Een terugblik op dansend geluk

Na een blik op de kalender besefte ik vandaag plots iets bijzonders. Het is eind mei 2012, en dat betekent dat ik dit weekend exact 10 jaar geleden mijn carrière in het ballroomdansen beëindigde. 10 jaar! Man o man wat is die tijd toch snel gegaan. 13 Seizoenen duurde deze prachtige tijd. En dan te bedenken dat ik voor ik begon niets van dansen moest weten. Maar na de allereerste les was ik gelijk verkocht. Niks geen stijve stomme stoffige bejaarden. Nee, gewoon allemaal heel aardige jonge mensen. Ik weet nog goed hoe ik bij mijn eerste bezoek aan de zaterdagse dansavond met open mond naar de topklasse paren van toen zat te kijken. Vol bewondering, en met de overtuiging dat ik het nooit zo ver zou schoppen.

Nu kan ik licht grijnzend op die zaken terugkijken. Na de eerste regionale wedstrijden en de eerste prijzen die ik daar won werd de hunkering naar danskwaliteit steeds groter. Vele les- en trainingsuren per week, en uiteindelijk best aardige succesjes op landelijk niveau. Uiteraard vol trots in prachtige danskleding. En elk jaar gewoon met het afdansen meedoen. Om ook binnen de dansschool bij een speciale gelegenheid een paar mooie dansen neer te zetten. Voor eigen publiek. Niet voor de prijzen, maar gewoon om mensen te laten genieten. En dat brengt me meteen bij het antwoord op de vraag die je jezelf bij dit soort terugblikken altijd moet stellen: Wat was nou het mooiste moment in die 13 jaren? Normaal zou iemand heel veel moeite hebben met kiezen, maar voor mij is het antwoord simpel: Die ene paso doble. Zelfs nu terwijl ik dit schrijf lopen de rillingen nog over mijn rug. En dan te bedenken dat het eigenlijk gewoon een  haastig in elkaar geflanst dansje was.

Het begon enkele weken voor het afdansen. In onze wedstrijdklasse werd geen paso doble gedanst, en daardoor hadden we er eigenlijk zo goed als geen aandacht aan geschonken dat jaar. Maar het afdansen kwam er aan, en we wilde per se een mooie show neerzetten. Voor de niet-kenners onder ons: In de paso doble hoort de choreografie afgestemd te zijn op de muziek, waarin het danspaar op het juiste moment in een mooie pose stil hoort te staan: de highlight. En die choreografie, die hadden we nog niet. En de pose ook nog niet. Daarbij wilden we graag dat het echt onze dans zou zijn dit jaar. Een mooi idee, maar dat betekende dat we nu nog maar twee weken de tijd hadden om een choreografie te bedenken, in te studeren en deze correct te dansen. Hoe gingen we dat voor elkaar boksen?

Eerst maar eens samen bij mijn ouders thuis naar wat videobeelden kijken van wat danstoernooien. Het WK latin van 1994 draait, en we kijken vol bewondering naar de paso doble van onze grote voorbeelden Louis van Amstel en Julie Fryer. "Hé dat is een leuke move voor onze highlight!", roept mijn danspartner Saskia plots. Ik spoel terug en we kijken nog eens. Ja het is een leuke move, maar ook best een heftige om binnen twee weken in te studeren. Ons enthousiasme wint het echter van het gezond verstand, en we spoelen nog een paar keer terug om te zien hoe ze die pose doen. Niet veel later staan we in de woonkamer te oefenen en krijg ik de taak opgelegd om iets creatiefs te verzinnen hoe we die pose in de rest van het programma in te passen. "Jij bent daar goed in. Verzin maar wat leuks en dan gaan we dat volgende week oefenen", is zo ongeveer de opdracht die ik meekrijg.

Wat volgt is een week lang puzzelwerk, en de choreografie die ik in mijn hoofd heb piepklein dansen in mijn woonkamertje van 4 bij 4 meter. Ik heb mezelf die week meerdere malen voor gek verklaard. Maar ja, je wilt een mooie dans neerzetten of niet. De week er op hebben we meerdere trainingsuren gepland om ons de choreografie eigen te maken. Op de dansschool. Alleen. Niemand is er verder bij. Ook de dansleraar niet. Door omstandigheden blijft het trainen echter beperkt tot alleen die eerste twee uur. Een fikse tegenvaller, aangezien het nog lang niet zo loopt als we zouden willen. Maar we hebben geen keus: die avond komt er aan en het moet dan gewoon gebeuren. Ik had echt in tijden niet zoveel spanning in mijn lijf gevoeld. Wat als het compleet mis zou gaan? Als enige paar op de vloer? In een zaal vol publiek? In mijn hoofd ontstond een storm aan gedachten vermengd met danspassen en muziek. Zou dit wel goed komen? Toen was het zover: Onze namen werden aangekondigd door de speakers: "Voor hun Paso Doble zijn hier Thijs Wientjes en Saskia Potman!" The point of no return. We moeten het nu doen. Alles geven wat we hebben. Vol overgave aan de muziek. De zenuwen gieren door mijn keel.

Maar zodra de muziek start gebeurt er iets met me. Binnen een honderdste van een seconde besef ik hoeveel ik van dansen houd en alle zenuwen zijn weg. Bij de eerste beat raak ik in een trance die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Lichaam, geest, muziek en partner lijken te versmelten en ik dans de dans van mijn leven. Elke noot vindt zijn weg sneller in mijn hart dan ooit tevoren. En mijn hart laat me expressie geven aan de muziek alsof de vlammen er af vliegen. Althans, zo voelde het op dat moment. In mijn ooghoek zie ik vlak voor de highlight een heel zenuwachtige dansleraar. Hij had geen idee wat voor paso doble we gingen dansen en voelde waarschijnlijk nog meer druk dan mijn partner en ik samen. Choreografie, highlight en het einde gingen gewoon helemaal goed. En toen de muziek stopte was die ene paso doble een feit. Die paso doble die de hele danszaal deed ontploffen. Die paso doble die bij de dansleraar een traan over zijn wang deed rollen. Door wat wij daar op de vloer hadden neergezet.

De enorme kick dat je mensen door de universele taal van dans zo enorm in vervoering kunt brengen, die kan ik gewoon niet beschrijven. Een onbeschrijflijk mooi moment om op terug te kijken. Een dans van nog geen twee minuten, en het applaus ongeveer even kort. Maar in die paar minuten was ik heel even de gelukkigste mens op de hele wereld.