De titel van deze blog zegt het al. Ik ben moe, heel erg moe. Door de lekkage perikelen is de tussenstand qua slaap nu ongeveer 8 à 9 uur in drie nachten. Ik kan nog steeds niet langer dan 15 minuten achter een beeldscherm zitten zonder me duizelig te voelen. Dat is de reden dat ik de eerste versie van deze blog post met pen en papier heb opgesteld. En het overzetten naar digitaal doe ik in meerdere etappes. Die vermoeidheid baart me zorgen. Normaal gesproken had ik gewoon een weekje door gebikkeld en de slaap in het weekend wel ingehaald. Maar ik merk dat ik het nu gewoon niet trek. Het was voor mij ook best een heftig jaartje, en daar lijk ik nu de prijs voor te betalen.
Gevolg is dat ik nu van binnen vol zit met dilemma’s. Één overwinning op mezelf heb ik al behaald. Ik heb op mijn werk eerlijk gezegd dat ik nu de vermoeidheid niet aan kan, en ik heb dit ook aan de klanten durven zeggen. Toch blijf ik tegelijk zitten met schuldgevoelens. Als ik beloof iets op te leveren, dan kom ik die belofte ALTIJD na. Ik baal als een stekker dat ik dat nu niet doe. Maar ik moet naar mijn lichaam luisteren. Ik moet!
Wat ik ook merk ik dat ik weer heel slecht kan tegen drukte om mij heen. Achteraf gezien een van de oorzaken van mijn black-out een aantal weken geleden. Ook nu nog voel ik in een wat groter gezelschap continu de behoefte om me even af te zonderen. Dat geeft me voor de komende feestdagen een nieuw dilemma. De kerstdagen en de jaarwisseling vieren met mensen die me dierbaar zijn is iets waar ik me echt op verheug. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat de grootte van de groep me parten gaat spelen. Ik ben doodsbang dat ik me onprettig ga voelen en dat gevoel ga uitstralen naar anderen waardoor ik niet alleen mijn eigen maar ook hun avond een negatieve bijsmaak geef.
En dat wil ik niet! Ik wil mensen niet naar het negatieve halen! Ik wil mensen gelukkig maken! Mensen positief inspireren om hun eigen groei te stimuleren! Anderen nog completer maken dan ze al waren! Ik voel dat ik nog zoveel te geven heb, maar op dit moment lukt het me niet om dat over te brengen. En dat frustreert me enorm!
Ik voel me zelfs schuldig dat ik nu zo loop te klagen op mijn blog. Rationeel gezien heb ik een fantastisch leven. Geen honger, een (zij het lekkend) dak boven mijn hoofd, veel fijne mensen om mij heen, schatten van ouders, een bikkel van een broer die altijd goed voor me heeft gezorgd, een fantastisch leuke baan met veel vrijheden waar half Nederland stront jaloers op zou zijn, en een lichamelijke gezondheid waar ik alleen maar heel dankbaar voor kan zijn.
En toch zou ik dat allemaal graag voor een weekje of wat inleveren om gewoon eens in alle rust al mijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Helemaal alleen, zonder spulletjes, zonder anderen, zonder licht. De eenzame denker in het absolute niets, met alleen het comfort van de stilte om mij heen.
2 opmerkingen:
als dat lek gerepareerd is moet je dat dan gewoon eens doen. een retraite of hoe dat heet. Er is er vast een waar je gewoon bier enzo kan drinken.
Iedereen is er wel eens "even niet" voor de anderen dat is normaal. (ik ben der nooit ;-) alleen voor de Konijnen)
Arbeidsethos is een goede zaak maar je moet er niet in doorslaan, daar heeft niemand wat aan, jij zeker niet en je baas ook niet.
Op tijd even afstand nemen is goed voor je gemoed en dat helpt je ook weer in je werk.
Niemand in je naaste omgeving zal er raar van staan kijken dat je even een moment van rust inbouwt en mocht iemand daar wel over vallen, wil je hem niet tot je naaste rekenen. Ga leuke dingen doen, ga in retraite, doe wat je goed dunkt maar laat je niet, door een strenge calvinistische leer, het leven zuur maken. Iedereen gunt je het beste.
Een reactie posten