Ik kan gerust zeggen dat ik roerige tijden achter de rug heb. Tijden waarin ik mezelf behoorlijk veel beter heb leren kennen. Misschien wel beter dan me op dat moment lief was. Het meest bijzondere vind ik dat ik telkens weer zie hoe mijn theoretische kennis over rouwverwerking in de praktijk te werk gaat. Ik had daar al eerder iets over geblogd, maar ik doe het gewoon nog een keer.
Bovenstaand figuur stelt de fasen van rouwverwerking voor, zoals beschreven door Dr. Elisabeth Kübler-Ross. En in al mijn verwerkingsprocessen heb ik mezelf kunnen observeren hoe ik netjes alle fasen heb doorlopen. Het meest recente geval was de diagnose ADHD die ik niet fijn vond om te horen. En van de gevolgen die dat voor mijn heden en toekomst zou hebben wilde ik al helemaal niet weten. Ik bleef hangen in de onderhandel fase, in de hoop dat er een simpele oplossing was zonder medicatie. Gelukkig kreeg ik in die fase precies de prikkels die ik nodig had. Ten eerste de bevestiging dat er geen genezing is en vlak daarna de bevestiging dat medicatie echt kan helpen. En beide bevestigingen uit betrouwbare bron. Vanaf dat moment vloog ik er werkelijk doorheen en ik heb ADHD inmiddels volledig geaccepteerd als onderdeel van mijn identiteit.
En toen werd ik enorm door mezelf verrast. Ik ervaarde ineens weer alle symptomen van de boosheid een paar fasen terug! Hoe kon dat nou? Ik was toch netjes aan het einde van de curve? Het zat me het hele weekend al dwars. Ik was ook niet de meest gezellige persoon de afgelopen dagen zal ik maar eerlijk zeggen. Had ik te intens naar die curve gekeken, en mezelf geforceerd aanknopingspunten te vinden om het eind van de cyclus te bevestigen? Later bedacht ik me dat ik niet één, maar twee verwerkingsprocessen aan het doorlopen ben. Met de eerste ben ik wel zo'n beetje klaar, maar het tweede proces is nog maar net begonnen. Nu alle puzzelstukjes op hun plek vallen besef ik meer en meer hoeveel impact ADHD werkelijk op mijn leven heeft gehad. En hoe kwaad ik intern nog ben dat ik toen niet wist wat ik nu weet. Maar ik weet dat ik niet zo mag denken. Ik kan het verleden nu beter verklaren, maar kan er gewoon niets aan veranderen.
Om te zorgen dat ik niet opnieuw in die onderhandelingsfase blijf hangen herhaal ik dat nu ook steeds tegen mezelf. Dat is ook de reden van deze blog. Een herhaling van die feiten zodat ik mezelf voort kan helpen. Wellicht dat ik nog wat stil en somber zal zijn de komende tijd. Een blik op het grafiekje laat zien dat dat juist goed is, want dan beweeg ik de goede kant op. Maar tegelijk besef ik dat deze verwerkingscyclus wel ietsje langer gaat duren dan normaal.
Laat ik er maar het beste van maken, en ondertussen genieten van de positieve kanten van ADHD: Wij zijn hele snelle denkers, en doordat we geen filter op externe indrukken hebben zien wij altijd zaken die anderen niet zien. En dat maakt ons op een bijzondere manier heel creatief. ADHD heeft heel vervelende bijwerkingen, maar één ding ga ik nooit meer vergeten: ADHD is een gave! En dat kan niemand, maar dan ook niemand me ooit afnemen. En nou niet allemaal gaan zeiken dat ik dan vast nog in de testing fase zit ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten