Goede voornemens

Ok ik geef toe, de kerstdagen moeten eerst nog komen. Maar na zo'n heftige klaagpost mag mijn blog wel weer een positieve draai krijgen. Hoogste tijd dus om eens te keuvelen over de goede voornemens voor 2011. Uiteraard heb ik 1 heel belangrijk voornemen, namelijk zorgen dat ik niet opnieuw slachtoffer wordt van mijn eigen gepassioneerdheid. Maar daar heb ik het al uitgebreid over gehad. Voornemens zijn vooral leuk als het nakomen ervan simpel te meten is. Dan is het voor de omgeving zichtbaar, en bovendien kun je er heel gemakkelijk op worden afgerekend. Daar gaan we dan:

1) Elke keer dat ik een klaagzang post op mijn blog,
maak ik €10,- over naar een goed doel

2) Als een vrouw jarig is en ze vraagt geen specifiek cadeau,
dan neem ik een bos bloemen voor haar mee

3) Ik ga een cursus of workshop volgen om zelf massages te kunnen geven

4) Ik ga minimaal één keer de Argentijnse tango dansen

5) Ik ga de Senseo vervangen door een echte oldschool koffiemachine

6) Ik zit op mijn verjaardag in het vliegtuig naar New York

7) Ik ga in 2011 wél kerstkaarten versturen

8) Ik ga een niet-zakelijke uitlaatklep zoeken voor mijn creativiteit

9) Ik ga in 2011 minimaal 2 keer los op een racecircuit
waarvan ik minimaal 1 keer zelf rijd

10) Ik ga meer met losse gewichten trainen.
Ik hoop dat BroederBas dan wil spotten

11) Ik ga me nog meer verdiepen in mijn favoriete wijze Confucius

12) Ik ga de lay-out van mijn weblog wijzigen

13) Ik drink thuis nooit meer pils

14) Ik ga mijn kookkunsten verbeteren

En als laatste ook nog een zakelijk voornemen:

15) Ik ga het keuzedeel van mijn Architectuur Academy oppakken en afmaken.

Dat was het wel zo'n beetje voor nu denk ik. Een aardig lijstje. Ik denk dat ik het ook even ga inlijsten en ergens ga ophangen. Anders kan ik dit allemaal nooit onthouden. Als ik een voornemen van deze to-do lijst kan wegstrepen laat ik het natuurlijk weten.

Ik wens mezelf veel succes.

Klaagblog: Moe, heel erg moe

De titel van deze blog zegt het al. Ik ben moe, heel erg moe. Door de lekkage perikelen is de tussenstand qua slaap nu ongeveer 8 à 9 uur in drie nachten. Ik kan nog steeds niet langer dan 15 minuten achter een beeldscherm zitten zonder me duizelig te voelen. Dat is de reden dat ik de eerste versie van deze blog post met pen en papier heb opgesteld. En het overzetten naar digitaal doe ik in meerdere etappes. Die vermoeidheid baart me zorgen. Normaal gesproken had ik gewoon een weekje door gebikkeld en de slaap in het weekend wel ingehaald. Maar ik merk dat ik het nu gewoon niet trek. Het was voor mij ook best een heftig jaartje, en daar lijk ik nu de prijs voor te betalen.

Gevolg is dat ik nu van binnen vol zit met dilemma’s. Één overwinning op mezelf heb ik al behaald. Ik heb op mijn werk eerlijk gezegd dat ik nu de vermoeidheid niet aan kan, en ik heb dit ook aan de klanten durven zeggen. Toch blijf ik tegelijk zitten met schuldgevoelens. Als ik beloof iets op te leveren, dan kom ik die belofte ALTIJD na. Ik baal als een stekker dat ik dat nu niet doe. Maar ik moet naar mijn lichaam luisteren. Ik moet!

Wat ik ook merk ik dat ik weer heel slecht kan tegen drukte om mij heen. Achteraf gezien een van de oorzaken van mijn black-out een aantal weken geleden. Ook nu nog voel ik in een wat groter gezelschap continu de behoefte om me even af te zonderen. Dat geeft me voor de komende feestdagen een nieuw dilemma. De kerstdagen en de jaarwisseling vieren met mensen die me dierbaar zijn is iets waar ik me echt op verheug. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat de grootte van de groep me parten gaat spelen. Ik ben doodsbang dat ik me onprettig ga voelen en dat gevoel ga uitstralen naar anderen waardoor ik niet alleen mijn eigen maar ook hun avond een negatieve bijsmaak geef.

En dat wil ik niet! Ik wil mensen niet naar het negatieve halen! Ik wil mensen gelukkig maken! Mensen positief inspireren om hun eigen groei te stimuleren! Anderen nog completer maken dan ze al waren! Ik voel dat ik nog zoveel te geven heb, maar op dit moment lukt het me niet om dat over te brengen. En dat frustreert me enorm!

Ik voel me zelfs schuldig dat ik nu zo loop te klagen op mijn blog. Rationeel gezien heb ik een fantastisch leven. Geen honger, een (zij het lekkend) dak boven mijn hoofd, veel fijne mensen om mij heen, schatten van ouders, een bikkel van een broer die altijd goed voor me heeft gezorgd, een fantastisch leuke baan met veel vrijheden waar half Nederland stront jaloers op zou zijn, en een lichamelijke gezondheid waar ik alleen maar heel dankbaar voor kan zijn.

En toch zou ik dat allemaal graag voor een weekje of wat inleveren om gewoon eens in alle rust al mijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Helemaal alleen, zonder spulletjes, zonder anderen, zonder licht. De eenzame denker in het absolute niets, met alleen het comfort van de stilte om mij heen.

Bière de Noël

Kerstavond wordt weer een gezellig diner bij de buurtjes zoals elk jaar. Iedereen neemt een deel van de voedselvoorziening voor zijn rekening. Uit de voorgestelde taakverdeling blijkt maar weer het grenzeloos vertrouwen in mijn kookkunst:

"En misschien dat Mr. T-REX een paar mooie kerstbiertjes kan vinden"

Wel helemaal mijn ding natuurlijk, die opdracht. En zo stond ik als COO en CIO van brouwerij Twentsch Schuttingbier een paar uurtjes later bij mijn favoriete Enschedese slijterij wat lekkers voor de gasten uit te zoeken. "We hebben dit jaar niet zo veel kerstbier hoor", verontschuldigt de slijter zich nog. Na een beetje zoeken tussen de bokjes blijkt dat erg mee te vallen.

Het is een mooi voorraadje geworden met 7 verschillende biertjes. Vooral naar de Leffe ben ik erg benieuwd, omdat die eigenlijk alleen voor de Belgische en Franse markt wordt gemaakt. Dat samen met de andere biertjes maakt dat we best wat bijzonders kunnen schenken de 24e. En daar ben ik stiekem best trots op.

Stadsmuzikant

Elke zaterdag is hij te vinden voor de bijenkorf, waar hij onverstoorbaar zijn melodietjes ten gehore brengt. Er zijn betere muzikanten te vinden, maar dat maakt me in zijn geval niet uit. Het enorme plezier dat hij elke keer weer blijft uitstralen maakt onze stad net dat beetje vrolijker.

Op de vrijdagen is hij vaak te vinden tegenover de muur, oftewel de automatiek waar het uitgaanspubliek snel even een pikanto of kroketje komt trekken om de maag tijdens de kroegentocht gevuld te houden. Het is een van de plekken in de binnenstad waar de meeste opstootjes ontstaan, maar ook een plek waar het goed verdienen is.

Zo bleek afgelopen vrijdag maar weer. Plots staan er een paar beschonken jonge mannen om hem heen te schreeuwen en te dansen. De muzikant lacht vrolijk terug, en speelt onverstoorbaar verder. De heren stoppen wat geld in zijn schaaltje en lopen door. Als ze weg zijn giet hij zijn schaaltje leeg, kijkt me lachend aan en zegt: "Zo, dat is weer mooi 6 euro in één keer!". Ik begrijp het nu. Straatmuzikant Wim is in zijn eentje slimmer dan heel uitgaand Enschede bij elkaar. En ik gun het hem van harte.

Black-out

Sinds vannacht ben ik weer een ervaring rijker. Of ik er echt blij mee moet zijn betwijfel ik echter ten zeerste. De avond begon gezellig, en dat bleef hij eigenlijk ook tot dat ene moment. Nog even plassen, dan de jas pakken en gezellig naar huis. Dat was het plan dat ik voor mezelf had opgesteld, zoals ik dat wel vaker doe in het weekend. Maar deze keer ging het mis. Op het moment dat ik buiten liep ging plot het licht uit. Een totale black-out maakte zich van mij meester, en voor ik het wist lag ik op de grond. Op dat moment besefte ik nog niet wat er gebeurd was, maar toen iedereen me bezorgd aansprak op de oude markt begon ik me toch wat zorgen te maken.

Terug bij mijn gezelschap van die avond nemen de zorgen toe. Mijn broer is best wat gewend, maar ook hij schikt zich een hoedje. Zo heeft hij mij nog nooit gezien. Vanaf dat moment is het voor mij een groot zwart gat. Total black-out, en ik ben me nog maar nauwelijks bewust van de wereld om mij heen. Mijn broer maakt zich zorgen en vraagt zich af of iemand iets in mijn drankje heeft gegooid wat er niet thuis hoort. Dat is ook het gevoel dat ik op dat moment heb. Steunend op mijn zorgzame broer en neef wordt ik naar het ziekenhuis gebracht.

Wat zich in het ziekenhuis afspeelt weet ik voor het grootste deel niet meer. Mijn hoofd is aan elkaar gelijmd, en er is iets gedaan met een injectienaald in mijn arm. Dat laatste weet ik alleen maar omdat ik vanochtend een pleister met watten op mijn arm zag zitten. Wat ik wel weet is dat ik in het ziekenhuis weer langzaam tot mezelf begon te komen. Ik kon in elk geval gewoon gaan slapen volgens de dokter. Dat is de enige uitspraak die ik me herinner.

Waar ik me zorgen om maak is waar die black-out vandaan komt. Mijn vermoeden is dat gisteren een hoop spanning die in mijn lijf zat is los gekomen. Zo voelde het in elk geval wel. De hele nacht zwaar emotioneel, en op sommige momenten in het ziekenhuis allerlei spastische bewegingen die je vaker ziet bij mensen waar plots alle stress los komt. Maar dat kan ook door die val en black-out komen natuurlijk. Ik heb in elk geval stof tot nadenken de komende dagen. En ik hoop dat dit mij echt nooit weer gebeurt.