Een terugblik op dansend geluk

Na een blik op de kalender besefte ik vandaag plots iets bijzonders. Het is eind mei 2012, en dat betekent dat ik dit weekend exact 10 jaar geleden mijn carrière in het ballroomdansen beëindigde. 10 jaar! Man o man wat is die tijd toch snel gegaan. 13 Seizoenen duurde deze prachtige tijd. En dan te bedenken dat ik voor ik begon niets van dansen moest weten. Maar na de allereerste les was ik gelijk verkocht. Niks geen stijve stomme stoffige bejaarden. Nee, gewoon allemaal heel aardige jonge mensen. Ik weet nog goed hoe ik bij mijn eerste bezoek aan de zaterdagse dansavond met open mond naar de topklasse paren van toen zat te kijken. Vol bewondering, en met de overtuiging dat ik het nooit zo ver zou schoppen.

Nu kan ik licht grijnzend op die zaken terugkijken. Na de eerste regionale wedstrijden en de eerste prijzen die ik daar won werd de hunkering naar danskwaliteit steeds groter. Vele les- en trainingsuren per week, en uiteindelijk best aardige succesjes op landelijk niveau. Uiteraard vol trots in prachtige danskleding. En elk jaar gewoon met het afdansen meedoen. Om ook binnen de dansschool bij een speciale gelegenheid een paar mooie dansen neer te zetten. Voor eigen publiek. Niet voor de prijzen, maar gewoon om mensen te laten genieten. En dat brengt me meteen bij het antwoord op de vraag die je jezelf bij dit soort terugblikken altijd moet stellen: Wat was nou het mooiste moment in die 13 jaren? Normaal zou iemand heel veel moeite hebben met kiezen, maar voor mij is het antwoord simpel: Die ene paso doble. Zelfs nu terwijl ik dit schrijf lopen de rillingen nog over mijn rug. En dan te bedenken dat het eigenlijk gewoon een  haastig in elkaar geflanst dansje was.

Het begon enkele weken voor het afdansen. In onze wedstrijdklasse werd geen paso doble gedanst, en daardoor hadden we er eigenlijk zo goed als geen aandacht aan geschonken dat jaar. Maar het afdansen kwam er aan, en we wilde per se een mooie show neerzetten. Voor de niet-kenners onder ons: In de paso doble hoort de choreografie afgestemd te zijn op de muziek, waarin het danspaar op het juiste moment in een mooie pose stil hoort te staan: de highlight. En die choreografie, die hadden we nog niet. En de pose ook nog niet. Daarbij wilden we graag dat het echt onze dans zou zijn dit jaar. Een mooi idee, maar dat betekende dat we nu nog maar twee weken de tijd hadden om een choreografie te bedenken, in te studeren en deze correct te dansen. Hoe gingen we dat voor elkaar boksen?

Eerst maar eens samen bij mijn ouders thuis naar wat videobeelden kijken van wat danstoernooien. Het WK latin van 1994 draait, en we kijken vol bewondering naar de paso doble van onze grote voorbeelden Louis van Amstel en Julie Fryer. "Hé dat is een leuke move voor onze highlight!", roept mijn danspartner Saskia plots. Ik spoel terug en we kijken nog eens. Ja het is een leuke move, maar ook best een heftige om binnen twee weken in te studeren. Ons enthousiasme wint het echter van het gezond verstand, en we spoelen nog een paar keer terug om te zien hoe ze die pose doen. Niet veel later staan we in de woonkamer te oefenen en krijg ik de taak opgelegd om iets creatiefs te verzinnen hoe we die pose in de rest van het programma in te passen. "Jij bent daar goed in. Verzin maar wat leuks en dan gaan we dat volgende week oefenen", is zo ongeveer de opdracht die ik meekrijg.

Wat volgt is een week lang puzzelwerk, en de choreografie die ik in mijn hoofd heb piepklein dansen in mijn woonkamertje van 4 bij 4 meter. Ik heb mezelf die week meerdere malen voor gek verklaard. Maar ja, je wilt een mooie dans neerzetten of niet. De week er op hebben we meerdere trainingsuren gepland om ons de choreografie eigen te maken. Op de dansschool. Alleen. Niemand is er verder bij. Ook de dansleraar niet. Door omstandigheden blijft het trainen echter beperkt tot alleen die eerste twee uur. Een fikse tegenvaller, aangezien het nog lang niet zo loopt als we zouden willen. Maar we hebben geen keus: die avond komt er aan en het moet dan gewoon gebeuren. Ik had echt in tijden niet zoveel spanning in mijn lijf gevoeld. Wat als het compleet mis zou gaan? Als enige paar op de vloer? In een zaal vol publiek? In mijn hoofd ontstond een storm aan gedachten vermengd met danspassen en muziek. Zou dit wel goed komen? Toen was het zover: Onze namen werden aangekondigd door de speakers: "Voor hun Paso Doble zijn hier Thijs Wientjes en Saskia Potman!" The point of no return. We moeten het nu doen. Alles geven wat we hebben. Vol overgave aan de muziek. De zenuwen gieren door mijn keel.

Maar zodra de muziek start gebeurt er iets met me. Binnen een honderdste van een seconde besef ik hoeveel ik van dansen houd en alle zenuwen zijn weg. Bij de eerste beat raak ik in een trance die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Lichaam, geest, muziek en partner lijken te versmelten en ik dans de dans van mijn leven. Elke noot vindt zijn weg sneller in mijn hart dan ooit tevoren. En mijn hart laat me expressie geven aan de muziek alsof de vlammen er af vliegen. Althans, zo voelde het op dat moment. In mijn ooghoek zie ik vlak voor de highlight een heel zenuwachtige dansleraar. Hij had geen idee wat voor paso doble we gingen dansen en voelde waarschijnlijk nog meer druk dan mijn partner en ik samen. Choreografie, highlight en het einde gingen gewoon helemaal goed. En toen de muziek stopte was die ene paso doble een feit. Die paso doble die de hele danszaal deed ontploffen. Die paso doble die bij de dansleraar een traan over zijn wang deed rollen. Door wat wij daar op de vloer hadden neergezet.

De enorme kick dat je mensen door de universele taal van dans zo enorm in vervoering kunt brengen, die kan ik gewoon niet beschrijven. Een onbeschrijflijk mooi moment om op terug te kijken. Een dans van nog geen twee minuten, en het applaus ongeveer even kort. Maar in die paar minuten was ik heel even de gelukkigste mens op de hele wereld.

Zo leuk kan een feestje zijn.

Een donkere zaal. Een groovy beat. En heel veel feestelijke puntmutsjes. Extravagant geklede prinsesjes die wortels uitdelen. Dan gaat plots de muziek uit, en begint een nog extravaganter prinsesje een verjaardagslied te zingen in operastijl, live begeleid door een violist. De serpentinekanonnen knallen en honderden balonnen dalen neer op een uitzinnig publiek als de groovy beats weer worden opgestart. Een zeer sfeervol begin van wat een geweldige nacht ging worden. Het kon allemaal die avond, want niemand minder dan Isis van der Wel vierde haar 20 jarig jubileum in het vak, en ze was die nacht ook nog eens jarig. 37 is ze inmiddels, en al bijna 20 jaar ben ik een grote fan.

Het begon in de tijd dat er nog leuke housefeestjes werden gehouden in 053. De tijd dat op de flyers ongegeneerd werd geadverteerd met 138dB aan geluidsdruk. Een van de DJ's die avond was 100% Isis, een tot dan toe voor mij onbekende naam. Maar vanaf de eerste plaat die ze op de draaitafel legde wist ik het zeker: deze dame moest ik vaker gaan zien. Het was de eerste van een reeks onvergetelijke avonden die ik aan deze dame met donker haar en (toen nog) boze blik te danken heb.

Wat een mooie herinneringen. Die keer in de Einstein dat ik voor het eerst Carl Craig's Drums Suck Mix van Dave Angel's Airborne hoorde. Die keer in Experience dat ze bij de eerste plaat meteen het tempo drastisch naar beneden haalde tot een niveau waar wel lekker op te swingen was. Waarna mijn neefje en ik nog ongeveer de enige heren op de dansvloer waren tussen verder alleen maar mooie dames.

Inmiddels zijn we 20 jaar verder. En weer was het een geweldige nacht. Een feest der herkenning. Af en toe een brok in mijn keel vanwege de mooie herinneringen die sommige nummers bij me oproepen. Afgewisseld met een extreem gevoel van vrolijkheid wanneer de hele zaal compleet off the grid ging op klassiekers als Jaydee's Plastic Dreams. 

Tegelijkertijd voel ik na zo'n nacht dat ook voor mij de jaren gaan tellen. Dan groeit weer het besef dat vele van mijn leeftijdgenoten de periode van dansen tot diep in de nacht al lang en breed achter zich hebben gelaten. Menigeen zal mij maar een onvolwassen ventje vinden dat zijn jeugd niet af kan sluiten. Tegen die mensen kan ik maar één ding zeggen: Open je ogen, je oren en vooral je hart. Muziek is mooi! Draai het volume open, laat de combinatie van klanken die aansluiten bij jouw ziel in vol volume diep in je hart komen, en sta open voor alles wat dat met je doet. Laat jezelf in vervoering brengen, zing mee, dans, lach of huil. En besef hoe geweldig het is dat de menselijke creativiteit van iets basaals als geluidsgolven een vorm van kunst heeft kunnen maken!

Smachten naar mijn nieuwe liefde!

"Wat? Een Volvo? Jij?", is de eerste reactie die ik van veel mensen kreeg toen ik vertelde dat ik een C30 had besteld. En eerlijk is eerlijk, ikzelf had een paar jaar geleden ook niet kunnen voorspellen dat ik een Volvo rijder zou gaan worden. Hoe ik er dan toch toe kwam er een te bestellen? Dat ging eigenlijk best vlot.

Nadat ik eerder stiekem verliefd was geworden op de Lexus CT200h om er vervolgens achter te komen dat die van de leaselijst af ging kon ik na een korte huilbui een nieuwe zoektocht gaan inzetten naar een voiture.

Volvo was een van de overgebleven merken in de beperkte lijst, en ik ben gewoon voor de zekerheid bij een dealer naar binnen gestapt om te vragen of er nog interessante actiemodellen waren. Toen kreeg ik de brochure van de C30 R-Edition onder mijn neus en ik was meteen verkocht. Alle anderen was ik al snel vergeten en ik maakte meteen een afspraak voor wat proefritten. De strijd ging tussen de C30 D2 R-Edition en de V50 Limited edition. Die laatste vooral om te zien of praktisch nut voor mij van meerwaarde kon zijn.

Als eerste de V50. Na 500 meter rijden was het oordeel al geveld. Wat een bejaardenbak! Geen moment het idee dat ik één was met de auto. De rit in de C30 was wat dat betreft een verademing. Wat stuurt die bak heerlijk scherp en strak zonder teveel aan comfort in te boeten. Het besluit was definitief, en de bestelprocedure was in gang gezet voor een Volvo C30 D2 Drive start/stop R-Edition Professional line in Sapphire Black metallic.

En oh oh oh, wat is ze mooi! Die prachtige brede heupen. Die scherpe smoel. De eenvoud waarmee zij en ik samen één worden als een prachtig danspaar waarbij zij elke hint van mij begrijpt, elke leidende actie opvolgt en me daarbij precies teruggeeft waar ik om vroeg. En dat met zoveel prachtige souplesse!

En ook al zullen veel mensen haar van binnen als enigszins zwart/wit betitelen; voor mij is dat precies juist. Ik weet haar innerlijk te waarderen zoals dat moet bij een dame van haar soort. Durf te genieten van de innerlijke rust en haar eenvoud, en je zult net als ik zien dat dat de allermooiste vorm van schoonheid is die iemand je kan bieden.

Inmiddels staat ze bij de dealer op me te wachten. Vanaf vrijdag de 16e zijn we definitief samen. Ik weet het 100% zeker: Als wij eenmaal samen zijn, ben ik mijn verdriet over die Japanse dame in no-time voorgoed vergeten!


Kusje,


Mr. T-REX

Topsport? Nee dank je.

Dat ik niet bepaald 's werelds grootste voetbalfan ben mag bij een ieder inmiddels wel bekend zijn. Het is al zo erg dat ik het competitieschema angstvallig in de gaten houd om te kunnen bepalen welke hashtags ik op twitter nu weer moet gaan filteren. Het zijn de zondagmiddagen dat ik de meeste moeite heb om met een open mind naar de wereld en de mensen om mij heen te blijven kijken. Jullie moeten me geloven: ik heb in de basis eigenlijk niets tegen sport. Ook niet tegen voetbal. Iets dat een hele grote groep mensen wekelijks voorziet van oprechte gevoelens van vreugde heeft voor mij in de basis net zoveel waarde als een goed gesprek, een mooie theatervoorstelling, een ontroerend muziekstuk of een tango vol van passie. Het maakt voor mij daarbij geen verschil of je de vreugde beleeft door het zelf te doen of door er alleen naar te kijken. Om met een cliché te smijten: Het zijn juist deze kleine dingen die ons leven zo speciaal maken.

Maar daar zit hem precies het probleem. Er kwam een dag waarop een groep commercieel belanghebbenden bepaalde dat ze bergen met geld konden verdienen door die kleine dingen groter te maken dan ze werkelijk zijn. Het enige dat je hoeft te doen om het gewone volk daar ook in te laten geloven is hen lang genoeg bombarderen met dezelfde boodschap. Om die boodschap van de grootsheid van topsport kracht bij te zetten maak je gebruik van zorgvuldige positionering van door het volk te vereren helden, het liefst in combinatie met een beetje brand placement hier en daar. Het gaat immers niet alleen om de macht, maar vooral ook om de knikkers.

Na de "heldendaden" zorg je dat op elke TV zender een groep mensen bij elkaar komt om de boel nog eens flink te analyseren. De volgende dag zorg je dat de kranten bol staan van artikelen waarin de analyses van de vorige avond nog even grondig worden doorgelicht. Zodat het volk goed beseft hoe ongelooflijk belangrijk deze heldendaden en het bijbehorende heldendom wel niet zijn.

Na jaren van dit soort psychische terreur is inmiddels het stadium bereikt dat een groot deel van de volksmassa volledig verslaafd is geraakt aan deze onzin. Elke zondag aan de buis gekluisterd, witheet van woede over "die klotescheids", die een in hun ogen onterechte kaart uitdeelt. De heldenverering is inmiddels zo belangrijk geworden dat elke actie tegen de held door het volk als onverdraagzame pijn wordt ervaren. Reeds velen hebben zelfs hun eigen gevoel voor succes volledig opgehangen aan de prestatie van die ander. Ook de als held gepositioneerde sporter zelf is zo in zijn eigen heldendom gaan geloven dat zijn reactie weinig verschilt van het volk thuis op de bank. Telkens wanneer hij wordt teruggefloten is daar weer die overdreven verongelijkte blik, en achteraf de traditionele beschuldigingen van partijdigheid.

Nou en? zal menigeen denken. Dan kijk je toch niet? Dat is het probleem. Ik kijk al niet, maar word toch dagelijks met dit gedrag geconfronteerd. De mentaliteit van onaantastbaar willen zijn inclusief het bijbehorende verwende kleutergedrag lijkt steeds meer het dagelijkse leven binnen te druppelen, en daarvoor bestaat geen knop om weg te zappen. Iedereen wil een winnaar zijn, omdat het ons is ingepeperd dat dat het belangrijkste in het leven is. En dan lijkt plotseling elk middel geoorloofd.

Waar het commercialiseren van het feit dat iemand een bal schopt, slaat of gooit al niet toe kan leiden...

Mr. T-REX, uw azijn zeikende autojournalist

Het zal sommigen niet ontgaan zijn. Ik rijd sinds kort in een andere auto. De Golf stond al bij de dealer voor onderhoud toen ik te horen kreeg dat ik die auto niet meer terug zou krijgen. Het contract was al verlopen, en dat was men mij even vergeten te melden. Het gevolg was een reis langs 3 verschillende auto's binnen een week. Veel hectiek, maar ook een mooie kans om de verschillende bolides eens met elkaar te vergelijken. Was was goed, en wat was slecht? Ik heb als gepassioneerd azijnzeiker eigenlijk vooral minpunten. Minpunten die al weken door mijn hoofd stormen en die er nu echt even uit moeten. u bent dus gewaarschuwd!

De eerste vervanging van de Golf was een Volkswagen EOS. Dat klinkt toch niet verkeerd zou je zeggen. Zeker als blijkt dat het een uitvoering met 200PK, sportstoelen en rode leren bekleding betreft. Mijn eerste reactie was dan ook vooral teleurstelling in het weer. Krijg je een keer een auto met klapdak mee, komt er dermate veel vocht uit de hemel dat na vijf minuten open rijden een zwembad als extra luxe accessoire aan de bolide is toegevoegd. De teleurstelling richt zich echter al snel op andere zaken. De EOS blijkt enkele ontwerp missers in zich te hebben waar je de autojournalisten vreemd genoeg nooit over hoort. Hardop praten is bijvoorbeeld iets wat je beter niet kunt doen. De akoestiek van het interieur is hetzelfde als die van de gemiddelde badkamer. Probeer maar eens een fatsoenlijk gesprek te voeren wanneer je omringd bent door echo en galm. Als je via een carkit communiceert met een van je zakenpartners denkt de andere kant dan al snel: "Goh, hij zit zeker net te schijten." Dat lijkt me toch een alleszins ongewenst bijeffect voor een auto van ruim €45.000. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het overdadige windgeruis, het enorme gebrek aan grip op de voorwielen en het voor een dergelijke auto te saaie interieur. Nee, de EOS is niets voor mij. Dit ding is ook nooit ontworpen om door het leven te gaan als auto. Het is gewoon een zeer prijzig mode-accessoire en niet meer dan dat.

Dezelfde dag nog wordt de EOS omgeruild voor een Opel Astra. Dat er mensen zijn die bewust voor dit vehikel kiezen gaat mijn voorstellingsvermogen ver te buiten. Dit is echt de slechtste auto die ik in jaren heb gereden. Een motor die zeer slecht oppakt bij het wegrijden (zoals dat bij Opel al jaren het geval is), een lelijk en onoverzichtelijk dashboard, onlogische bediening, vaag en nerveus weggedrag, een stuur en schakelpook die zeer onprettig in de hand liggen en bovenal slechte stoelen. Maar dan ook echt hele slechte stoelen. In een poging iets te fabriceren dat lijkt op een lendensteun zit onderaan de rugleuning een soort bochel gefabriceerd die je continu zeer oncomfortabel naar voren duwt. Doordat je dan bijna 10cm te ver naar voren zit, biedt de zitting ook geen enkele steun meer. Na een ritje Enschede-Rotterdam kwam ik die maandag compleet gebroken de auto uit. Ik denk dan meteen: "Hoe kan dit?". Hoe is het mogelijk dat een heel leger aan testrijders en autojournalisten in dergelijke zetels plaatsneemt en de verschrikkingen van dit inferieure merk ervaart, maar dat niemand gewoon eerlijk zegt dat ze beter andere stoelen kunnen monteren? De enige reden dat er nog Opels verkocht worden is volgens mij dat er een hele grote groep kuddedieren is die gewoon niet beter weet. Als hun huidige Opel niet meer verder kan gaan ze niet op zoek naar een nieuwe auto, maar bellen ze gewoon met de lokale Opel garage om te vragen wat ze op dit moment hebben staan. Één ding is zeker: mij zullen ze daar wat mij betreft nooit meer zien.

Gelukkig is de Astra na een week omgeruild voor een auto waar ik wel langer dan een kwartier in kan rijden zonder pijn in rug en benen. Is de Peugeot 308 dan een goede auto? Nee, dat zeker niet. Het rijdt best behoorlijk zij het wat nerveus. De ruimte binnenin is prima. Voorin is hij zelfs zo ruim dat de meeste knoppen op het dashboard buiten mijn bereik liggen. Met die knoppen bedien ik radio, CD speler, telefoon en navigatie. De auto stoppen en na een tijdje weer starten brengt het hele systeem danig in de war. De navigatie wil de route hervatten, maar brengt hem niet in beeld. In plaats daarvan laat ze de radiozender zien die ze voor me geselecteerd heeft. De knop "navigatie" indrukken heeft als resultaat dat ik een lijst met meest recente bestemmingen voor mijn neus krijg. Een optie om mijn huidige route op het scherm te krijgen is er echter niet. Ook dat zijn van die dingen waarvan ik verwacht dat het in een testrapport terugkomt als onacceptabele vorm van gebruikersonvriendelijkheid. Maar usability komt in het woordenboek van de meeste autofabrikanten blijkbaar niet voor.

Ja ik weet het. Ik ben veeleisend. Een azijnzeiker. Feit is echter wel dat ik in elk IT project volledig afgefikt zou worden als dergelijke fouten hun weg zouden vinden in de opgeleverde oplossing. Dat men in een industrie die al vele malen langer bestaat dan de IT dit soort fouten blijkbaar wel normaal vindt is iets wat ik nooit zal begrijpen. En dat moest ik nou even kwijt.

Electronic dance music, voor jong en oud!

"Clubs are the lifeblood of any culture. Festivals are the celebration"

Een mooi citaat van Erol Alkan, de meester achter de draaitafels dankzij wie ik gisteren (of eigenlijk vannacht) weer eens ouderwets los kon gaan. Elektronisch, hard-slamming, maar tegelijk ook heel groovy en altijd verrassend. Dat is hoe ik zijn stijl zou omschrijven. Ook een stijl die me gisteren weer deed denken aan begin jaren '90. Een tijd waarin de elektronische muziek (of house) nog met argusogen werd bekeken. House was gewoon een lading pulp voor de jeugd. Een rage die net zo snel weer zou verdwijnen als hij opgekomen was.

Niets blijkt minder waar dan dat zo blijkt al die jaren later. De dance lijkt te leven als nooit tevoren. De hele zomer is het één grote keten van het ene festival na het andere. Elk weekend staan er wel mooie club avonden op het programma, al zijn de betere feestjes helaas ver van ons mooie Enschede verwijderd. Dat is het enige dat ik echt mis in Enschede: de durf om voor wat meer uitgesproken nieuwe dingen te kiezen. "Enschede, stad van eenheidsworsten", denk ik wel eens. Maar laat ik niet afdwalen, het ging over de dance cultuur.

Alleen voor de jeugd is die cultuur al lang niet meer. OK, ik geef toe: Gisteren voelden mijn neef en ik ons met onze 32 en 37 jaren best oud in vergelijking tot de jonge begin twintigers. Maar de enigen waren we zeker niet. Op Mysteryland zijn we zelfs verre van de oudste bezoekers. Ik heb daar al menig witharig feestbeest uit zijn dak zien gaan. Ook de DJ's zijn niet allemaal jonge broekies. Rauw resident Joost van Bellen is 50 jaar. En ook de andere helden van het eerste uur als Derrick May en Dimitri (respectievelijk 48 en 44 jaar) zijn inmiddels hard op weg om Abraham te gaan ontmoeten. Zet ze echter achter een draaitafel en ze zetten een kick-ass set neer alsof ze nog steeds begin twintig zijn.

Dance zal niet meer verdwijnen. Zelfs als we oud en versleten zijn zullen we op geheel eigen wijze uiting geven aan de vreugde die deze muziek bij ons teweeg brengt. Echt dansen zal het wel niet meer zijn. Maar tegen die tijd zijn er vast wel speciale scootmobielen, rolstoelen en zelfs bedden met een speciale "house party" knop, zodat onze brainwaves bij elke beat automatisch worden omgezet is robotachtige of bijna spastische moves.

Tot voor kort was ik echt heel bang voor de ouderdom. Maar met deze wetenschap maakt die angst plaats voor wat je bijna verlangen kunt noemen. Het leven is leuk, en het zal fantastisch eindigen. OMG wat wordt dat over een halve eeuw of wat een vette party in het tehuis!

Goede voornemens #12 - Op de valreep!

OK OK, het is nog niet helemaal zoals ik het wil hebben. Maar de nieuwe look is er dan toch nog op de valreep. Een mooie stok achter de deur om wat vaker te bloggen. Weinig inspiratie de afgelopen maanden.

En eigenlijk is dat vreemd. Ik heb het jaar immers meer dan goed afgesloten. Een nieuwe baan waarin ik me zeer prettig voel. Het IT project van mijn dromen. Ik kan eindelijk leven met mijn eigen gebreken. Ik ben voor het grootse deel vrij van zorgen. Mijn ouders maken het goed. Ook Murphey heeft haar rust weer gevonden. Meer dan 200 vrienden (nou ja, op Facebook dan). Verliefd geweest op een auto. En nu een beetje verliefd op een koptelefoon. Daarnaast heimelijke verlangens naar een tablet en nog een andere auto. En ik wil een nieuwe TV. En nieuwe speakers. En een nieuwe 7.1 receiver en blu-ray speler. En een nieuwe smartphone...

Ik geloof dat ik dit jaar met best veel materialistische gevoelens ga afsluiten. Oh well, there is a first time for everything!

(Bijna) Verboden Liefde!

Mijn naam is Mr. T-REX. Oudere jongere. Vol van gezond verstand en tegelijk heel impulsief. Op dagen dat ik geen vuurwerk mag afsteken geniet ik van muziek in al haar facetten. Van losgaan op dance festivals tot intens genieten van de Argentijnse Tango, de mooiste dans die op deze aarde bestaat. Op die ene dag dat ik wel vuurwerk mag afsteken geniet ik van... vuurwerk.

Het lijkt wel of je dat tegenwoordig niet meer hardop mag zeggen met al die petities voor een verbod die ik in mijn timeline langs zie komen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben 100% voor handhaving van de wet, die dodelijk wapentuig als Cobra6 bommen en 6 inch salute shells ten strengste verbiedt. Hufters die met dit soort dingen materiële en persoonlijke schade aanrichten mogen van mij meteen achter de tralies. Of nog beter: een taakstraf op de poli van het plaatselijke ziekenhuis tijdens de jaarwisseling. Wie niet horen wil moet maar naar mensen kijken die niet meer kúnnen horen en mensen die wilden dat ze niet meer konden voelen.

Maar naast dat alles staat één ding als een paal boven water. Ik vind vuurwerk prachtig! Hoe dat begon, mijn fascinatie voor vuurwerk? Dat weet ik eigenlijk niet. Wel weet ik dat ik toen ik klein was met de vuurwerkfolder onder mijn kussen sliep. En dat ik na de eerste invulronde van de bestellijst van mijn vader flink moest strepen om weer binnen het vastgestelde budget te komen. Tegenwoordig bepaal ik zelf het budget, waar ik vervolgens in al mijn impulsiviteit elk jaar weer overheen ga. "Oh en doe er ook nog maar zo'n 100 schots thunderblok bij", dat soort werk (*'-'*).

Voordeel van "wat ouder" zijn is dat ik nu wel snap waarom ik vuurwerk zo mooi vind. Vuurwerk is kunst in haar meest vergankelijke vorm. Hoog in de lucht transformeert een knal tot een zeer kleurrijke voorstelling. Een voorstelling die maar een seconde duurt, en nooit meer precies zo terug komt als juist die ene keer. En dan besef je dat je samen met de mensen om je heen een uniek moment hebt gedeeld. Stel je toch eens voor dat je elke dag naar de Mona Lisa komt kijken, en dat ze elke dag net een beetje anders glimlacht. Dat soort uniciteit is waar ik het over heb. How cool is that?

Vuurwerk is iets exclusiefs. Iets heel moois. Gevaarlijk ook indien verkeerd gebruikt. Gezond verstand is een vereiste. Wat dat betreft is het net als autorijden. Of als werken bij de brandweer. Dat laatste is misschien wel de beste vergelijking. Spontaan schiet nu een citaat door mijn hoofd uit een voorlichtingsfilm van diezelfde brandweer die ik als kind ooit tijdens een schoolexcursie kreeg te zien:

"Er is niets gevaarlijks aan. Als je maar weet wat je doet."

Als iedereen die zin eens wat vaker aan zichzelf zou herhalen zou die discussie over een vuurwerkverbod helemaal niet plaatsvinden. Zolang het verbod er nog niet is (en ik denk ook niet dat dat er ooit van gaat komen) ga ik komende zaterdag gewoon weer genieten. Ongeacht of een ander me dat nu wel of niet gunt.

Verliefd! En verloren :(

Heel veel mensen vonden je meteen mooi, maar ik moest in het begin niet zoveel van je weten. Naarmate ik je wat vaker zag moest ik echter steeds vaker aan je denken. De manier waarop je in alle eenvoud zoveel schoonheid en klasse uitstraalde. Het liet me niet meer los. Telkens weer keerde je terug in mijn gedachten en daardoor wist ik het zeker: ik wilde je in het echt ontmoeten.

Die ontmoeting kwam snel. Ietwat onzeker liep ik naar je toe, wetende dat ik door meerdere strenge blikken in de gaten werd gehouden. Je beschermheer sprak me al snel aan. Gelukkig op een vriendelijke toon. De dingen die hij over je vertelde bevestigden mijn gevoelens volledig. Je bent een mooie klasse dame met passie voor moderne technologie. Je drinkt een duur drankje maar wel met mate. Tijdens het gesprek raakte ik je voorzichtig aan. Een subtiele streling langs je rechterheup en je liet het gebeuren. Ik voelde toen dat je de klasse en schoonheid die je uitstraalt altijd waar zou maken.

Niet veel later was het magische moment daar. Het was de eerste keer dat ik in je zat. Ondanks opmerkingen van je beschermheer over echte koeienhuid voelde je voor mij heel soepel aan. Een strakke pasvorm maar toch heel ontspannend. Het was een geweldige ervaring. Wat ik ook met je deed, subtiel en langzaam, ruig en snel, je beantwoordde elke actie meteen vol vertrouwen precies zoals ik dat wilde. Zonder dat je daarbij ook maar iets van je klasse en schoonheid verloor. Nog nooit vond ik bij een dame zo snel de juiste knoppen. Nog nooit had ik een dame ontmoet waarbij met simpele vingerbewegingen zoveel te bereiken was. Vanaf dat moment wist ik het zeker: Ik wilde voor altijd met jou samen zijn.

Geduld, dat moest ik hebben. Het zou nog een tijdje duren voordat ik toestemming zou krijgen om je naar mij te halen. Na die toestemming zouden een paar muisklikken op die ene site voldoende zijn. En daarna nog meer geduld. Helemaal uit het verre buitenland moest je komen. Ik was bereid op je te wachten, hoe moeilijk het ook voor me zou zijn.

Vol verlangen bezocht ik vast die site. Gewoon om je nog even te aanschouwen. Maar je was er niet te vinden. Ook al je vriendinnen waren niet te zien. Een naar gevoel maakte zich van mij meester. Een paar weken later bleek dat nare gevoel terecht. Op een niveau waarop wij beiden geen enkele invloed kunnen uitoefenen is de regelgeving aangepast. Regelgeving die zegt dat wij nooit samen kunnen zijn. Andere dames, ja die kan ik nog naar hier halen. Die degelijke betrouwbare met wie ik al eerder samen was, of die snelle ruige die wel net wat meer drinkt. Maar geen van allen hebben ze jouw klasse.

Jij was degene met wie ik samen wilde zijn. Jij en niemand anders. Maar het mag niet zo zijn. Tenzij ik alles zelf ga regelen, maar dat gaan we financieel niet redden. Het risico voor ons beiden is dan gewoonweg te groot. Inmiddels heb ik het lot maar geaccepteerd, al doet het me nog steeds veel, heel veel verdriet.

En nu sta ik voor een laatste dilemma. Nu ik dit heb geblogd, moet ik dan ook jouw identiteit vrijgeven? Normaal gesproken doe ik dat soort dingen niet, maar in dit geval is het anders. Je presenteert jezelf immers aan de hele wereld via je eigen website. Een website die ik soms nog bezoek om je schoonheid te aanschouwen. Juist daarom, en omdat je door iedereen best gezien mag worden ga ik het vertellen.

Dus beste lezer. Wilt u weten welke mooie klasse dame door aangepaste regels voor mij onbereikbaar is geworden? Klik dan HIER!

Goede voornemens #9 - FAILED :(

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Minimaal 2 keer wilde ik los op het circuit. De bijbehorende aankopen waren vrij snel gedaan. 1 Keer rijden met een formuleauto, en een dagje rijden met 4 verschillende supercars. Het boeken van een afspraak ging ook vrij snel. Maar daarna begon de ellende...

Het begon al met de eerste formuleauto afspraak van dit jaar. Dit was al poging twee nadat het eind 2010 vanwege slechte weersomstandigheden was uitgesteld. Deze keer bleek dat de deelnemers aan de vorige editie te vaak van de baan vlogen. De orgaisatie besloot de auto's om te bouwen naar een wat minder heftige configuratie en daardoor kon mijn afspraak niet doorgaan.

Een nieuwe boeking was snel gedaan. Augustus 2011 in Hockenheim, daar zou het gaan gebeuren. Vlak voor die afspraak weer mail van de organisatie. Weer alle formuleauto's stuk, maar ze konden me een alternatief bieden: 4 rondjes in een door ABT getunede audi TT, conform DTM maatstaven. Ik besloot die kans te nemen en reisde af richting het circuit.

Erg blij was ik, dat het eindelijk ging gebeuren. De instapkaart had ik al bij de hand, en na 2 wachtenden was het mijn beurt. Totdat de DTM auto langzaam de pitlane in kwam rijden. Veel schade rechtsachter, en een verbogen velg. Ik wist meteen dat het niet verantwoord zou zijn om nog met deze auto op hoge snelheid te gaan rijden. Dat vermoeden werd ook door de organisatie bevestigd. Ik was er zo dichtbij, maar kon alsnog onverrichter zake naar huis.

Ruim een maand later was ik net over de teleurstelling heen, en toen kwam weer een vervelend bericht mijn mailbox binnenvallen. Mijn supercar drives gingen niet door! Vanwege de vele ongelukken dit jaar op de Nordschleife had de organisatie besloten hier geen evenementen meer te laten plaatsvinden.

En zo zit ik in de situatie dat ik dit jaar geen nieuwe afspraak meer kan boeken, tenzij ik speciaal naar Gross Dölm (boven Berlijn) ga rijden. Gezien mijn eerdere ervaringen met afspraken die op locatie alsnog niet doorgaan pas ik daar liever voor. Ik heb de organisatie inmiddels om een refund gevraagd voor beide arrangementen. Met pijn in mijn hart, dat wel. Maar het is even niet anders.

Tango season is coming!

Hè verdorie, door al die drukte vergeet ik bijna dat het nieuwe tangoseizoen binnenkort al weer begint. Het wordt hoog tijd dat ik voor mezelf die fijne uren weer ga in plannen. En ik kan een ieder aanraden hetzelfde te doen. Je krijgt zelfs de gelegenheid om het gratis te proberen. De komende weken worden maar liefst 6 proeflessen in verschillende plaatsen in Gelderland en Overijssel gegeven, dus er is er altijd wel een dichtbij. Hieronder een overzicht naar datum:

27 augustus in Vierakker(bij Zutphen) om 19.15 uur: proefles voorafgaand aan Salon Bosgeruis in het Ludgerusgebouw, Vierakkersestraatweg 37


28 augustus in Oosterbeek (bij Arnhem) om 16.00 uur: in de Concertzaal, Rozensteeg 3


30 augustus in Apeldoorn om 20.00 uur: in Vrije School De Vijfster, Texandrilaan 30


31 augustus in Zutphen om 19.15 uur: in Vrije School De IJssel, Henri Dunantweg 4

5 september in Nijmegen om 19.30 uur: in de ThiemeLoods, Leemptstraat 30


8 september in Enschede om 20.00 uur: in café De Tor, Walstraat 21

Alle overige informatie over de proeflessen en cursusprogramma's is te vinden op http://www.tangopassie.nl en http://www.eltamango.nl/

It's all happening at the speedway!

Hoe dicht naast elkaar kun je rijden met een snelheid van ongeveer 360 kilometer per uur? Hoe dicht langs de muur kun je dan gaan? Hoe dicht kun je achter je voorligger gaan rijden voordat je probeert als eerste de bocht in te duiken? De gemiddelde Indy racing coureur zal op al deze vragen hetzelfde antwoord geven: Heel dicht.

Het is zondag 29 mei. Race day voor de 100e verjaardag van de Indianapolis 500. 500 mijl wiel aan wiel op hoge snelheid. Soms 3 dik de bocht in. Slipstreamen als moderne vorm van kunst. Zo dicht achter je voorligger dat je de onderdelen van zijn versnellingsbak kunt tellen. 30 heren. 3 dames (Ooh Danica... oeps ik dwaal af). Een kien uitgedokterde pitstop strategie maar bij de eerste gele vlag gewoon met zijn allen naar binnen. 800 bochten op de limiet in opperste concentratie.

De race zelf kende een zeer spannende ontknoping. Veel coureurs hopen nog op een gele vlag. Maar die vlag komt niet, waardoor de een na de ander toch nog een pitstop moet maken. Rookie Jr. Hildebrand hoeft niet te stoppen en ligt vlak voor het einde zomaar op kop. Al 799 bochten op de limiet in opperste concentratie heeft hij afgelegd, maar in bocht 800 gaat het fout. Hij is te ongeduldig en wil een achterblijver buitenom inhalen in die laatste bocht. Hoe dicht langs de muur kun je dan gaan? Soms iets te dicht. Tijdens zijn crash glijdt hij nog wel over de finish, maar Dan Wheldon is hem inmiddels gepasseerd en wint deze Indy 500.

Een mooie race met een knotsgek einde. En vooral een geweldige ervaring die ik voor geen goud had willen missen!

Indy 500 Parade

Zaterdag 28 mei 2011. De dag van de officiële parade voor 's werelds grootste autosportevenement. Ik was erg benieuwd wat ik er aan zou treffen, aangezien de Indy 500 race zelf al meer dan 300.000 bezoekers trekt. Achterop mijn ticket een duidelijk overzicht van alle tribune secties, zodat ik eenvoudig mijn plek moest kunnen vinden. Sectie 11, rij A, stoel 156. Na een taxirit downtown begaf ik me richting de hoek van Washington street en Pennsylvania Avenue. Ik verwachte daar een grote hoeveelheid tribunes en dranghekken, maar wat ik er aan trof verbaasde me nogal.

Niks geen dranghekken, en al helemaal geen tribunes. Gewoon 3 rijen plastic klapstoeltjes met daarvoor een blauwe lijn waar je niet overheen mag met je voeten. Op die klapstoeltjes legio Amerikaanse gezinnen met kleine kinderen en hele grote koelboxen. Uit die koelboxen stroomt een welhaast onuitputtelijke voorraad eten en drinken, die door de kinderen vakkundig wordt geconsumeerd. Dat alles nog ver voordat de parade begonnen is.

De parade zelf is amusant, stiekem best amateuristisch en vooral heel erg Amerikaans. Het is een soort mengelmoesje van praalwagens met "freshly ribboned" missen, enkele beroemdheden, natuurlijk alle coureurs, viervoudig winnaar A.J. Hoyt (die je nu alleen nog met een hele grote schoenlepel in een raceauto krijgt maar dat terzijde) en vooral veel marching bands. Heel veel marching bands. Ik geloof werkelijk dat er in de USA meer marching bands zijn dan lampjes op Times Square. En dat zegt heel wat zoals u eerder heeft kunnen lezen.

Maar wat me het meeste is bijgebleven van de Indy 500 parade is toch wel hoe amateurisme en 's werelds grootste autosport evenement zomaar hand in hand kunnen gaan. Indy racing is wat dat betreft echt heel anders dan de Formule1.

Oh, en ja ik weet dat op geen van de foto's hierboven een marching band is te vinden. Dat komt omdat ik marching bands zo stom vind dat ik weiger er ook maar één op de foto te zetten. Dat u het even weet.

Lampjes, heel veel lampjes

Midden in New York ligt een plein. Een plein met heel veel lampjes. Maar dan bedoel ik ook echt heel veel lampjes. Nog veel meer lampjes dan je ooit in je leven gezien hebt. Neem in uw hoofd heel veel lampjes, vertienvoudig dat aantal en dan heb je een idee van wat je aantreft op Times Square.

Wat je op times square niet zoveel ziet zijn New Yorkers. Voor New Yorkers is op dit plein namelijk geen plek. Wat je wel ziet zijn Nederlanders, Duitsers, Japanners, Italianen en nog veel meer mensen van ver buiten de stad. En ze komen allemaal om naar die lampjes te kijken. En eigenlijk is dat gek. Wanneer ons favoriete TV programma wordt onderbroken door reclame lopen de rillingen over onze rug van irritatie. Maar zet alle reclame op één plein waardoor je zelfs de wolkenkrabbers nog maar nauwelijks kunt zien en we komen er als toeristen massaal op af. Blijkbaar wordt er in ons allemaal een klein kind wakker gemaakt wanneer al die verschillende kleuren licht massaal op ons wordt afgevuurd.

En ik moet bekennen: de eerste keer dat ik er liep was ik redelijk overweldigd. Een ongelooflijke bulk aan indrukken die ik maar nauwelijks kon verwerken. Een dag later was ik al veel minder onder de indruk. Ik zag de verlichting nog maar nauwelijks. Blijkbaar is de gemiddelde aandachtscurve voor reclamespotjes ook op times square van toepassing. Geen wonder dat New Yorkers hier eigenlijk nooit komen. Er zijn in deze stad wel veel leukere dingen te zien en te doen.

Welcome to the Canyons

Stel, je zit op een eiland. Niet al te groot. Laten we zeggen zo'n 3,5 bij 22 kilometer. En ik bedoel niet een onbewoond eiland. Integendeel: stel je voor dat je dat eiland inclusief alle voorzieningen moet delen met ruim 1,5 miljoen medebewoners. Hoe los je dat dan op? Als er zowel voor, achter als naast je geen ruimte meer is, dan kun je nog maar één kant op: naar boven. En dat is dan ook precies wat ze in Manhattan hebben gedaan. En masse aan de hoogbouw.

Dat maakt een wandeling of rit door dit deel van New York een bijzondere en bijna onwerkelijke ervaring. Overal waar je gaat of staat torent het leven letterlijk boven je uit. Alsof je zelf in een ravijn aan het wandelen bent waar je voorlopig niet uit zult komen. Aldoor wanhopig omhoog kijkend richting de hoge muren en bergtoppen op zoek naar een goede klimroute om aan je kwelling te ontsnappen.

Maar wil ik eigenlijk wel ontsnappen? Als er één ravijnenstelsel is waar ik me tijden kan vermaken dan is het wel hier in de "Canyons of New York". Overal wel wat bijzonders te doen, een onvoorstelbare mengelmoes van verschillende culturen en een soort van "You have no power over me" mentaliteit die ik best kan waarderen. Na één dag begon ik al met de gedachte te spelen dat ik hier best zou kunnen wonen.

Tot ik met een ander effect van de schaarste van grond geconfronteerd werd. Boy oh boy wat is het wonen hier duur. Meerdere kantoorgebouwen zijn al omgebouwd tot condominiums. In één zo'n gebouw gaan echt heel veel appartementen, maar dat mag de pret (en zeker de prijs) niet drukken. De huurprijzen gaan hier vanaf $2.500,-. Dat is dus TWEE-EN-EEN-HALF-DUIZEND dollars per maand voor een studio appartement. En dan heb je nog niet eens een aparte slaapkamer! Wil je liever niet je bed in de woonkamer, dan moet je per maand nog eens $1.000,- dollar extra neertellen. En dan roepen wij hier in NL dat de huizen zo duur zijn...

YouTube Safari

Het is de laatste tijd stil op mijn blog. En niet alleen op mijn blog. Ik voel al tijden een enorme behoefte om me van de buitenwereld af te zonderen om alleen te zijn met mijn eigen gedachten. De eenzame denker is bezig met een poging zijn eigen psyche tot in de details te doorgronden, en daarbij wil hij niet worden gestoord. Soms geeft dat wel een gevoel van eenzaamheid, en dan moet ik op zoek naar iets waarmee ik me in mijn eentje kan vermaken. Gelukkig is daar het internet, dus het vertier is nooit meer dan een muisklik van me verwijderd.

Een van mijn favoriete vormen van eenzaam vermaak is het starten van een YouTube safari. Voor wie het niet kent: de regels zijn heel simpel. Je start met je eerste gedachte aan bijvoorbeeld een muziekstuk of videoclip in de categorie "Weet je nog toen?". Op die songtitel doe je een search op YouTube. Na het spelen van het bewuste nummer klik je één van de gerelateerde video's aan de rechterkant. Er zullen gegarandeerd nummers of clips tussen staan waar je nog niet aan gedacht had, maar die wel een heleboel herinneringen bij je oproepen. Vervolgens is het een kwestie van luisteren en de klikactie herhalen.

Het is echt geweldig hoeveel avonturen van oude (en nieuwe) herinneringen ik op deze manier al heb beleefd. Het lijkt wel een beetje op een zeer uitgebreid diner, waarbij je nooit precies weet wat er voor de volgende gang op het menu staat. Ik heb muzikale reizen gemaakt met thema's als house-classics, Tango, foute gabber, Elektro en Rap uit 1989. Een grandioze safari vol van classic comedy. En natuurlijk een Nerd safari.

Bij deze een aanmoediging voor iedereen die zich even verveelt en graag wat visualisatie heeft bij het ophalen van oude herinneringen. Ga achter je PC of laptop zitten, navigeer met je browser naar YouTube en geef het eerste wat in je opkomt als zoekterm in. Je zult versteld staan van het plezier dat je tijdens je spontane reis zult beleven. Speciaal voor wie even niets kan verzinnen heb ik hierboven een mooie start voor een "70's Disco" safari geplaatst. Ik ga ook weer even op reis. Have fun!

Kübler-Ross en nieuwe inzichten in mezelf

Ik kan gerust zeggen dat ik roerige tijden achter de rug heb. Tijden waarin ik mezelf behoorlijk veel beter heb leren kennen. Misschien wel beter dan me op dat moment lief was. Het meest bijzondere vind ik dat ik telkens weer zie hoe mijn theoretische kennis over rouwverwerking in de praktijk te werk gaat. Ik had daar al eerder iets over geblogd, maar ik doe het gewoon nog een keer.

Bovenstaand figuur stelt de fasen van rouwverwerking voor, zoals beschreven door Dr. Elisabeth Kübler-Ross. En in al mijn verwerkingsprocessen heb ik mezelf kunnen observeren hoe ik netjes alle fasen heb doorlopen. Het meest recente geval was de diagnose ADHD die ik niet fijn vond om te horen. En van de gevolgen die dat voor mijn heden en toekomst zou hebben wilde ik al helemaal niet weten. Ik bleef hangen in de onderhandel fase, in de hoop dat er een simpele oplossing was zonder medicatie. Gelukkig kreeg ik in die fase precies de prikkels die ik nodig had. Ten eerste de bevestiging dat er geen genezing is en vlak daarna de bevestiging dat medicatie echt kan helpen. En beide bevestigingen uit betrouwbare bron. Vanaf dat moment vloog ik er werkelijk doorheen en ik heb ADHD inmiddels volledig geaccepteerd als onderdeel van mijn identiteit.

En toen werd ik enorm door mezelf verrast. Ik ervaarde ineens weer alle symptomen van de boosheid een paar fasen terug! Hoe kon dat nou? Ik was toch netjes aan het einde van de curve? Het zat me het hele weekend al dwars. Ik was ook niet de meest gezellige persoon de afgelopen dagen zal ik maar eerlijk zeggen. Had ik te intens naar die curve gekeken, en mezelf geforceerd aanknopingspunten te vinden om het eind van de cyclus te bevestigen? Later bedacht ik me dat ik niet één, maar twee verwerkingsprocessen aan het doorlopen ben. Met de eerste ben ik wel zo'n beetje klaar, maar het tweede proces is nog maar net begonnen. Nu alle puzzelstukjes op hun plek vallen besef ik meer en meer hoeveel impact ADHD werkelijk op mijn leven heeft gehad. En hoe kwaad ik intern nog ben dat ik toen niet wist wat ik nu weet. Maar ik weet dat ik niet zo mag denken. Ik kan het verleden nu beter verklaren, maar kan er gewoon niets aan veranderen.

Om te zorgen dat ik niet opnieuw in die onderhandelingsfase blijf hangen herhaal ik dat nu ook steeds tegen mezelf. Dat is ook de reden van deze blog. Een herhaling van die feiten zodat ik mezelf voort kan helpen. Wellicht dat ik nog wat stil en somber zal zijn de komende tijd. Een blik op het grafiekje laat zien dat dat juist goed is, want dan beweeg ik de goede kant op. Maar tegelijk besef ik dat deze verwerkingscyclus wel ietsje langer gaat duren dan normaal.

Laat ik er maar het beste van maken, en ondertussen genieten van de positieve kanten van ADHD: Wij zijn hele snelle denkers, en doordat we geen filter op externe indrukken hebben zien wij altijd zaken die anderen niet zien. En dat maakt ons op een bijzondere manier heel creatief. ADHD heeft heel vervelende bijwerkingen, maar één ding ga ik nooit meer vergeten: ADHD is een gave! En dat kan niemand, maar dan ook niemand me ooit afnemen. En nou niet allemaal gaan zeiken dat ik dan vast nog in de testing fase zit ;)

Goede voornemens productiviteit - #16

Eerst was het nog een groot geheim. Na de vele tweets van vandaag is het dat zeker niet meer. Inderdaad, ik heb vanaf vandaag twee tattoos op mijn lichaam staan. Na de tango tattoo van precies een maand geleden is het nu mijn grote inspiratiebron Confucius die ik heb laten vastleggen. De meningen van de omgeving zullen verdeeld zijn, en wat mij betreft hoort dat ook zo. De enige mening die in deze echt telt is natuurlijk die van mezelf. En ik kan niet anders dan concluderen dat ik er heel erg blij mee ben. Ik had ook niet anders verwacht eigenlijk. Ik heb hier immers 15 jaar over nagedacht, en dan is een besluit toch verre van impulsief.

Sommigen zullen zich toch afvragen waarom. Waarom laat een man van 36 jaar tot twee keer toe een lading zwarte inkt in stukken van zijn lederhuid injecteren waar die inkt voor de rest van zijn leven blijft zitten? Het antwoord zit in mijn goede voornemen benoemd:

Ik laat mijn diepste passies vastleggen
op mijn lichaam zodat ik ze nooit meer vergeet

In het verleden heb ik gewoon te vaak vergeten wie ik zelf ben en wat mij van binnen drijft. En dat wil ik gewoon nooit meer meemaken. Ik ben wie ik ben. Een apart jong. Eigenwijs. Stoer maar tegelijkertijd heel gevoelig. Verliefd op muziek en dans. Proud to be a nerd. Altijd observerend en analytisch. Met mijn kop continu in een abstracte wereld die ik met mijn eigen gedachten creëer. Een diep geloof in de kracht en goedheid van de mens zonder dat daar een of andere god voor nodig is. En vooral een groot fan van GBV.

Zijn Argentijnse Tango en Confucius dan echt de twee belangrijkste zaken in mijn leven? Ja, dat zijn ze. Natuurlijk put ik ook kracht uit heel veel andere zaken. Leuke mensen om mij heen, een relatief onbezorgd bestaan en natuurlijk een fantastisch gezin waar ik mocht opgroeien. Maar de emotie van Tango en wijsheid van Confucius zijn twee onvergankelijke zaken die me voor altijd in mijn diepste ziel zullen raken. En onvergankelijk is in het kader van een tattoo op je lijf ook best belangrijk.

Fun met voetbalplaatjes

Ik doe er eigenlijk nooit boodschappen, bij de Albert Heijn. Ik heb het namelijk niet zo op die winkel. Sterker nog: ik haat de Albert Heijn. Sinds deze gasten de waarde van de doctoraat bul hebben vervuild door als ordinaire grootgrutter een eredoctoraat in ontvangst te nemen probeer ik deze omhoog gevallen drogist te mijden waar ik dat kan. Mijn geschiedenisleraar zei echter altijd: "Je moet alles in je leven een keer gedaan hebben". Dus heb ik recentelijk de stoute schoenen aangetrokken en ben ik bij "Appie" boodschappen gaan doen.

En zo stond ik even later voor wat levensmiddelen te shoppen tussen allemaal hele enge mensen. Van die types die denken dat die vriendelijke man uit de reclame een echte AH-medewerker is. Ik weet niet welk uiterlijk vertoon bij mij meer allergie opwekte: dat van die enge mensen of dat van die overdreven luxe verpakkingen die je proberen het idee te geven dat we hier met echte luxe artikelen van doen hebben en niet met gewoon de boerenvreetschuur hapjes die het werkelijk zijn. Toch bleef ik dapper tussen de schappen doorlopen, de vreemde blikken op mijn boodschappentas negerend. Net toen ik dacht de beproeving te hebben doorstaan kreeg ik aan de kassa ineens iets in mijn handen gedrukt dat enige mate van emotionele destabilisatie bij me teweeg bracht. "En de kassabon met voetbalplaatjes", lachte de kassadame me nog vrolijk toe. Degenen die mij een beetje kennen zullen begrijpen dat ik mij even tot in mijn merg beledigd voelde. Voetbalplaatjes? Ik? Zie ik er uit als iemand die ook maar iets met voetbal heeft?

Toch heb ik van die plaatjes enorm veel plezier gehad: Vlak bij de uitgang begon een groepje jonge kindmensjes zenuwachtig om me heen te drentelen. "Meneer mogen wij uw voetbalplaatjes?", vroegen ze allemaal tegelijk in koor. Ik haalde de twee plaatjes tevoorschijn, en constateerde wat voor enorm effect dit had op de jeugdige menigte. De hele omgeving leek voor hen te verdwijnen. Hun focus lag op nog maar één ding: dat stukje karton met een sticker van een voetballer er op. Er kwam geen geluid meer uit de kinderen, en hun blikveld ging daar waar het plaatje ging. Ik besefte plots hoeveel macht ik op dat moment over deze kleine onnozele wezens had, en besloot er een leuk spelletje van te maken.

Na ze wat ongecontroleerd rondom mij heen te hebben laten rennen nam ik een plaatje in mijn linkerhand, en een in de rechter. En zo kwam ik er achter dat ik de voetbalplaatjes junks vrij eenvoudig tegen elkaar kon laten opbotsen. Ik begon voorzichtig, maar na een paar keer had ik de handigheid te pakken om keer op keer prachtige persoonlijke ongelukken te creëren. En ik kan u vertellen dat dat niet snel gaat vervelen. Bijkomend voordeel is dat dit soort kleine menswezentjes veelal nog in het bezit zijn van een ruime hoeveelheid lichtelijk loszittende melktandjes. En na korte tijd lag zo links en rechts het tandvlees al heel mooi open. Ik realiseerde me dat ik bij een voldoende hoeveelheid bloedende kindjes met wat behendigheid prachtige figuurtjes in bloed op de vloer van het winkelcentrum kon vereeuwigen. Ik mijn hoofd begon ik snel de ene na de andere berekening uit te voeren, rekening houdend met het aantal loszittende tandjes, druppelsnelheid en de hoeveelheid bloed die jonge kinderen kunnen verliezen voordat ze buiten bewustzijn tegen de vlakte gaan. Op basis van de uitkomst besloot ik dat een rood AH logo wellicht een goede optie was voor mijn spontane kunstprojectje.

Wat een plezier had ik toch! 5 Bewusteloze kindjes, 12 tandjes en enkele liters bloed later zag het logo er prachtig uit. Helaas wel vervuild met wat kindervoetstapjes, maar toch niet slecht voor een eerste keer. Ik verkeerde bijna in een roes van deze prachtige spontane uitspatting van kunstzinnigheid toen ik plots in de verte een stem hoorde: "Hé wat moet dat met onze kinderen!". Ik was meteen terug in de reële wereld, en zag enkele boze meneren met opgestroopte mouwen op me af lopen. Het was duidelijk tijd om te gaan. Op mijn met kindertjesbloed bevlekte gymschoenen zetten ik een sprint in naar mijn auto. Met de boze menigte in mijn kielzog ben ik ver, ver weg gereden van deze supermarkt waar ik nu 100% zeker nooit meer boodschappen zal doen. Moe maar voldaan van dit spannende avontuur vleide ik mezelf neer op de bank, terwijl de wasmachine een verwoede poging deed om mijn gympen weer mooi wit te maken. En die voetbalplaatjes? Die heb ik vanwege de vingerafdrukken ergens heel diep in het bos verstopt, in de hoop dat niemand ze ooit zal vinden.

Goede voornemen #16 - CLASSIFIED

Ik beleef bijna onbeschrijfelijk veel plezier aan mijn goede voornemens. Bloemen voor de dames, tango en het vooruitzicht naar enkele mooie autosport momenten. Stuk voor stuk acties waarover ik graag blog, en die ik het liefst meteen aan iedereen wil vertellen. Maar voor goede voornemen nummer 16 is het nog leuker om het niet te vertellen. Ik kan niet uitleggen waarom, maar wanneer je het geheim kent zul je het begrijpen.

Wat ik wel kan melden is dat ook dit goede voornemen inmiddels is gerealiseerd. En ik kan niet anders dan concluderen dat ik er heel erg blij mee ben. Dit is iets dat ik al 15 jaar wilde. 15 jaar! Dat is best lang. Maar ik wilde in dit geval dat echt alles zou kloppen. Dat ik niet achteraf bij mezelf zou denken dat ik het op sommige details toch anders had aangepakt. En wat ik er nu bij voel, is dat echt alles klopt. Precies zoals ik het wilde. En dat stemt mij gelukkig, heel erg gelukkig.

Ik merk wel dat ik het heel erg lastig vind om het geheim te blijven houden. Telkens brandt het op mijn tong, klaar om er uit gegooid te worden. Aan enkelen waarvan ik niet wil dat ze via via achter het geheim komen heb ik het al verteld. En wellicht komen nog 1 of 2 personen bij dat selecte groepje. De rest moet ik teleurstellen. Voorlopig blijft het een heel leuk geheim. Maar troost jullie met de gedachte dat ik me heb voorgenomen dat het niet voor altijd een geheim zal blijven.

Oh, en aan diegenen die ik het nog ga vertellen: Ik doe dat vanwege het persoonlijke karakter alleen face to face, onder 4 ogen.