Kübler-Ross en nieuwe inzichten in mezelf

Ik kan gerust zeggen dat ik roerige tijden achter de rug heb. Tijden waarin ik mezelf behoorlijk veel beter heb leren kennen. Misschien wel beter dan me op dat moment lief was. Het meest bijzondere vind ik dat ik telkens weer zie hoe mijn theoretische kennis over rouwverwerking in de praktijk te werk gaat. Ik had daar al eerder iets over geblogd, maar ik doe het gewoon nog een keer.

Bovenstaand figuur stelt de fasen van rouwverwerking voor, zoals beschreven door Dr. Elisabeth Kübler-Ross. En in al mijn verwerkingsprocessen heb ik mezelf kunnen observeren hoe ik netjes alle fasen heb doorlopen. Het meest recente geval was de diagnose ADHD die ik niet fijn vond om te horen. En van de gevolgen die dat voor mijn heden en toekomst zou hebben wilde ik al helemaal niet weten. Ik bleef hangen in de onderhandel fase, in de hoop dat er een simpele oplossing was zonder medicatie. Gelukkig kreeg ik in die fase precies de prikkels die ik nodig had. Ten eerste de bevestiging dat er geen genezing is en vlak daarna de bevestiging dat medicatie echt kan helpen. En beide bevestigingen uit betrouwbare bron. Vanaf dat moment vloog ik er werkelijk doorheen en ik heb ADHD inmiddels volledig geaccepteerd als onderdeel van mijn identiteit.

En toen werd ik enorm door mezelf verrast. Ik ervaarde ineens weer alle symptomen van de boosheid een paar fasen terug! Hoe kon dat nou? Ik was toch netjes aan het einde van de curve? Het zat me het hele weekend al dwars. Ik was ook niet de meest gezellige persoon de afgelopen dagen zal ik maar eerlijk zeggen. Had ik te intens naar die curve gekeken, en mezelf geforceerd aanknopingspunten te vinden om het eind van de cyclus te bevestigen? Later bedacht ik me dat ik niet één, maar twee verwerkingsprocessen aan het doorlopen ben. Met de eerste ben ik wel zo'n beetje klaar, maar het tweede proces is nog maar net begonnen. Nu alle puzzelstukjes op hun plek vallen besef ik meer en meer hoeveel impact ADHD werkelijk op mijn leven heeft gehad. En hoe kwaad ik intern nog ben dat ik toen niet wist wat ik nu weet. Maar ik weet dat ik niet zo mag denken. Ik kan het verleden nu beter verklaren, maar kan er gewoon niets aan veranderen.

Om te zorgen dat ik niet opnieuw in die onderhandelingsfase blijf hangen herhaal ik dat nu ook steeds tegen mezelf. Dat is ook de reden van deze blog. Een herhaling van die feiten zodat ik mezelf voort kan helpen. Wellicht dat ik nog wat stil en somber zal zijn de komende tijd. Een blik op het grafiekje laat zien dat dat juist goed is, want dan beweeg ik de goede kant op. Maar tegelijk besef ik dat deze verwerkingscyclus wel ietsje langer gaat duren dan normaal.

Laat ik er maar het beste van maken, en ondertussen genieten van de positieve kanten van ADHD: Wij zijn hele snelle denkers, en doordat we geen filter op externe indrukken hebben zien wij altijd zaken die anderen niet zien. En dat maakt ons op een bijzondere manier heel creatief. ADHD heeft heel vervelende bijwerkingen, maar één ding ga ik nooit meer vergeten: ADHD is een gave! En dat kan niemand, maar dan ook niemand me ooit afnemen. En nou niet allemaal gaan zeiken dat ik dan vast nog in de testing fase zit ;)

Goede voornemens productiviteit - #16

Eerst was het nog een groot geheim. Na de vele tweets van vandaag is het dat zeker niet meer. Inderdaad, ik heb vanaf vandaag twee tattoos op mijn lichaam staan. Na de tango tattoo van precies een maand geleden is het nu mijn grote inspiratiebron Confucius die ik heb laten vastleggen. De meningen van de omgeving zullen verdeeld zijn, en wat mij betreft hoort dat ook zo. De enige mening die in deze echt telt is natuurlijk die van mezelf. En ik kan niet anders dan concluderen dat ik er heel erg blij mee ben. Ik had ook niet anders verwacht eigenlijk. Ik heb hier immers 15 jaar over nagedacht, en dan is een besluit toch verre van impulsief.

Sommigen zullen zich toch afvragen waarom. Waarom laat een man van 36 jaar tot twee keer toe een lading zwarte inkt in stukken van zijn lederhuid injecteren waar die inkt voor de rest van zijn leven blijft zitten? Het antwoord zit in mijn goede voornemen benoemd:

Ik laat mijn diepste passies vastleggen
op mijn lichaam zodat ik ze nooit meer vergeet

In het verleden heb ik gewoon te vaak vergeten wie ik zelf ben en wat mij van binnen drijft. En dat wil ik gewoon nooit meer meemaken. Ik ben wie ik ben. Een apart jong. Eigenwijs. Stoer maar tegelijkertijd heel gevoelig. Verliefd op muziek en dans. Proud to be a nerd. Altijd observerend en analytisch. Met mijn kop continu in een abstracte wereld die ik met mijn eigen gedachten creëer. Een diep geloof in de kracht en goedheid van de mens zonder dat daar een of andere god voor nodig is. En vooral een groot fan van GBV.

Zijn Argentijnse Tango en Confucius dan echt de twee belangrijkste zaken in mijn leven? Ja, dat zijn ze. Natuurlijk put ik ook kracht uit heel veel andere zaken. Leuke mensen om mij heen, een relatief onbezorgd bestaan en natuurlijk een fantastisch gezin waar ik mocht opgroeien. Maar de emotie van Tango en wijsheid van Confucius zijn twee onvergankelijke zaken die me voor altijd in mijn diepste ziel zullen raken. En onvergankelijk is in het kader van een tattoo op je lijf ook best belangrijk.