Een sprong in het diepe

Een paar maanden geleden maakte ik mijn eerste schilderij.

Waarom? zal men zich afvragen. Vanwege mijn talent op dat gebied? Neen zeker niet. Het prachtige talent dat mijn moeder op dat gebied heeft is aan mij niet doorgegeven. Ik had het ook helemaal niet in de planning om te doen. Het kwam me aanwaaien door een telefoontje van mijn tangopartner Andy. Een artistieke dame die met haar vaste kunstgroepje een soort van vrije-kunst-zaterdag organiseerde. En iedereen mocht iemand uitnodigen. Omdat ze wist dat mijn moeder prachtige schilderijen maakt en ikzelf een liefhebber van kunst ben, was ik voor haar een goede kandidaat om uit te nodigen.

En daar stond ik dan. Tussen allerlei materialen waarvan ik niet eens wist wat het allemaal was. En toch wist ik precies wat ik wilde doen. Een schilderij zou het worden, en in mijn hoofd had het beeld zich al lang gevormd. Het uiteindelijke resultaat is wel wat anders dan het originele idee. Maar de gedachte is nog steeds hetzelfde. Door mijn gebrek aan talent is het er niet helemaal goed uitgekomen, maar wat het moet voorstellen is een wezen dat buiten de normale wereld staat dat voor het eerst in zijn leven een bloem ziet.

Dat was het thema dat ik vrijwel meteen in mijn hoofd had. Hoe iets kleins in alle eenvoud het leven van de meest verstotene, de meest eenzame, zichzelf het meest lelijk vindende wezens voor even heel bijzonder kan maken. Ik weet dat dat misschien niet al te positief klinkt. Als ik zo'n beeld in mijn hoofd heb zal dat immers wel ergens vandaan komen. Zo erg is het gelukkig niet. Ik weet zeker dat iedereen zichzelf wel eens dat eenzame verstoten wezen voelt. Zo'n dag dat de hele wereld tegen je lijkt te zijn. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: Wees niet bang voor dat gevoel. "Ik voel mezelf eenzaam en onbegrepen" is gewoon een negatieve formulering van "Ik ben een individu met een onderscheiden eigen persoonlijkheid". Ga vervolgens in jezelf op zoek naar je eigen mooie bloem die jou, en jou alleen, voor even een heel bijzonder momentje van geluk zal bezorgen. Zoek die bloem, en probeer hem vanuit je innerste naar buiten te laten groeien. Geef expressie aan je eigen ik. Aan je eigen geluk.

Ik doe dat door het dansen van die prachtige dans. De Argentijnse tango. En waar het dansen niet helpt, schrijf ik de dingen heerlijk van me af. Sommige van die verhalen (zoals deze) publiceer ik op mijn blog. En soms spring ik gewoon eens in het diepe en laat me verrassen in een vorm van persoonlijke expressie die ik nog nooit eerder heb geprobeerd.

Een paar maanden geleden maakte ik mijn eerste schilderij.