komende zaterdag is het zover: Mysteryland 2010! Ik moet zeggen dat ik nog nooit intenser naar dit festival heb toegeleefd dan dit jaar. Ik heb er echt zo onwies veel zin an! Waarom? Waarschijnlijk ben ik na de afgelopen maanden gewoon toe aan een leuk festival, maar het is vooral vanwege de lineup van dit jaar.

Waarschijnlijk gaan we de dag in disco stijl beginnen met de tonen van Riptide, gevolgd door vrolijk relaxen met Isis. Haar zag ik voor het eerst draaien toen ze nog maar 18 was. Sindsdien heeft deze dame door haar muziek keuze een speciaal plekje in mijn hart. De middag uurtjes brengen we waarschijnlijk door in de GZG area. Hun motto is ‘Wat een leven!’ wat symbool staat voor de liefde, het plezier en de positiviteit die de housecultuur met zich meebrengt. Kan het nog mooier? En valt het tegen, dan kunnen we de hele middag hard in de Bois Noize records area, waar elke minuut van de dag een topper achter de draaitafels staat. Om 17:00 uur staan we daar zeker, om helemaal los te gaan op de set van Erol Alkan. Waarom ik E.R.O.L. een held vind? klik maar eens hier, hier of hier!

Ons avond programma is er ook een van grote helden. Eerst een set van de vader der nederlandse DJ's Dimitri. De man die me na het beluisteren van zijn static tracks CD's heeft gestimuleerd me steeds dieper in de house scene te verdiepen. En daarna een van de grondleggers van de techno, the legend Derrick May. Ik weet zeker dat ik me zaterdag even weer 18 zal voelen. En ik weet ook zeker dat ik zondag meer dan ooit besef dat ik toch echt geen 18 meer ben :)

Inner peace

Wauw, wat een periode heb ik doorgemaakt! Na 10 weken vrijgezel zijn was de terugblik al een emotionele achtbaan waarvan ik achteraf behoorlijk stond te kijken. Ik kan me niet herinneren in zo’n korte tijd zoveel emotie te hebben moeten verwerken. En waar ik toen dacht dat ik er wel klaar mee was, besef ik nu dat de echte ontdekkingstocht toen nog moest beginnen.

En wat een ontdekkingsreis is het geweest, die hernieuwde zoektocht naar mijn eigen ik. Ik had nooit verwacht dat mijn verleden nog zo vers op mijn netvlies zou komen te staan als dat de afgelopen weken is gebeurd. Het lijkt ineens wel alsof mijn hele leven een grote heftige achtbaan is geweest. Van nog zeer jonge eenzame denker via onverantwoordelijke rebel zonder toekomst richting IT-er met passie die niet bang is de zaken vanaf een heel andere en soms verrassende kant te bekijken. Best succesvol ben ik de afgelopen jaren geweest, en dat is volgens mij vooral te danken aan het feit dat ik nog elke dag besef welke lange weg ik heb moeten afleggen om hier te komen. En ook besef ik dat ik op die weg soms ook gewoon mazzel heb gehad, niet meer en niet minder. Sommige zaken kun je nu eenmaal niet afdwingen. Je moet soms met een gelukje ergens tegenaan lopen en die strohalm met beide handen vastpakken en er vol passie voor gaan om er iets moois van te maken.

Tegenslagen zullen er altijd zijn. Vorige week nog had ik een mega dip omdat vermoedens die ik had waarvan ik hoopte dat ze niet waar zouden zijn gewoon keiharde realiteit waren. Dat slechte nieuws heeft me zo merk ik nu geholpen om nog wat laatste dingen te verwerken. Dat gecombineerd met een heel fijn en openhartig gesprek met mijn vader heeft ervoor gezorgd dat ik sinds gisteren eindelijk weer in staat ben een innerlijke rust te ervaren die ik in maanden niet heb gevoeld. Net alsof ineens duizenden puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen.

Ik kon het gisteren op de massagetafel echt goed merken. Geen gedachten meer in mijn hoofd, maar alleen maar een geest die zachtjes heen en weer reisde tussen de grens van diepe slaap en opperste concentratie op het vakwerk van de masseuse. En na de massage was er binnen in mij alleen nog maar rust, hele diepe rust. Op die manier had ik een massage nog nooit beleefd. Ik ben als rationele atheïst wars van alles wat met spiritualiteit te maken heeft. Maar als ik het woord spiritueel zou moeten beschrijven, dan komt deze ervaring echt heel dicht in de buurt.

En ik kan het uit ervaring vertellen: Als je hoofd al die tijd zo enorm vervuild is geweest, is een volledig zuivere geest echt een fantastisch gevoel dat ik nooit meer kwijt wil. Ik denk dat menig boeddhistische monnik zelfs jaloers op me kan zijn.

New wheelz

Je bent tevreden met wat je hebt, tot je wat beters kunt krijgen. Dat geldt ook voor grasmaaiers. Ik was de handmaai best wel zat, dus ben ik op zoek gegaan naar een nieuw grasmaai monster. Het selectieproces qua type grasmaai was vrij snel doorlopen. Zo'n groene maaikar als ze bij de gemeente hebben die ik eigenlijk het liefst wilde paste niet door de poort, en viel behoorlijk buiten mijn budget. Geen zitmaai dus voor mij, maar gewoon iets wat je zelf over je grasmat moet duwen. Maar dan toch wel een benzinemaai zeker? Dat is toch ideaal voor mij als petrolhead? Na wat nadenken realiseerde ik me echter dat ik met zo'n apparaat alleen maar zou gaan voor de grootste motor die het meeste lawaai maakt. En dat ik dan de hele dag een beetje achter het huis sta gas te geven. Nee, de ratio begon het steeds meer te winnen van de emotie en een elektieke cirkelmaai moest het worden.

Na een snel vergelijkend onderzoek via internet (ja, ook in dit soort dingen ben ik in de basis een nerd) ben ik een zooi tuincentra en hardware stores afgereden om te zien wat er zoal te koop is voor welke prijs. Tijdens die zoektocht viel me op hoeveel potentiële moordwapens je als tuinder eigenlijk tot je beschikking hebt. Ik begon me zelfs af te vragen of het überhaubt wel verantwoord was dat ik zonder begeleiding in dit soort winkels werd toegelaten. Wij maken ons zorgen over "Going Postal", maar volgens mij is "Going Gardener" echt vele malen erger.

De uiteindelijke keuze voor mijn grasmaai-racemonster is gevallen op de Gardena PowerMax 32e. En laten we eerlijk zijn, als er PowerMax in je naam staat ben je gewoon kewl! Na een betrekkelijk eenvoudige montage (met wel een zeer ingewikkelde beschrijving er bij) heb ik mijn new wheelz inmiddels met succes getest. Een hele ervaring hoor, al die nieuwe technologie in mijn tuin. Wellicht is dit ook een mooi moment om onze grasmaai-blog weer nieuw leven in te blazen. Ik zal beheerder @Harmjob eens vragen of hij mij daar beheerderstoegang kan geven.

Al 40 jaar gelukkig!

Zoals ik al eerder blogde zijn vandaag Mummy en Daddy T-REX presies 40 jaar getrouwd. 40 jaar lief en leed gedeeld. Samen begonnen met bijna niets. Alleen een flatje, een tafeltje en een fornuis. Geen geluk op basis van welvaart en spulletjes dus, zoals ik bij veel anderen helaas wel steeds vaker zie. Nee, het geluk bestond toen al puur uit liefde voor elkaar, en samen een mooi bestaan op willen bouwen.

En ik heb echt veel respect voor hetgeen ze samen hebben bereikt. Ze hebben veel voor elkaar kunnen betekenen, maar ook voor hun kinderen. Want ik weet dat ik het ze niet altijd even gemakkelijk heb gemaakt. Voordeel was dan wel weer dat ik enorm veel op mijn vader lijk, zowel in uiterlijk als in gedrag. Dat is maar goed ook, want zo kon Daddy T-REX behoorlijk wat grip behouden op mijn rebelse neigingen. Gelukkig heeft hij mijn rebellie waar nodig ook gestimuleerd, zoals die keer dat ik 5 gulden kreeg om bier te halen toen ik bij de uitreiking van mijn VWO diploma als enige de ballen had om de conrector en plein public demonstratief geen hand te geven. Wat een fijne herinneringen!

En dat ik veel op mijn vader lijk geeft me ook weer hoop. Want als er zo’n liefdevolle vrouw als Mummy T-REX waar mijn vader van houdt rondloopt die het niet alleen 40 jaar met deze man uithoudt, maar zelf al die 40 jaren van hem kan blijven houden, dan moet er ergens op deze aarde toch ook zo iemand voor mij rondlopen waar ik van kan blijven houden?

Toch? Dames? Alsjeblieft?

Mijn leven is wél leuk!

Zo, en na al dat halve depri gedoe is het hoog tijd om weer eens lekker positief te gaan bloggen! Mijn blog is de laatste weken natuurlijk vooral een uitlaatklep geweest voor mijn emoties, en dat zal het ook wel blijven denk ik. Gewoon, omdat het echt geweldig is om zo af en toe lekker de dingen van je af te schrijven. Ook als het in je hoofd geen structuur heeft. Gewoon alles er uit knallen in je favoriete word-processing pakket, en dan via CTRL-X en CTRL-V de zaken herstructureren zodat je zelf eens kunt lezen wat je nu eigenlijk in je gedachten hebt. Ja inderdaad, ook als het gaat om emoties blijf ik gewoon een nerd en daar schaam ik me niet voor :)

Maar goed, even weer positief bloggen dus. Afgaande op de eerdere berichten lijkt het wel of ik naast lekker stevig sporten echt helemaal niets leuks in mijn leven heb. Maar als ik de agenda erbij pak valt het eigenlijk best mee. Afgelopen zaterdag heb ik met veel interesse kennis genomen van allerlei massage- en persoonlijke verzorgingstechnieken op de open avond op de massage salon. Dat klinkt allemaal een beetje als vrouwendingen, maar ik vind het gewoon erg interessant hoe je bijvoorbeeld een stuk garen kunt gebruiken om lichaamshaar te epileren. Slimme techniek met beperkte middelen.

De komende weekenden staat er ook veel leuks op stapel. Komende vrijdag zijn Mummy en Daddy T-REX 40 jaar getrouwd. Wat zeg ik, ze zijn al die jaren zelfs gelukkig getrouwd! En omdat ik heel veel op mijn vader lijk heb ik echt mega veel bewondering voor Mummy T-REX dat ze het al die jaren heeft uitgehouden met die man :) Het feestje wordt in besloten kring gevierd, maar het zal er niet minder gezellig om zijn. Ik vind het prachtig om te zien hoe ze na al die jaren nog zoveel liefde, respect en speelsheid in hun relatie weten te behouden.

Een weekje later wordt het ook weer leuk. Dan is het eindelijk weer Mysteryland. Ik was altijd al een groot fan van de house muziek, die voor mij begin jaren 90 precies op tijd kwam. Toch duurde het tot 2007 voordat ik deze moeder aller dance festivals eindelijk ging bezoeken. Vorig jaar viel het voor ons gevoel wat tegen, en we twijfelden of we dit jaar wel zouden gaan. Maar elke keer als ik de line-up van dit jaar bekijk ben ik echt zo onwijs blij dat ik een ticket heb gekocht! Ik kan dit festival echt iedereen aanraden, zelfs als je niet van dance houdt. De sfeer is er altijd heel bijzonder, en ondanks de 60.000 bezoekers ook heel intiem. Voor mij is dit echt een weekendje weg. De dag ervoor vast richting Neefje in Den Haag, even lekker uit eten en een drankje doen in de Haagse binnenstad, en dan de volgende dag helemaal los.

En dan heb ik het nog helemaal niet gehad over de strong bitter die @harmjob en ik binnenkort gaan brouwen, de nieuwe lichting Schutting 3-pel die binnenkort rijp is om te proeven, de leenfilmcollectie waar ik nog van ga genieten en ga zo maar door.

Nee, ondanks de vele dipjes van de afgelopen tijd die elkaar voor mijn gevoel wat al te snel opvolgden kan ik toch maar één conclusie trekken: Mijn leven is wél leuk!

Keuzes en zorgen

Brrr, wat een dag vandaag. Ik had het even helemaal gehad met alles en iedereen. Soms hoor je van die dingen die zorgen dat je je alleen nog maar heel erg teleurgesteld kunt voelen. Normaal neem ik dan de figuurlijke pen ter hand en blog de boel even lekker van mij af. Maar in dit geval kon dat niet. Dat ik persoonlijke zaken over mezelf de wereld in gooi is mijn eigen keuze. Degene die me kennen en het lezen hoef ik dan het hele verhaal niet meer te vertellen, en degenen die me niet kennen, nou die kennen me niet en dus heb ik er geen last van.

Maar hoe doe je dat dan als je je echt zorgen over de keuzes van iemand anders maakt? Ik kan niet bloggen over de situatie omdat ik niet het recht heb de problemen van anderen hierin te betrekken. Maar die situatie heeft zoveel impact op mijn gevoel. Ik wil die persoon het liefste helpen, maar weet dat ik dat niet kan en mag doen. Ten eerste om mezelf in bescherming te nemen, en ten tweede omdat in dit soort situaties alleen de persoon zelf de eerste stap kan nemen. Zolang dat niet gebeurt is alle hulp en steun verloren energie.

Maar het blijft aan me knagen. Zeker omdat ik weet hoe het is om in zo'n situatie te zitten. Je maakt verkeerde keus na verkeerde keus, maar bent blind voor de gevolgen die die keuzes hebben voor jou en je omgeving. En die tijd uit mijn verleden waar ik eigenlijk niet graag over praat, stond vanochtend ineens weer helemaal op mijn netvlies geprent. Ik ga ook niet in details treden, maar het was heftig genoeg om ervoor te zorgen dat ik echt even doodsbang werd van mezelf. En ik kon hiermee letterlijk bij niemand terecht: de enige die echt alles uit die tijd van me weet is nu mijn ex.

Ik kon dus nog maar één ding doen: zelf de zaken op een rij gaan zetten. Ook al doet het nog zo'n pijn, het verleden is het verleden. En ondanks dat ik van ver moest komen ben ik de afgelopen jaren toch vrij succesvol geweest in het leven, al zeg ik het zelf. En ook al doen juist door mijn verleden de zorgen over die persoon nog zo'n pijn omdat ik niemand gun wat ik toen doormaakte: ik kan er niets tegen doen. Dat konden mensen bij mij toen ook niet. Inmiddels zitten er weer twee notes to self in mijn envelop. Straks ga ik nog even lekker tot rust komen, en dan hopen dat ik vannacht weer goed kan slapen.

En aan allen die zich toch wat zorgen maakten toen ik even van de aardbodem verdwenen leek mijn oprechte excuses. Het was niet mijn bedoeling jullie zo te laten schrikken.

Slaap

Een paar weken geleden was het nog bar en boos met die slaap van mij, of beter gezegd het gebrek er aan. Al die drukte in mijn hoofd zorgde ervoor dat mijn hersens gewoon niet in staat waren om in slaap te komen. Gelukkig heb ik met mijn eigen slimme aanpak mijn gedachten voldoende kunnen kanaliseren zodat ik de afgelopen twee weken heb geslapen als een roos.

Tot afgelopen nacht dan. Ik lag er rond half twaalf in, ietsje later dan normaal, maar toch zeker geen gekke tijd. Maar man oh man wat lag ik weer te woelen. Was de drukte in mijn hoofd terug? Nee, helemaal niet. Sterker nog, ik had de hele avond rustig genoten van een lekker hapje eten en een paar speciaalbiertjes die ik nog niet eerder had gehad. Ondanks dat ik die hele avond alleen was voelde ik me beter en sterker dan ik me in tijden had gevoeld. En dat bleek meteen het grootste probleem.

Ik heb gisteren echt heerlijk doorgehaald op de sportschool, en de rest van de dag herstelde mijn lichaam zo goed van het vele eten dat ik op een wat ongelegen moment opnieuw werd getroffen door het krachtsport-virus. Het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar op een of andere manier wil mijn lichaam gewoon meer als het flink op de donder heeft gehad. Toen ik gisteren thuis kwam was ik echt zwaar hyper. Als de sportschool open was geweest op dat moment was ik er bij wijze van spreken meteen naar binnen gerend. Echt ongehoord! Echt zo'n gevoel alsof je de kampioen bent die gewoon de hele wereld aan kan. Ik wilde best slapen, maar mijn lichaam wilde niet meer. De testosteron zat bij wijze van spreken nog tot achter mijn ogen, en er moest gewoon getraind worden. Best leuk hoor, om je weer zo lekker energiek te voelen, maar soms is mijn lijf wat al te enthousiast.

Wat ik me vandaag wel realiseerde is dat ik nog een potje met Melatonine heb staan. Misschien moet ik dat eens proberen om de slaap wat te stimuleren. Ik kan niet gebruiken dat ik straks weer drie nachten achter elkaar mis.

En of ik mijn lichaam zijn zin ga geven? Ja hoor, echt wel! Vandaag ga ik me gewoon weer helemaal de tandjes trainen. Gewoon, omdat ik het leuk vind. En omdat ik mijn armen niet gespierd genoeg vind natuurlijk. Naast de wil om een gezond lichaam te hebben heeft ook deze jongen gewoon last van ijdelheid.

Ambitietijger goes back to pumping iron

Wow, ik ben gewoon echt goed bezig! Drie keer sporten in één week! Dat doet me bijna denken aan mijn hardcore krachttraining tijd. Natuurlijk trainde ik toen geen drie maar vier keer per week. En natuurlijk trok ik toen geen 60kg maar 100kg op en neer. Maar dat waren andere tijden. Toen was ik alleen, en had ik 's avonds alle tijd van de wereld.

He wacht eens! Die situatie heb ik nu ook! Reden te meer om mijn oude liefde vol enthousiasme op te pakken. Ik merk nu al dat ik best veel frustratie in het ijzer kwijt kan. Dat is het voordeel van fitness apparatuur: je kunt er tegen schelden wat je wilt, het zegt nooit iets terug. Vroeger dacht ik hetzelfde over computers, totdat ik werd geconfronteerd met structureel terugkerende foutmeldingen. Maar ik dwaal weer af, we hadden het over fitness als uitlaatklep. Nu verwacht ik niet dat ik weer net zo hardcore als vroeger kan gaan trainen. Dat was op een andere sportschool, met een trainer die diverse van zijn leerlingen op Europese kampioenschappen bodybuilding heeft zien performen. Maar zo ver hoeft het van mij ook niet. Ik weet van mezelf dat ik toen ongeveer 90kg woog met een vetpercentage van 13%. Maar ik weet ook hoe veel ik daarvoor heb moeten doen, en vooral hoeveel ik er voor moest laten.

Wat mij er vooral in trekt om de krachtsport weer serieus op te pakken is het enorme plezier dat ik beleef aan het bestuderen van dingen, en vervolgens de opgedane kennis om te vormen in een tastbaar resultaat. In mijn eerste jaar krachtsport liep ik redelijk als een kip zonder kop aan de gewichten te trekken. Ik heb toen een workshop gevolgd over effectief vet verbranden en spiermassa aanzetten, gegeven door een medisch bioloog met zeer veel ervaring in het begeleiden van topsporters. Toen al heb ik veel geleerd over het aanpassen van je voedingspatroon om zo via het controleren van je bloedsuikerspiegel de ketose actief te sturen. Iedereen verklaarde me voor gek dat ik er zo'n afwijkend eetpatroon op nahield. Veel minder brood, hoger in de eiwitten, dat kon toch niet gezond zijn. Gezond was het echt wel, en het resultaat mocht er ook zijn. Eerst 12 kilo vet kwijt geraakt, en later na wat aanpassingen in de voeding meer dan 12kg spiermassa aangemaakt in 4 maanden tijd. Hetzelfde truukje heb ik begin dit jaar ook toegepast, waardoor ik van 98kg naar 80kg ben gegaan. Uiteraard heeft de stress van de relatiebreuk me geholpen met de laatste loodjes, maar mag er ook iets positiefs uit komen alstublieft?

Nu ik eindelijk weer een vetpercentage heb dat ik zelf acceptabel vind, is het een mooi moment om het genoegen van actief je lichaam vormen door specifieke training en voeding opnieuw te beleven. Eerst ga ik gewoon 3 keer per week klassiek Borst-Biceps/Benen/Rug-Triceps om op krachten te komen. Daarna kunnen de experimenten beginnen. Dropsets, HST, en als ik een trainingsmaatje kan vinden (wanneer begint BroederBas eigenlijk weer met trainen?) wellicht een keer 6 weken HIT á la Dorian Yates. In de 6 weken klassieke training ga ik vast nadenken over mijn voeding schema. Minderen in de Junkfood en meer schone voeding is het devies. Dat was ik toch al van plan, en nu heb ik een mooie stok achter de deur.

Nogal wilde plannen dus zoals ik het hier opschrijf. Wat er van terecht gaat komen? Ik heb geen idee. Maar ik heb dit soort ambities voor mezelf eerder waar gemaakt. Los daarvan is het altijd fijn om jezelf persoonlijke doelen te stellen. En nu ik deze ambities heb geblogd heb ik meteen een stok achter de deur in de vorm van sociale controle. Wat doe ik mezelf toch aan!

Sporten 2-8-2010 en zelf-therapie

Na een hoop drukte uit mijn hoofd te hebben weggeschreven door van mezelf te erkennen dat ik een eenzame denker ben die moeite heeft zijn gedachten onder controle te krijgen heb ik vandaag besloten meteen de koe bij de horens te vatten en mezelf te dwingen mijn leven wat meer in balans te brengen. Een deel van de onrust in mijn lijf hoop ik weg te halen door het sporten hernieuwd op te pakken. Nog geen mega-hardcore krachttraining, maar gewoon rustig beginnen met trainingen van 13 tot 15 setjes. Niet te zwaar, maar wel voldoende om mijn lichaam voldoende te vermoeien om het in een ontspannen herstelmodus te brengen.

Tijdens het trainen heb ik ook nagedacht over hoe ik mijn gedachten weer wat meer in balans ga brengen. Een soort "do it yourself psychiatry" zeg maar. Na het filosofisch benaderen van mijn toestand ben ik tot de voorzichtige hypothese gekomen dat ik mezelf telkens probeerde te bevrijden van mijn existentiële eenzaamheid, terwijl ik deze vorm juist zou moeten koesteren als datgene waarin ik als individu werkelijk uniek ben en waarin ik de echt waardevolle tijd voor mezelf kan vinden. Mijn sociale en emotionele eenzaamheid waar ik geen aandacht voor had konden zich vervolgens zowel binnen als buiten mijn hoofd ten volste ontplooien, waardoor de balans echt helemaal zoek was.

"Durf weer de dingen te ondernemen die je leuk vindt", is de eerste schop onder de kont die ik mezelf heb gegeven. Dingen ondernemen en weer participeren in de wereld om me heen, in plaats van mezelf alleen maar op te sluiten met mijn gedachten. Ik ga de komende tijd nog veel meer van dit soort korte maar krachtige berichten aan mezelf schrijven zodat ik mezelf weer kaders kan stellen waar nodig, en overbodige gedachten uit de snelkookpan kan verbannen. Die berichten zullen overigens veelal zeer persoonlijk van aard zijn, dus die zal ik hier niet gaan delen.

De training zelf ging eigenlijk best goed trouwens. Ik ga in het kader van dingen ondernemen die ik leuk vind proberen dit vast te houden.

Het lot van een eenzame denker

Het is weer zover. Net nadat ik eindelijk weer wat rust gevonden leek te hebben is het nu al ruim een week verschrikkelijk druk in mijn hoofd. Het lijkt wel een snelkookpan van over elkaar heen tuimelende gedachten die elk moment kan exploderen, zo erg. En nu die gedachten mijn focus op de dagelijkse prioriteiten ernstige schade dreigen toe te brengen, is het hoog tijd een en ander eens flink van me af te gaan bloggen.

Een nacht vol met de meest vreemde nachtmerries zoals afgelopen nacht komt natuurlijk niet zomaar opzetten. De kwalitatief teleurstellende pizza van zondag zal ook een belangrijke bijdrage geleverd hebben, maar het lijkt er vooral op dat ik weer langzaam het slachtoffer word van mijn aloude probleem waar ik op de lagere school al last van had. Ik ben sinds die tijd al wat ze noemen een eenzame denker (There, I said it!). Misschien is die tijd wel de beste om deze eigenschap van mezelf te illustreren:

Terwijl op de basisschool mijn klasgenootjes aan het spelen waren liep ik regelmatig in mijn eentje over het schoolplein. Gewoon nadenken over van alles en nog wat. De mede leerlingen observeren. Kijken naar hun gedragingen. Zien hoe met lagere school politiek allianties werden gevormd en hoe soms de verschillende groepjes zich tegen elkaar keerden totdat de meester tussenbeide kwam. Maar ook nadenken over het leven. Waarom zou ik zomaar geloven wat ons tijdens godsdienstles werd bijgebracht? Eigenlijk hoorde ik nog helemaal niet met dat soort levensvragen bezig te zijn, maar ik moest. Ik moest weten, begrijpen. Toen al weigerde ik mezelf kaders op te leggen voor wat betreft het begrijpen van mijn eigen bestaan. Voordat u als lezer nu een traumatisch beeld krijgt van mijn jeugd wil ik een en ander wel even nuanceren. Er waren ook genoeg dagen dat ik gewoon meespeelde met mijn klasgenootjes, en ik heb mijn schooltijd over het algemeen wel als gelukkig ervaren. Maar het was wel de tijd dat ik me behoorlijk anders dan anderen ging voelen. Het spelen was best leuk, en door mijn drang tot observeren van gedrag was ik in staat een goede relatie op te bouwen met heel verschillende kinderen. Dat zorgde er dan wel weer voor dat ik vaak tussen twee vuren kwam te staan wanneer er weer clubjes werden gevormd die zich tegen elkaar keerden. Terwijl mijn vriendjes tegen elkaar begonnen te vechten hield ik me dan weer afzijdig, en begon in mijn hoofd druk te bedenken wat nu eigenlijk het hoger doel van zo’n gevecht kon zijn en wat het beide partijen nu daadwerkelijk zou kunnen opleveren. Op beide vragen heb ik overigens nooit het antwoord gevonden, dus waarschijnlijk is het antwoord op beide vragen “niets”, maar dat terzijde.

Buiten het schoolplein begonnen mijn gedachten ook behoorlijk af te wijken van de rest. In de derde klas (wat nu groep 5 heet geloof ik) werd een som uitgelegd, en ineens ontstond er in mijn hoofd een gedachtenkronkel die ik er ook zomaar uit gooide. “Maar Juf, het kan toch ook gewoon zo-en-zo, dat is toch veel logischer?”. Het leverde mij een verbaasde blik op van Juf Wil, die me vertelde dat ik er vroeg bij was met het gebruiken van Wiskunde om dit soort zaken op te lossen. Dat was de eerste keer dat ik het woord “Wiskunde” hoorde! Ik heb die avond mijn vader gevraagd uit te leggen wat wiskunde nu precies was, maar toen hij me vroeg wat ik dan aan de Juf had verteld wist ik het gewoonweg niet meer. Die wiskundige oplossing was zo spontaan aan mijn nog jonge brein ontsproten dat ik mij er tot op de dag van vandaag helemaal niets meer van voor de geest kan halen buiten het feit dat deze gebeurtenis zich voor deed. Ik was natuurlijk best trots dat ik dingen kon verzinnen waar mijn klasgenootjes nog helemaal niet aan toe leken te zijn. Vanaf groep 6 zat ik samen met groep 7 in een combinatieklas, en daar gingen de spontane uitingen van gedachten gewoon door. Terwijl onze klas een opdracht aan het uitwerken was kreeg groep 7 iets uitgelegd. Vaak werd ik getriggerd door een paar kernwoorden die ik opving, en in mijn hersenen begonnen zich spontaan allerlei connecties op te bouwen. Totdat ik tot grote frustratie van de docent de gedachte er uit gooide: “Meneer dat klopt niet wat u nu zegt” (en ik had 9 van de 10 keer gelijk). Na een paar van die voorvallen heeft de school met mijn ouders overlegd of het misschien goed was dat ik gewoon een klas oversloeg. Dat is overigens nooit gebeurd, en daar heb ik geen spijt van. Of ik mezelf nu op de borst sla dat ik zo slim was? Nou nee, dat is niet wat ik probeer uit te leggen. Hoe ik het vooral zie is dat ik op een heel andere manier met mijn gedachten en mijn omgeving om ging dan mijn leeftijdsgenoten. Ik kon het gewoon niet laten continu te observeren, analyseren en (vaak ongevraagd) mijn bevindingen aan het gezelschap mede te delen. Dat laatste gebeurde overigens steeds minder vaak. Doordat ik goed besefte dat ik heel andere gedachten had dan mijn omgeving hield ik mijn bevindingen meestal wijselijk voor mezelf.

Wanneer ik terugkijk op die lagere schooltijd besef ik dat het in al die jaren erna niet veel anders is geweest. In elk gezelschap waarin ik verkeerde was ik voor mijn gevoel met hele andere zaken bezig dan de anderen. Waar studiegenoten vooral bezig leken te zijn met tentamens, studiepunten en het leren omschrijven van formules had ik in mijn interne gedachtenwereld alweer een nieuwe ontwikkeling doorgemaakt. Ik bleef me maar afvragen wat nu de redenering was achter die formules, en wat nu in het ruime kader van ons menselijk bestaan de meerwaarde kon zijn van al die kennis die we tot ons namen. Groot nadelig effect was dat ik daardoor niet meer bezig was met het begrijpen van die stof. De almaar complexer wordende gedachten werden van een dermate orde van grootte dat ik uiteindelijk in zwaar overspannen toestand mijn studie heb moeten neerleggen. En dat is het grote nadeel van een sterk afwijkend gedachtenpatroon. Door die bijna exploderende snelkookpan verlies je uiteindelijk je focus op datgene dat op de korte termijn belangrijk is. En het beperkt zich niet tot de studie of werksituatie, het maakt gewoon al meer dan 30 jaar deel van me uit. Ook in gezelschappen waar ik rustig mijn biertje drink overkomt het me regelmatig dat ik ineens helemaal wegglijd in de eenzaamheid van mijn eigen gedachten. Mijn hersens krakend over mijn diepste levensvragen, dromend over mijn grootste verlangens en soms van binnen gillend over mijn grootste angsten. Op zulke momenten zou ik die gedachten er best eens in één keer uit willen gooien om weer wat innerlijke rust te kunnen vinden. Maar op een feestje waar iedereen al borrelnootjes knabbelend over koetjes en kalfjes aan het babbelen is zijn dat soort uitspattingen nou niet bepaald gepast. Na weer de zoveelste gedachtentrip keer ik terug in het gezelschap met een humoristische opmerking die ik kan plaatsen naar aanleiding van wat kernwoorden uit het gesprek die me tijdens de terugkeer hebben getriggerd.

Maar die snelkookpan van gedachten, daar staat de laatste week heel wat meer druk op dan me lief is. Ik besef nu in elk geval dat het altijd onderdeel van me zal blijven. Afleiding zoeken in leuke dingen doen kan altijd, maar dat is meer een tijdelijke bestrijding van symptomen dan een echte oplossing. Misschien moet ik mijn gedachtenwereld wat meer filosofisch gaan benaderen, zodat ik de onzichtbare kaders kan vinden die me beletten mijn schijnbaar kaderloze gedachtenwereld te bevatten. Mochten jullie me tot die tijd wat zien afdwalen, druk zien ijsberen of me wat vaker in mezelf horen praten dan jullie van me gewend zijn: Op dat moment ben ik waarschijnlijk heel hard aan het werk met een poging tot het herstructureren van mijn gedachten om mijn focus weer op de juiste zaken te krijgen.