#ADHD

Al tijden had ik er last van. Steeds weer die drukte in mijn hoofd, die de laatste maanden heel wat grotere gevolgen had dan me lief was. Het centrale goede voornemen was dan ook hier iets aan te gaan doen. Sinds december vorig jaar ben ik met wat professionele hulp op onderzoek uit gegaan, en sinds vanochtend is de diagnose officieel gesteld.

De titel van deze post zegt het al. Ik heb Attention Deficit Hyperactivity Disorder in mijn genen, kortweg ADHD. Ik had wel eens de neiging om voor de grap te roepen: "ADHD is een gave!". En dat grapje krijg ik nu even keihard terug. Ik weet nog niet goed of ik nu opgelucht of bang moet zijn na deze diagnose.

Voorlopig overheerst de opluchting. Niet zozeer omdat ik nu een label op mezelf kan plakken dat ik als excuus kan gebruiken wanneer ik slechts gewapend met een balpen mijn collega's tot absolute wanhoop drijf. De opluchting ontstaat vooral doordat heel veel puzzelstukjes in mijn 36 levensjaren op hun plek aan het vallen zijn.

De grootste opluchting? De drukte en stress zijn niet werk gerelateerd! Daar ben ik echt heel blij om, want ik vind mijn baan echt fantastisch. Ik vind het heerlijk om met alle passie die ik in me heb mensen te inspireren en tot elkaar te brengen zodat ze gaan samenwerken voor een optimale match tussen mens, proces, informatie en technologie. En dat kan ik dus gewoon blijven doen. Ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat ik de inspiratie die ik er zelf bij voel wat beter onder controle krijg.

En dan komen we meteen bij de lichte angst die ik voel. De enige manier waarop dat kan is met medicatie en dat wil ik liever niet. Ik ben nog veel te bang dat met het verdwijnen van de drukte in mijn hoofd ook de gepassioneerde inspiratie verdwijnt. Er is me door de specialisten op het hart gedrukt dat dat niet zal gebeuren, maar ik kan dat soort dingen niet zomaar van iemand aannemen. Gelukkig voelde de specialist dat al aan, en hij adviseerde me rustig op onderzoek uit te gaan zoals ik dat waarschijnlijk met alles zou doen. Dan kan ik zelf kiezen of en wanneer ik klaar ben voor medicatie.

Ik moet die beslissing ook wel nemen, want ondanks de vele puzzelstukjes die hun plek al hebben gevonden blijven er ook nog veel vragen open staan. Gedreven als ik ben wil ik daar meteen verder onderzoek naar doen, maar dat heeft geen zin zolang ik deze conditie niet onder controle heb. En hoe meer ik er over nadenk, hoe drukker het wordt in mijn hoofd. En hoe harder ik dat pilletje dus nodig ga hebben. Wat doe ik mezelf toch aan!

Misschien moet ik eens ophouden met denken, en gewoon die tabletten gaan slikken om te ervaren wat er dan gebeurt. Medicatie slikken om een weloverwogen besluit te nemen over die medicatie. Een dilemma met een hoog kip-ei gehalte. Maar wellicht is dit de eenvoudigste en snelste oplossing. Laat ik het maar als een proefrit beschouwen.

Bij deze mijn belofte: Voor het eind van deze week is het besluit genomen. Dan beloof ik meteen niet meer te zeggen dat ADHD een gave is, en mezelf verre te houden van potentieel luidruchtig schrijfmateriaal. Als u als lezer dan belooft voorlopig geen grapjes te maken over vergeten pilletjes kunnen we voorlopig prima met zijn allen door één deur.

UPDATE 8-2:
Inmiddels aan de hulpverlener aangegeven dat ik wél medicatie wil. Het wordt nu in gang gezet.