Welcome to the Canyons

Stel, je zit op een eiland. Niet al te groot. Laten we zeggen zo'n 3,5 bij 22 kilometer. En ik bedoel niet een onbewoond eiland. Integendeel: stel je voor dat je dat eiland inclusief alle voorzieningen moet delen met ruim 1,5 miljoen medebewoners. Hoe los je dat dan op? Als er zowel voor, achter als naast je geen ruimte meer is, dan kun je nog maar één kant op: naar boven. En dat is dan ook precies wat ze in Manhattan hebben gedaan. En masse aan de hoogbouw.

Dat maakt een wandeling of rit door dit deel van New York een bijzondere en bijna onwerkelijke ervaring. Overal waar je gaat of staat torent het leven letterlijk boven je uit. Alsof je zelf in een ravijn aan het wandelen bent waar je voorlopig niet uit zult komen. Aldoor wanhopig omhoog kijkend richting de hoge muren en bergtoppen op zoek naar een goede klimroute om aan je kwelling te ontsnappen.

Maar wil ik eigenlijk wel ontsnappen? Als er één ravijnenstelsel is waar ik me tijden kan vermaken dan is het wel hier in de "Canyons of New York". Overal wel wat bijzonders te doen, een onvoorstelbare mengelmoes van verschillende culturen en een soort van "You have no power over me" mentaliteit die ik best kan waarderen. Na één dag begon ik al met de gedachte te spelen dat ik hier best zou kunnen wonen.

Tot ik met een ander effect van de schaarste van grond geconfronteerd werd. Boy oh boy wat is het wonen hier duur. Meerdere kantoorgebouwen zijn al omgebouwd tot condominiums. In één zo'n gebouw gaan echt heel veel appartementen, maar dat mag de pret (en zeker de prijs) niet drukken. De huurprijzen gaan hier vanaf $2.500,-. Dat is dus TWEE-EN-EEN-HALF-DUIZEND dollars per maand voor een studio appartement. En dan heb je nog niet eens een aparte slaapkamer! Wil je liever niet je bed in de woonkamer, dan moet je per maand nog eens $1.000,- dollar extra neertellen. En dan roepen wij hier in NL dat de huizen zo duur zijn...