Goede voornemens #12 - Op de valreep!

OK OK, het is nog niet helemaal zoals ik het wil hebben. Maar de nieuwe look is er dan toch nog op de valreep. Een mooie stok achter de deur om wat vaker te bloggen. Weinig inspiratie de afgelopen maanden.

En eigenlijk is dat vreemd. Ik heb het jaar immers meer dan goed afgesloten. Een nieuwe baan waarin ik me zeer prettig voel. Het IT project van mijn dromen. Ik kan eindelijk leven met mijn eigen gebreken. Ik ben voor het grootse deel vrij van zorgen. Mijn ouders maken het goed. Ook Murphey heeft haar rust weer gevonden. Meer dan 200 vrienden (nou ja, op Facebook dan). Verliefd geweest op een auto. En nu een beetje verliefd op een koptelefoon. Daarnaast heimelijke verlangens naar een tablet en nog een andere auto. En ik wil een nieuwe TV. En nieuwe speakers. En een nieuwe 7.1 receiver en blu-ray speler. En een nieuwe smartphone...

Ik geloof dat ik dit jaar met best veel materialistische gevoelens ga afsluiten. Oh well, there is a first time for everything!

(Bijna) Verboden Liefde!

Mijn naam is Mr. T-REX. Oudere jongere. Vol van gezond verstand en tegelijk heel impulsief. Op dagen dat ik geen vuurwerk mag afsteken geniet ik van muziek in al haar facetten. Van losgaan op dance festivals tot intens genieten van de Argentijnse Tango, de mooiste dans die op deze aarde bestaat. Op die ene dag dat ik wel vuurwerk mag afsteken geniet ik van... vuurwerk.

Het lijkt wel of je dat tegenwoordig niet meer hardop mag zeggen met al die petities voor een verbod die ik in mijn timeline langs zie komen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben 100% voor handhaving van de wet, die dodelijk wapentuig als Cobra6 bommen en 6 inch salute shells ten strengste verbiedt. Hufters die met dit soort dingen materiële en persoonlijke schade aanrichten mogen van mij meteen achter de tralies. Of nog beter: een taakstraf op de poli van het plaatselijke ziekenhuis tijdens de jaarwisseling. Wie niet horen wil moet maar naar mensen kijken die niet meer kúnnen horen en mensen die wilden dat ze niet meer konden voelen.

Maar naast dat alles staat één ding als een paal boven water. Ik vind vuurwerk prachtig! Hoe dat begon, mijn fascinatie voor vuurwerk? Dat weet ik eigenlijk niet. Wel weet ik dat ik toen ik klein was met de vuurwerkfolder onder mijn kussen sliep. En dat ik na de eerste invulronde van de bestellijst van mijn vader flink moest strepen om weer binnen het vastgestelde budget te komen. Tegenwoordig bepaal ik zelf het budget, waar ik vervolgens in al mijn impulsiviteit elk jaar weer overheen ga. "Oh en doe er ook nog maar zo'n 100 schots thunderblok bij", dat soort werk (*'-'*).

Voordeel van "wat ouder" zijn is dat ik nu wel snap waarom ik vuurwerk zo mooi vind. Vuurwerk is kunst in haar meest vergankelijke vorm. Hoog in de lucht transformeert een knal tot een zeer kleurrijke voorstelling. Een voorstelling die maar een seconde duurt, en nooit meer precies zo terug komt als juist die ene keer. En dan besef je dat je samen met de mensen om je heen een uniek moment hebt gedeeld. Stel je toch eens voor dat je elke dag naar de Mona Lisa komt kijken, en dat ze elke dag net een beetje anders glimlacht. Dat soort uniciteit is waar ik het over heb. How cool is that?

Vuurwerk is iets exclusiefs. Iets heel moois. Gevaarlijk ook indien verkeerd gebruikt. Gezond verstand is een vereiste. Wat dat betreft is het net als autorijden. Of als werken bij de brandweer. Dat laatste is misschien wel de beste vergelijking. Spontaan schiet nu een citaat door mijn hoofd uit een voorlichtingsfilm van diezelfde brandweer die ik als kind ooit tijdens een schoolexcursie kreeg te zien:

"Er is niets gevaarlijks aan. Als je maar weet wat je doet."

Als iedereen die zin eens wat vaker aan zichzelf zou herhalen zou die discussie over een vuurwerkverbod helemaal niet plaatsvinden. Zolang het verbod er nog niet is (en ik denk ook niet dat dat er ooit van gaat komen) ga ik komende zaterdag gewoon weer genieten. Ongeacht of een ander me dat nu wel of niet gunt.

Verliefd! En verloren :(

Heel veel mensen vonden je meteen mooi, maar ik moest in het begin niet zoveel van je weten. Naarmate ik je wat vaker zag moest ik echter steeds vaker aan je denken. De manier waarop je in alle eenvoud zoveel schoonheid en klasse uitstraalde. Het liet me niet meer los. Telkens weer keerde je terug in mijn gedachten en daardoor wist ik het zeker: ik wilde je in het echt ontmoeten.

Die ontmoeting kwam snel. Ietwat onzeker liep ik naar je toe, wetende dat ik door meerdere strenge blikken in de gaten werd gehouden. Je beschermheer sprak me al snel aan. Gelukkig op een vriendelijke toon. De dingen die hij over je vertelde bevestigden mijn gevoelens volledig. Je bent een mooie klasse dame met passie voor moderne technologie. Je drinkt een duur drankje maar wel met mate. Tijdens het gesprek raakte ik je voorzichtig aan. Een subtiele streling langs je rechterheup en je liet het gebeuren. Ik voelde toen dat je de klasse en schoonheid die je uitstraalt altijd waar zou maken.

Niet veel later was het magische moment daar. Het was de eerste keer dat ik in je zat. Ondanks opmerkingen van je beschermheer over echte koeienhuid voelde je voor mij heel soepel aan. Een strakke pasvorm maar toch heel ontspannend. Het was een geweldige ervaring. Wat ik ook met je deed, subtiel en langzaam, ruig en snel, je beantwoordde elke actie meteen vol vertrouwen precies zoals ik dat wilde. Zonder dat je daarbij ook maar iets van je klasse en schoonheid verloor. Nog nooit vond ik bij een dame zo snel de juiste knoppen. Nog nooit had ik een dame ontmoet waarbij met simpele vingerbewegingen zoveel te bereiken was. Vanaf dat moment wist ik het zeker: Ik wilde voor altijd met jou samen zijn.

Geduld, dat moest ik hebben. Het zou nog een tijdje duren voordat ik toestemming zou krijgen om je naar mij te halen. Na die toestemming zouden een paar muisklikken op die ene site voldoende zijn. En daarna nog meer geduld. Helemaal uit het verre buitenland moest je komen. Ik was bereid op je te wachten, hoe moeilijk het ook voor me zou zijn.

Vol verlangen bezocht ik vast die site. Gewoon om je nog even te aanschouwen. Maar je was er niet te vinden. Ook al je vriendinnen waren niet te zien. Een naar gevoel maakte zich van mij meester. Een paar weken later bleek dat nare gevoel terecht. Op een niveau waarop wij beiden geen enkele invloed kunnen uitoefenen is de regelgeving aangepast. Regelgeving die zegt dat wij nooit samen kunnen zijn. Andere dames, ja die kan ik nog naar hier halen. Die degelijke betrouwbare met wie ik al eerder samen was, of die snelle ruige die wel net wat meer drinkt. Maar geen van allen hebben ze jouw klasse.

Jij was degene met wie ik samen wilde zijn. Jij en niemand anders. Maar het mag niet zo zijn. Tenzij ik alles zelf ga regelen, maar dat gaan we financieel niet redden. Het risico voor ons beiden is dan gewoonweg te groot. Inmiddels heb ik het lot maar geaccepteerd, al doet het me nog steeds veel, heel veel verdriet.

En nu sta ik voor een laatste dilemma. Nu ik dit heb geblogd, moet ik dan ook jouw identiteit vrijgeven? Normaal gesproken doe ik dat soort dingen niet, maar in dit geval is het anders. Je presenteert jezelf immers aan de hele wereld via je eigen website. Een website die ik soms nog bezoek om je schoonheid te aanschouwen. Juist daarom, en omdat je door iedereen best gezien mag worden ga ik het vertellen.

Dus beste lezer. Wilt u weten welke mooie klasse dame door aangepaste regels voor mij onbereikbaar is geworden? Klik dan HIER!

Goede voornemens #9 - FAILED :(

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Minimaal 2 keer wilde ik los op het circuit. De bijbehorende aankopen waren vrij snel gedaan. 1 Keer rijden met een formuleauto, en een dagje rijden met 4 verschillende supercars. Het boeken van een afspraak ging ook vrij snel. Maar daarna begon de ellende...

Het begon al met de eerste formuleauto afspraak van dit jaar. Dit was al poging twee nadat het eind 2010 vanwege slechte weersomstandigheden was uitgesteld. Deze keer bleek dat de deelnemers aan de vorige editie te vaak van de baan vlogen. De orgaisatie besloot de auto's om te bouwen naar een wat minder heftige configuratie en daardoor kon mijn afspraak niet doorgaan.

Een nieuwe boeking was snel gedaan. Augustus 2011 in Hockenheim, daar zou het gaan gebeuren. Vlak voor die afspraak weer mail van de organisatie. Weer alle formuleauto's stuk, maar ze konden me een alternatief bieden: 4 rondjes in een door ABT getunede audi TT, conform DTM maatstaven. Ik besloot die kans te nemen en reisde af richting het circuit.

Erg blij was ik, dat het eindelijk ging gebeuren. De instapkaart had ik al bij de hand, en na 2 wachtenden was het mijn beurt. Totdat de DTM auto langzaam de pitlane in kwam rijden. Veel schade rechtsachter, en een verbogen velg. Ik wist meteen dat het niet verantwoord zou zijn om nog met deze auto op hoge snelheid te gaan rijden. Dat vermoeden werd ook door de organisatie bevestigd. Ik was er zo dichtbij, maar kon alsnog onverrichter zake naar huis.

Ruim een maand later was ik net over de teleurstelling heen, en toen kwam weer een vervelend bericht mijn mailbox binnenvallen. Mijn supercar drives gingen niet door! Vanwege de vele ongelukken dit jaar op de Nordschleife had de organisatie besloten hier geen evenementen meer te laten plaatsvinden.

En zo zit ik in de situatie dat ik dit jaar geen nieuwe afspraak meer kan boeken, tenzij ik speciaal naar Gross Dölm (boven Berlijn) ga rijden. Gezien mijn eerdere ervaringen met afspraken die op locatie alsnog niet doorgaan pas ik daar liever voor. Ik heb de organisatie inmiddels om een refund gevraagd voor beide arrangementen. Met pijn in mijn hart, dat wel. Maar het is even niet anders.

Tango season is coming!

Hè verdorie, door al die drukte vergeet ik bijna dat het nieuwe tangoseizoen binnenkort al weer begint. Het wordt hoog tijd dat ik voor mezelf die fijne uren weer ga in plannen. En ik kan een ieder aanraden hetzelfde te doen. Je krijgt zelfs de gelegenheid om het gratis te proberen. De komende weken worden maar liefst 6 proeflessen in verschillende plaatsen in Gelderland en Overijssel gegeven, dus er is er altijd wel een dichtbij. Hieronder een overzicht naar datum:

27 augustus in Vierakker(bij Zutphen) om 19.15 uur: proefles voorafgaand aan Salon Bosgeruis in het Ludgerusgebouw, Vierakkersestraatweg 37


28 augustus in Oosterbeek (bij Arnhem) om 16.00 uur: in de Concertzaal, Rozensteeg 3


30 augustus in Apeldoorn om 20.00 uur: in Vrije School De Vijfster, Texandrilaan 30


31 augustus in Zutphen om 19.15 uur: in Vrije School De IJssel, Henri Dunantweg 4

5 september in Nijmegen om 19.30 uur: in de ThiemeLoods, Leemptstraat 30


8 september in Enschede om 20.00 uur: in café De Tor, Walstraat 21

Alle overige informatie over de proeflessen en cursusprogramma's is te vinden op http://www.tangopassie.nl en http://www.eltamango.nl/

It's all happening at the speedway!

Hoe dicht naast elkaar kun je rijden met een snelheid van ongeveer 360 kilometer per uur? Hoe dicht langs de muur kun je dan gaan? Hoe dicht kun je achter je voorligger gaan rijden voordat je probeert als eerste de bocht in te duiken? De gemiddelde Indy racing coureur zal op al deze vragen hetzelfde antwoord geven: Heel dicht.

Het is zondag 29 mei. Race day voor de 100e verjaardag van de Indianapolis 500. 500 mijl wiel aan wiel op hoge snelheid. Soms 3 dik de bocht in. Slipstreamen als moderne vorm van kunst. Zo dicht achter je voorligger dat je de onderdelen van zijn versnellingsbak kunt tellen. 30 heren. 3 dames (Ooh Danica... oeps ik dwaal af). Een kien uitgedokterde pitstop strategie maar bij de eerste gele vlag gewoon met zijn allen naar binnen. 800 bochten op de limiet in opperste concentratie.

De race zelf kende een zeer spannende ontknoping. Veel coureurs hopen nog op een gele vlag. Maar die vlag komt niet, waardoor de een na de ander toch nog een pitstop moet maken. Rookie Jr. Hildebrand hoeft niet te stoppen en ligt vlak voor het einde zomaar op kop. Al 799 bochten op de limiet in opperste concentratie heeft hij afgelegd, maar in bocht 800 gaat het fout. Hij is te ongeduldig en wil een achterblijver buitenom inhalen in die laatste bocht. Hoe dicht langs de muur kun je dan gaan? Soms iets te dicht. Tijdens zijn crash glijdt hij nog wel over de finish, maar Dan Wheldon is hem inmiddels gepasseerd en wint deze Indy 500.

Een mooie race met een knotsgek einde. En vooral een geweldige ervaring die ik voor geen goud had willen missen!

Indy 500 Parade

Zaterdag 28 mei 2011. De dag van de officiële parade voor 's werelds grootste autosportevenement. Ik was erg benieuwd wat ik er aan zou treffen, aangezien de Indy 500 race zelf al meer dan 300.000 bezoekers trekt. Achterop mijn ticket een duidelijk overzicht van alle tribune secties, zodat ik eenvoudig mijn plek moest kunnen vinden. Sectie 11, rij A, stoel 156. Na een taxirit downtown begaf ik me richting de hoek van Washington street en Pennsylvania Avenue. Ik verwachte daar een grote hoeveelheid tribunes en dranghekken, maar wat ik er aan trof verbaasde me nogal.

Niks geen dranghekken, en al helemaal geen tribunes. Gewoon 3 rijen plastic klapstoeltjes met daarvoor een blauwe lijn waar je niet overheen mag met je voeten. Op die klapstoeltjes legio Amerikaanse gezinnen met kleine kinderen en hele grote koelboxen. Uit die koelboxen stroomt een welhaast onuitputtelijke voorraad eten en drinken, die door de kinderen vakkundig wordt geconsumeerd. Dat alles nog ver voordat de parade begonnen is.

De parade zelf is amusant, stiekem best amateuristisch en vooral heel erg Amerikaans. Het is een soort mengelmoesje van praalwagens met "freshly ribboned" missen, enkele beroemdheden, natuurlijk alle coureurs, viervoudig winnaar A.J. Hoyt (die je nu alleen nog met een hele grote schoenlepel in een raceauto krijgt maar dat terzijde) en vooral veel marching bands. Heel veel marching bands. Ik geloof werkelijk dat er in de USA meer marching bands zijn dan lampjes op Times Square. En dat zegt heel wat zoals u eerder heeft kunnen lezen.

Maar wat me het meeste is bijgebleven van de Indy 500 parade is toch wel hoe amateurisme en 's werelds grootste autosport evenement zomaar hand in hand kunnen gaan. Indy racing is wat dat betreft echt heel anders dan de Formule1.

Oh, en ja ik weet dat op geen van de foto's hierboven een marching band is te vinden. Dat komt omdat ik marching bands zo stom vind dat ik weiger er ook maar één op de foto te zetten. Dat u het even weet.

Lampjes, heel veel lampjes

Midden in New York ligt een plein. Een plein met heel veel lampjes. Maar dan bedoel ik ook echt heel veel lampjes. Nog veel meer lampjes dan je ooit in je leven gezien hebt. Neem in uw hoofd heel veel lampjes, vertienvoudig dat aantal en dan heb je een idee van wat je aantreft op Times Square.

Wat je op times square niet zoveel ziet zijn New Yorkers. Voor New Yorkers is op dit plein namelijk geen plek. Wat je wel ziet zijn Nederlanders, Duitsers, Japanners, Italianen en nog veel meer mensen van ver buiten de stad. En ze komen allemaal om naar die lampjes te kijken. En eigenlijk is dat gek. Wanneer ons favoriete TV programma wordt onderbroken door reclame lopen de rillingen over onze rug van irritatie. Maar zet alle reclame op één plein waardoor je zelfs de wolkenkrabbers nog maar nauwelijks kunt zien en we komen er als toeristen massaal op af. Blijkbaar wordt er in ons allemaal een klein kind wakker gemaakt wanneer al die verschillende kleuren licht massaal op ons wordt afgevuurd.

En ik moet bekennen: de eerste keer dat ik er liep was ik redelijk overweldigd. Een ongelooflijke bulk aan indrukken die ik maar nauwelijks kon verwerken. Een dag later was ik al veel minder onder de indruk. Ik zag de verlichting nog maar nauwelijks. Blijkbaar is de gemiddelde aandachtscurve voor reclamespotjes ook op times square van toepassing. Geen wonder dat New Yorkers hier eigenlijk nooit komen. Er zijn in deze stad wel veel leukere dingen te zien en te doen.

Welcome to the Canyons

Stel, je zit op een eiland. Niet al te groot. Laten we zeggen zo'n 3,5 bij 22 kilometer. En ik bedoel niet een onbewoond eiland. Integendeel: stel je voor dat je dat eiland inclusief alle voorzieningen moet delen met ruim 1,5 miljoen medebewoners. Hoe los je dat dan op? Als er zowel voor, achter als naast je geen ruimte meer is, dan kun je nog maar één kant op: naar boven. En dat is dan ook precies wat ze in Manhattan hebben gedaan. En masse aan de hoogbouw.

Dat maakt een wandeling of rit door dit deel van New York een bijzondere en bijna onwerkelijke ervaring. Overal waar je gaat of staat torent het leven letterlijk boven je uit. Alsof je zelf in een ravijn aan het wandelen bent waar je voorlopig niet uit zult komen. Aldoor wanhopig omhoog kijkend richting de hoge muren en bergtoppen op zoek naar een goede klimroute om aan je kwelling te ontsnappen.

Maar wil ik eigenlijk wel ontsnappen? Als er één ravijnenstelsel is waar ik me tijden kan vermaken dan is het wel hier in de "Canyons of New York". Overal wel wat bijzonders te doen, een onvoorstelbare mengelmoes van verschillende culturen en een soort van "You have no power over me" mentaliteit die ik best kan waarderen. Na één dag begon ik al met de gedachte te spelen dat ik hier best zou kunnen wonen.

Tot ik met een ander effect van de schaarste van grond geconfronteerd werd. Boy oh boy wat is het wonen hier duur. Meerdere kantoorgebouwen zijn al omgebouwd tot condominiums. In één zo'n gebouw gaan echt heel veel appartementen, maar dat mag de pret (en zeker de prijs) niet drukken. De huurprijzen gaan hier vanaf $2.500,-. Dat is dus TWEE-EN-EEN-HALF-DUIZEND dollars per maand voor een studio appartement. En dan heb je nog niet eens een aparte slaapkamer! Wil je liever niet je bed in de woonkamer, dan moet je per maand nog eens $1.000,- dollar extra neertellen. En dan roepen wij hier in NL dat de huizen zo duur zijn...

YouTube Safari

Het is de laatste tijd stil op mijn blog. En niet alleen op mijn blog. Ik voel al tijden een enorme behoefte om me van de buitenwereld af te zonderen om alleen te zijn met mijn eigen gedachten. De eenzame denker is bezig met een poging zijn eigen psyche tot in de details te doorgronden, en daarbij wil hij niet worden gestoord. Soms geeft dat wel een gevoel van eenzaamheid, en dan moet ik op zoek naar iets waarmee ik me in mijn eentje kan vermaken. Gelukkig is daar het internet, dus het vertier is nooit meer dan een muisklik van me verwijderd.

Een van mijn favoriete vormen van eenzaam vermaak is het starten van een YouTube safari. Voor wie het niet kent: de regels zijn heel simpel. Je start met je eerste gedachte aan bijvoorbeeld een muziekstuk of videoclip in de categorie "Weet je nog toen?". Op die songtitel doe je een search op YouTube. Na het spelen van het bewuste nummer klik je één van de gerelateerde video's aan de rechterkant. Er zullen gegarandeerd nummers of clips tussen staan waar je nog niet aan gedacht had, maar die wel een heleboel herinneringen bij je oproepen. Vervolgens is het een kwestie van luisteren en de klikactie herhalen.

Het is echt geweldig hoeveel avonturen van oude (en nieuwe) herinneringen ik op deze manier al heb beleefd. Het lijkt wel een beetje op een zeer uitgebreid diner, waarbij je nooit precies weet wat er voor de volgende gang op het menu staat. Ik heb muzikale reizen gemaakt met thema's als house-classics, Tango, foute gabber, Elektro en Rap uit 1989. Een grandioze safari vol van classic comedy. En natuurlijk een Nerd safari.

Bij deze een aanmoediging voor iedereen die zich even verveelt en graag wat visualisatie heeft bij het ophalen van oude herinneringen. Ga achter je PC of laptop zitten, navigeer met je browser naar YouTube en geef het eerste wat in je opkomt als zoekterm in. Je zult versteld staan van het plezier dat je tijdens je spontane reis zult beleven. Speciaal voor wie even niets kan verzinnen heb ik hierboven een mooie start voor een "70's Disco" safari geplaatst. Ik ga ook weer even op reis. Have fun!

Kübler-Ross en nieuwe inzichten in mezelf

Ik kan gerust zeggen dat ik roerige tijden achter de rug heb. Tijden waarin ik mezelf behoorlijk veel beter heb leren kennen. Misschien wel beter dan me op dat moment lief was. Het meest bijzondere vind ik dat ik telkens weer zie hoe mijn theoretische kennis over rouwverwerking in de praktijk te werk gaat. Ik had daar al eerder iets over geblogd, maar ik doe het gewoon nog een keer.

Bovenstaand figuur stelt de fasen van rouwverwerking voor, zoals beschreven door Dr. Elisabeth Kübler-Ross. En in al mijn verwerkingsprocessen heb ik mezelf kunnen observeren hoe ik netjes alle fasen heb doorlopen. Het meest recente geval was de diagnose ADHD die ik niet fijn vond om te horen. En van de gevolgen die dat voor mijn heden en toekomst zou hebben wilde ik al helemaal niet weten. Ik bleef hangen in de onderhandel fase, in de hoop dat er een simpele oplossing was zonder medicatie. Gelukkig kreeg ik in die fase precies de prikkels die ik nodig had. Ten eerste de bevestiging dat er geen genezing is en vlak daarna de bevestiging dat medicatie echt kan helpen. En beide bevestigingen uit betrouwbare bron. Vanaf dat moment vloog ik er werkelijk doorheen en ik heb ADHD inmiddels volledig geaccepteerd als onderdeel van mijn identiteit.

En toen werd ik enorm door mezelf verrast. Ik ervaarde ineens weer alle symptomen van de boosheid een paar fasen terug! Hoe kon dat nou? Ik was toch netjes aan het einde van de curve? Het zat me het hele weekend al dwars. Ik was ook niet de meest gezellige persoon de afgelopen dagen zal ik maar eerlijk zeggen. Had ik te intens naar die curve gekeken, en mezelf geforceerd aanknopingspunten te vinden om het eind van de cyclus te bevestigen? Later bedacht ik me dat ik niet één, maar twee verwerkingsprocessen aan het doorlopen ben. Met de eerste ben ik wel zo'n beetje klaar, maar het tweede proces is nog maar net begonnen. Nu alle puzzelstukjes op hun plek vallen besef ik meer en meer hoeveel impact ADHD werkelijk op mijn leven heeft gehad. En hoe kwaad ik intern nog ben dat ik toen niet wist wat ik nu weet. Maar ik weet dat ik niet zo mag denken. Ik kan het verleden nu beter verklaren, maar kan er gewoon niets aan veranderen.

Om te zorgen dat ik niet opnieuw in die onderhandelingsfase blijf hangen herhaal ik dat nu ook steeds tegen mezelf. Dat is ook de reden van deze blog. Een herhaling van die feiten zodat ik mezelf voort kan helpen. Wellicht dat ik nog wat stil en somber zal zijn de komende tijd. Een blik op het grafiekje laat zien dat dat juist goed is, want dan beweeg ik de goede kant op. Maar tegelijk besef ik dat deze verwerkingscyclus wel ietsje langer gaat duren dan normaal.

Laat ik er maar het beste van maken, en ondertussen genieten van de positieve kanten van ADHD: Wij zijn hele snelle denkers, en doordat we geen filter op externe indrukken hebben zien wij altijd zaken die anderen niet zien. En dat maakt ons op een bijzondere manier heel creatief. ADHD heeft heel vervelende bijwerkingen, maar één ding ga ik nooit meer vergeten: ADHD is een gave! En dat kan niemand, maar dan ook niemand me ooit afnemen. En nou niet allemaal gaan zeiken dat ik dan vast nog in de testing fase zit ;)

Goede voornemens productiviteit - #16

Eerst was het nog een groot geheim. Na de vele tweets van vandaag is het dat zeker niet meer. Inderdaad, ik heb vanaf vandaag twee tattoos op mijn lichaam staan. Na de tango tattoo van precies een maand geleden is het nu mijn grote inspiratiebron Confucius die ik heb laten vastleggen. De meningen van de omgeving zullen verdeeld zijn, en wat mij betreft hoort dat ook zo. De enige mening die in deze echt telt is natuurlijk die van mezelf. En ik kan niet anders dan concluderen dat ik er heel erg blij mee ben. Ik had ook niet anders verwacht eigenlijk. Ik heb hier immers 15 jaar over nagedacht, en dan is een besluit toch verre van impulsief.

Sommigen zullen zich toch afvragen waarom. Waarom laat een man van 36 jaar tot twee keer toe een lading zwarte inkt in stukken van zijn lederhuid injecteren waar die inkt voor de rest van zijn leven blijft zitten? Het antwoord zit in mijn goede voornemen benoemd:

Ik laat mijn diepste passies vastleggen
op mijn lichaam zodat ik ze nooit meer vergeet

In het verleden heb ik gewoon te vaak vergeten wie ik zelf ben en wat mij van binnen drijft. En dat wil ik gewoon nooit meer meemaken. Ik ben wie ik ben. Een apart jong. Eigenwijs. Stoer maar tegelijkertijd heel gevoelig. Verliefd op muziek en dans. Proud to be a nerd. Altijd observerend en analytisch. Met mijn kop continu in een abstracte wereld die ik met mijn eigen gedachten creëer. Een diep geloof in de kracht en goedheid van de mens zonder dat daar een of andere god voor nodig is. En vooral een groot fan van GBV.

Zijn Argentijnse Tango en Confucius dan echt de twee belangrijkste zaken in mijn leven? Ja, dat zijn ze. Natuurlijk put ik ook kracht uit heel veel andere zaken. Leuke mensen om mij heen, een relatief onbezorgd bestaan en natuurlijk een fantastisch gezin waar ik mocht opgroeien. Maar de emotie van Tango en wijsheid van Confucius zijn twee onvergankelijke zaken die me voor altijd in mijn diepste ziel zullen raken. En onvergankelijk is in het kader van een tattoo op je lijf ook best belangrijk.

Fun met voetbalplaatjes

Ik doe er eigenlijk nooit boodschappen, bij de Albert Heijn. Ik heb het namelijk niet zo op die winkel. Sterker nog: ik haat de Albert Heijn. Sinds deze gasten de waarde van de doctoraat bul hebben vervuild door als ordinaire grootgrutter een eredoctoraat in ontvangst te nemen probeer ik deze omhoog gevallen drogist te mijden waar ik dat kan. Mijn geschiedenisleraar zei echter altijd: "Je moet alles in je leven een keer gedaan hebben". Dus heb ik recentelijk de stoute schoenen aangetrokken en ben ik bij "Appie" boodschappen gaan doen.

En zo stond ik even later voor wat levensmiddelen te shoppen tussen allemaal hele enge mensen. Van die types die denken dat die vriendelijke man uit de reclame een echte AH-medewerker is. Ik weet niet welk uiterlijk vertoon bij mij meer allergie opwekte: dat van die enge mensen of dat van die overdreven luxe verpakkingen die je proberen het idee te geven dat we hier met echte luxe artikelen van doen hebben en niet met gewoon de boerenvreetschuur hapjes die het werkelijk zijn. Toch bleef ik dapper tussen de schappen doorlopen, de vreemde blikken op mijn boodschappentas negerend. Net toen ik dacht de beproeving te hebben doorstaan kreeg ik aan de kassa ineens iets in mijn handen gedrukt dat enige mate van emotionele destabilisatie bij me teweeg bracht. "En de kassabon met voetbalplaatjes", lachte de kassadame me nog vrolijk toe. Degenen die mij een beetje kennen zullen begrijpen dat ik mij even tot in mijn merg beledigd voelde. Voetbalplaatjes? Ik? Zie ik er uit als iemand die ook maar iets met voetbal heeft?

Toch heb ik van die plaatjes enorm veel plezier gehad: Vlak bij de uitgang begon een groepje jonge kindmensjes zenuwachtig om me heen te drentelen. "Meneer mogen wij uw voetbalplaatjes?", vroegen ze allemaal tegelijk in koor. Ik haalde de twee plaatjes tevoorschijn, en constateerde wat voor enorm effect dit had op de jeugdige menigte. De hele omgeving leek voor hen te verdwijnen. Hun focus lag op nog maar één ding: dat stukje karton met een sticker van een voetballer er op. Er kwam geen geluid meer uit de kinderen, en hun blikveld ging daar waar het plaatje ging. Ik besefte plots hoeveel macht ik op dat moment over deze kleine onnozele wezens had, en besloot er een leuk spelletje van te maken.

Na ze wat ongecontroleerd rondom mij heen te hebben laten rennen nam ik een plaatje in mijn linkerhand, en een in de rechter. En zo kwam ik er achter dat ik de voetbalplaatjes junks vrij eenvoudig tegen elkaar kon laten opbotsen. Ik begon voorzichtig, maar na een paar keer had ik de handigheid te pakken om keer op keer prachtige persoonlijke ongelukken te creëren. En ik kan u vertellen dat dat niet snel gaat vervelen. Bijkomend voordeel is dat dit soort kleine menswezentjes veelal nog in het bezit zijn van een ruime hoeveelheid lichtelijk loszittende melktandjes. En na korte tijd lag zo links en rechts het tandvlees al heel mooi open. Ik realiseerde me dat ik bij een voldoende hoeveelheid bloedende kindjes met wat behendigheid prachtige figuurtjes in bloed op de vloer van het winkelcentrum kon vereeuwigen. Ik mijn hoofd begon ik snel de ene na de andere berekening uit te voeren, rekening houdend met het aantal loszittende tandjes, druppelsnelheid en de hoeveelheid bloed die jonge kinderen kunnen verliezen voordat ze buiten bewustzijn tegen de vlakte gaan. Op basis van de uitkomst besloot ik dat een rood AH logo wellicht een goede optie was voor mijn spontane kunstprojectje.

Wat een plezier had ik toch! 5 Bewusteloze kindjes, 12 tandjes en enkele liters bloed later zag het logo er prachtig uit. Helaas wel vervuild met wat kindervoetstapjes, maar toch niet slecht voor een eerste keer. Ik verkeerde bijna in een roes van deze prachtige spontane uitspatting van kunstzinnigheid toen ik plots in de verte een stem hoorde: "Hé wat moet dat met onze kinderen!". Ik was meteen terug in de reële wereld, en zag enkele boze meneren met opgestroopte mouwen op me af lopen. Het was duidelijk tijd om te gaan. Op mijn met kindertjesbloed bevlekte gymschoenen zetten ik een sprint in naar mijn auto. Met de boze menigte in mijn kielzog ben ik ver, ver weg gereden van deze supermarkt waar ik nu 100% zeker nooit meer boodschappen zal doen. Moe maar voldaan van dit spannende avontuur vleide ik mezelf neer op de bank, terwijl de wasmachine een verwoede poging deed om mijn gympen weer mooi wit te maken. En die voetbalplaatjes? Die heb ik vanwege de vingerafdrukken ergens heel diep in het bos verstopt, in de hoop dat niemand ze ooit zal vinden.

Goede voornemen #16 - CLASSIFIED

Ik beleef bijna onbeschrijfelijk veel plezier aan mijn goede voornemens. Bloemen voor de dames, tango en het vooruitzicht naar enkele mooie autosport momenten. Stuk voor stuk acties waarover ik graag blog, en die ik het liefst meteen aan iedereen wil vertellen. Maar voor goede voornemen nummer 16 is het nog leuker om het niet te vertellen. Ik kan niet uitleggen waarom, maar wanneer je het geheim kent zul je het begrijpen.

Wat ik wel kan melden is dat ook dit goede voornemen inmiddels is gerealiseerd. En ik kan niet anders dan concluderen dat ik er heel erg blij mee ben. Dit is iets dat ik al 15 jaar wilde. 15 jaar! Dat is best lang. Maar ik wilde in dit geval dat echt alles zou kloppen. Dat ik niet achteraf bij mezelf zou denken dat ik het op sommige details toch anders had aangepakt. En wat ik er nu bij voel, is dat echt alles klopt. Precies zoals ik het wilde. En dat stemt mij gelukkig, heel erg gelukkig.

Ik merk wel dat ik het heel erg lastig vind om het geheim te blijven houden. Telkens brandt het op mijn tong, klaar om er uit gegooid te worden. Aan enkelen waarvan ik niet wil dat ze via via achter het geheim komen heb ik het al verteld. En wellicht komen nog 1 of 2 personen bij dat selecte groepje. De rest moet ik teleurstellen. Voorlopig blijft het een heel leuk geheim. Maar troost jullie met de gedachte dat ik me heb voorgenomen dat het niet voor altijd een geheim zal blijven.

Oh, en aan diegenen die ik het nog ga vertellen: Ik doe dat vanwege het persoonlijke karakter alleen face to face, onder 4 ogen.

#ADHD

Al tijden had ik er last van. Steeds weer die drukte in mijn hoofd, die de laatste maanden heel wat grotere gevolgen had dan me lief was. Het centrale goede voornemen was dan ook hier iets aan te gaan doen. Sinds december vorig jaar ben ik met wat professionele hulp op onderzoek uit gegaan, en sinds vanochtend is de diagnose officieel gesteld.

De titel van deze post zegt het al. Ik heb Attention Deficit Hyperactivity Disorder in mijn genen, kortweg ADHD. Ik had wel eens de neiging om voor de grap te roepen: "ADHD is een gave!". En dat grapje krijg ik nu even keihard terug. Ik weet nog niet goed of ik nu opgelucht of bang moet zijn na deze diagnose.

Voorlopig overheerst de opluchting. Niet zozeer omdat ik nu een label op mezelf kan plakken dat ik als excuus kan gebruiken wanneer ik slechts gewapend met een balpen mijn collega's tot absolute wanhoop drijf. De opluchting ontstaat vooral doordat heel veel puzzelstukjes in mijn 36 levensjaren op hun plek aan het vallen zijn.

De grootste opluchting? De drukte en stress zijn niet werk gerelateerd! Daar ben ik echt heel blij om, want ik vind mijn baan echt fantastisch. Ik vind het heerlijk om met alle passie die ik in me heb mensen te inspireren en tot elkaar te brengen zodat ze gaan samenwerken voor een optimale match tussen mens, proces, informatie en technologie. En dat kan ik dus gewoon blijven doen. Ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat ik de inspiratie die ik er zelf bij voel wat beter onder controle krijg.

En dan komen we meteen bij de lichte angst die ik voel. De enige manier waarop dat kan is met medicatie en dat wil ik liever niet. Ik ben nog veel te bang dat met het verdwijnen van de drukte in mijn hoofd ook de gepassioneerde inspiratie verdwijnt. Er is me door de specialisten op het hart gedrukt dat dat niet zal gebeuren, maar ik kan dat soort dingen niet zomaar van iemand aannemen. Gelukkig voelde de specialist dat al aan, en hij adviseerde me rustig op onderzoek uit te gaan zoals ik dat waarschijnlijk met alles zou doen. Dan kan ik zelf kiezen of en wanneer ik klaar ben voor medicatie.

Ik moet die beslissing ook wel nemen, want ondanks de vele puzzelstukjes die hun plek al hebben gevonden blijven er ook nog veel vragen open staan. Gedreven als ik ben wil ik daar meteen verder onderzoek naar doen, maar dat heeft geen zin zolang ik deze conditie niet onder controle heb. En hoe meer ik er over nadenk, hoe drukker het wordt in mijn hoofd. En hoe harder ik dat pilletje dus nodig ga hebben. Wat doe ik mezelf toch aan!

Misschien moet ik eens ophouden met denken, en gewoon die tabletten gaan slikken om te ervaren wat er dan gebeurt. Medicatie slikken om een weloverwogen besluit te nemen over die medicatie. Een dilemma met een hoog kip-ei gehalte. Maar wellicht is dit de eenvoudigste en snelste oplossing. Laat ik het maar als een proefrit beschouwen.

Bij deze mijn belofte: Voor het eind van deze week is het besluit genomen. Dan beloof ik meteen niet meer te zeggen dat ADHD een gave is, en mezelf verre te houden van potentieel luidruchtig schrijfmateriaal. Als u als lezer dan belooft voorlopig geen grapjes te maken over vergeten pilletjes kunnen we voorlopig prima met zijn allen door één deur.

UPDATE 8-2:
Inmiddels aan de hulpverlener aangegeven dat ik wél medicatie wil. Het wordt nu in gang gezet.

Frustratie

Mijn naam is Thijs Wientjes. Danser in hart en nieren, gepassioneerd liefhebber van de Argentijnse tango en op dit moment super gefrustreerd. Hoe dat kan na een wederom heel leuke tango avond? Dat is eigenlijk heel simpel.

Ik zou me alleen maar positief moeten voelen over mijn tango avontuur van de afgelopen weken. Na een paar lessen beginnen mijn danspartner en ik elkaar steeds beter aan te voelen. De pasjes, houding en vooral het spel van leiden en volgen waar we eerder allebei zo veel over na moesten denken worden steeds meer een tweede natuur. En dat voelt ook gewoon heel erg goed. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Ik had deze stap echt veel eerder moeten zetten.

En toch voel ik me enorm gefrustreerd. Ik sta nog in het prille begin van mijn tango carrière, en dat betekent dat mijn repertoire qua dans nog behoorlijk beperkt is. En daar zit hem precies het probleem. Steeds als ik me wil laten leiden door de muziek wil mijn ziel dingen gaan doen die mijn lichaam nog niet kan, en dan ben ik steeds de draad kwijt qua dansen. Nu zal menigeen denken: "Wat zeur je nou Thijs!". Maar die mensen hebben geen idee hoe ongelooflijk frustrerend het voor mij is dat ik nu geen uiting kan geven aan de passie die ik voel bij de tango muziek.

Ik wil me volledig aan de muziek kunnen overgeven, afgesloten van de wereld, slechts de noten van de tango in directe verbinding met mijn diepste gevoelens, en die gevoelens in directe verbinding met mijn lichaam dat via de mooiste dans die er bestaat expressie geeft aan die gevoelens. Ik wil dat liever dan wat ook in de wereld, maar op dit moment kan ik het nog niet. En daar word ik echt helemaal gek van!

Ik weet best dat er een dag komt dat ik het wel zal kunnen. En die dag zal één van de mooiste zijn in mijn leven. Het is gewoon een kwestie van geduld. Maar datzelfde geduld wordt op dit moment behoorlijk op de proef gesteld.

Goede voornemens productiviteit - #9

Al een tijd lang geen update op mijn blog. Ik zit al weken zonder inspiratie, doordat ik steeds en meestal onbewust mijn eigen inspiratie aan het blokkeren ben. Wat daar de oorzaak van is ga ik nu niet op in, dat komt wellicht later nog wel. Nu ga ik het over leuke dingen hebben.

Ik was met de goede voornemens al aardig goed op weg, en die trend zet ik graag voort. Sinds deze week weet ik dat goede voornemen nummer 9:

"Ik ga in 2011 minimaal 2 keer los op een racecircuit
waarvan ik minimaal 1 keer zelf rijd"

helemaal goed gaat komen. Ik had de voucher om met een Formule auto op een circuit los te gaan nog open staan. En sinds deze week is de tweede voucher voor het Circuit combinatiepakket ook actief. Dat betekent dat ik dit jaar naast de formule auto ook nog de volgende auto's ga besturen:

Ferrari F430
Lamborghini Gallardo
Porsche 911 GT3
Audi R8 Limited Edition ( 620 PK! )

2011 Wordt voor mij een jaar van veel pk's achter de rug (pun intended), en ik kan nu al niet wachten tot ik achter het stuur kan plaatsnemen!

Goedevoornemens-productiviteit

15 Goede voornemens, dat is natuurlijk niet niks. Dus heb ik besloten er geen gras over te laten groeien. Een goed begin is het halve werk, en 15 voornemens betekent meer dan 1 voornemen af vinken per maand gemiddeld. Wat voornemens betreft was dit wel een bijzonder productief weekendje, en daar ben ik erg blij om.

Op zich was voornemen 6 wel een inkoppertje, en meer een stok achter de deur om de boeking van mijn vakantie door te zetten. Op mijn verjaardag vlieg ik dus naar New York voor wat sightseeing. Daarna vlieg ik door naar Indianapolis voor de Indy500. Met de luchthaven belasting en de toeslag voor een éénpersoonskamer kost het best wat. Maar ik heb het er dubbel en dwars voor over!

Zaterdag kon ik voor het eerst voornemen 2 in de praktijk brengen. Als cadeautip voor de dame in kwestie kreeg ik "een tegoedbon of zo" door. En dat is natuurlijk niet specifiek. Ik was bijna vergeten hoe leuk het eigenlijk is om bloemen te geven. Dus heren: dat zouden jullie wat vaker moeten doen. Ouderwetse romantiek is leuk!

Met voornemen 10 is inmiddels ook een start gemaakt sinds vandaag. Het was best even wennen, want ik heb tijden niet meer met losse gewichten getraind. Het is nog even zoeken naar de balans tijdens de dumbell press, maar dat komt vanzelf goed. Ik hoop wel dat Broederbas ook zijn goede voornemens doorzet, want een goede spotter ga ik binnenkort wel nodig hebben.

En dan misschien wel het belangrijkste voornemen voor dit jaar. Die Argentijnse tango waar ik al jaren mijn hart aan verloren heb. En al jaren roep ik dat ik het een keer ga doen. Vandaag was het zo ver. Ik ben gewoon naar binnen gelopen bij de tango salon van El Tamango om in elk geval de sfeer eens te proeven. En dat heb ik geweten. Ik was blij verrast door de ontzettend leuke mensen die daar komen. Ik voelde me meteen helemaal thuis. En ik was bijna vergeten hoeveel de tango eigenlijk met me doet. Alleen al het luisteren naar de muziek en het mezelf voorstellen hoe ik er op zou willen dansen bracht al zoveel gevoel bij me teweeg dat ik op sommige momenten gewoon moest vechten tegen de emoties.

En met alleen kijken kwam ik er natuurlijk niet van af. Nee, dansen moest ik, al was het alleen maar een basis pasje. Een paar dansjes later was het voor mij en voor de dames duidelijk: Dit is waar ik thuis hoor. Tango dansen is mijn ding, en linksom of rechtsom ga ik mezelf er in bekwamen. Het leuke is: Argentijnse tango is vooral improviseren. En daarmee kan dit misschien ook wel die niet-zakelijke uitlaatklep voor mijn creativiteit gaan worden uit goede voornemen nummer 8. Wordt hopelijk vervolgd dus.

En wat is er in dat kader nou mooier dan deze post af te sluiten met een quote van mijn favoriete wijze Confucius:

"De muziek brengt een soort genoegen teweeg
waar de menselijke natuur niet buiten kan."

En daar sluit ik me van harte bij aan!