Zaterdag 17 juli. Het lijkt geen bijzondere datum, en dat is het eigenlijk ook niet. In het kader van de ronde getallen is deze dag voor mij wel bijzonder, want het is vandaag precies 10 weken geleden dat er een einde kwam aan mijn relatie. Een aardig moment om eens terug te blikken op de afgelopen periode.
De breuk zelf heb ik al uitvoerig besproken. Aan mijn gedachte over die beslissing is nog niets veranderd. Ik stond er pal achter, en ik sta er nog steeds pal achter. De eerste weken was het natuurlijk niet gemakkelijk. Het gaat je gewoon niet in de koude kleren zitten na zo’n lange tijd. Maar met hard werken voelde ik dat ik steeds een stapje verder kwam in het verwerken.
En toen gebeurde iets wat ik totaal niet had aan zien komen. Ik werd spontaan pats boem tot over mijn oren verliefd! En echt heftiger verliefd dan ik ooit geweest was voor mijn gevoel. En dat op een moment dat ik nog totaal niet in staat was om met dat soort gevoelens om te gaan! Wat moest ik nu? Ik moest er iets mee doen, want ik merkte dat mijn gedachten continu afdwaalden naar die ene persoon, terwijl ik met hele andere zaken bezig zou moeten zijn. Haar hierover aanspreken was nou niet mijn sterkste punt, dus ik besloot als old fashioned romantic die ik ben een hele mooie liefdesbrief voor haar te schrijven. Ik kan dit iedereen aanraden. Het is echt heerlijk om je gevoelens als ode aan je geliefde op papier te zetten. Dat alles natuurlijk handgeschreven op mooi briefpapier, mooie envelop er omheen en in die envelop een mooie roos uit de tuin van de buren die toch met vakantie waren. Je mag er best wat extra moeite in steken nietwaar? De brief in haar brievenbus gooien was overigens wel dood- en doodeng, maar ook dat was me gelukt. Helaas was de liefde niet wederzijds, en weet zij zeker dat er ook nooit dat soort gevoelens van haar kant zullen zijn. En dus kon ik nog een keer opnieuw beginnen met het verwerken van verdriet. Ondanks dat ik het heel moeilijk vond heb ik er hard aan gewerkt om haar voor wat betreft de liefde gewoon uit mijn hoofd te zetten. Ik geef nog steeds heel veel om haar, maar inmiddels ben ik wel zo ver dat ik gewoon normaal met haar om kan blijven gaan. En ik heb nu vooral grote waardering voor haar eerlijkheid in deze kwestie. Weten waar je aan toe bent geeft immers ook de nodige rust. En al met al heb ik haar met mijn brief toch een mooi en bijzonder moment in haar leven kunnen bezorgen. Dat neemt niemand me ooit nog af.
Overigens heb ik niemand verteld wie de persoon in kwestie is, en dat zal ook zo blijven. Ga me daar dus niet naar vragen, en probeer me er ook niet over uit te horen. Met dat soort vragen sleep je mij weer terug de emotie in, en daartoe heeft niemand het recht. Ik blog dit alleen om de afgelopen periode achter me te kunnen laten en niet steeds opnieuw hetzelfde verhaal te moeten vertellen. En ik vind doorvragen ook naar haar toe niet netjes, want zij vond het vast al vervelend genoeg om mij teleur te moeten stellen. Haar opschepen met nasleep van dit alles is wel het laatste wat ik wil.
Een heftige periode dus, die ik vooral goed door ben gekomen dankzij de onvoorwaardelijke steun van mijn ouders. Ik zou echt niet weten hoe ik mijn dankbaarheid voor deze twee fantastische mensen onder woorden zou moeten brengen. Ze hebben in het verleden al zoveel voor me gedaan, en ook nu waren ze er voor me toen ik ze nodig had. Ik zou dagen, weken, jaren lang door kunnen gaan met hen de hemel in prijzen, en dan nog heb ik niet kunnen beschrijven hoeveel goeds ze me in mijn leven hebben meegegeven. Mummy en Daddy T-REX, echt miljoen maal dank, dank, dank. Jullie zijn meer dan geweldig en ik sta tot in de eeuwigheid bij jullie in het krijt.
En hoe het vrijgezelle leven me bevalt? Eigenlijk best goed. Ik geniet van de vrijheid dat ik kan doen waar ik zin in heb op het moment dat ik er zin in heb. Het brengt ook wel wat ongemakken met zich mee. Ik moet nu ineens overal zelf aan denken, en voel me best stom als ik me om 23:00 uur realiseer dat ik gewoonweg ben vergeten te eten die avond. En er zijn een hoop dingen die ik nog moet leren zelf op te pakken. Zoals het zelfstandig onderhouden van een sociaal leven bijvoorbeeld. Dat klinkt misschien heel gek, maar in mijn relatie lag het initiatief daarvoor vooral bij mijn huidige ex. Naast wat oude contacten aanhalen via de diverse sociale netwerken moet ik niet vergeten ook in mijn huidige contacten actief te blijven investeren. Dat gaat me nog niet altijd even briljant af zal ik maar zeggen. Ach, en zo zijn er meer zaken waar ik me de laatste jaren nooit druk over hoefde te maken maar nu als single ineens wel. Ik probeer die zaken te benaderen met een gezonde dosis humor en relativeringsvermogen. Veranderen kan ik ze immers niet.
Zijn er dan helemaal geen dingen die ik echt mis aan het hebben van een relatie? Natuurlijk wel. Ik ben zelf nogal van de touchy feely knuffeltje hier, kusje daar. Gewoon dat beetje extra genegenheid tonen, en na een zware dag even alles vergeten terwijl je bij een lieve vrouw in de armen ligt. De persoon met wie ik dat de afgelopen jaren heb gedeeld mis ik niet (en met haar zou ik dit soort momenten ook nooit meer kunnen delen), maar dat ik dit soort genegenheid moet missen is iets waar ik het vaak nog een beetje moeilijk mee heb.
Wat de toekomst gaat brengen? Ik heb echt geen idee. Dat ik in staat ben om weer verliefd te worden heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Dus op dat gebied zit het wel goed. De actieve vrouwen jacht laat ik echter nog even voor wat het is tot ik weer echt helemaal in normale doen ben. Maar als ik een leuke dame tegenkom zal ik me er zeker niet voor afsluiten. Of ik op dat moment nu wel of niet iets voor haar voel, als de eerste indruk goed is vind ik het altijd een goed idee om iemand beter te leren kennen. En dan zien we wel waar het toe zal leiden. De dames hoeven zich in elk geval niet in te houden wat mij betreft :)
