Afgelopen week was ik op het tangofestival in Porto. En daar had ik een tango-ervaring zoals ik die bijna nooit beleef. Een ervaring die leidde tot een emotionele destabilisatie waar ik nu nog steeds niet helemaal overheen ben. Ik wil het via deze blog nogmaals beleven, samen met jullie.
Het begint allemaal op de eerste avond. Woensdag. Pre-festival milonga. Bij het betreden van de prachtige zaal voel ik een soort magische kracht. Alsof iemand zachtjes aan teugels trekt die rechtstreeks met mijn ziel zijn verbonden. Alle pracht en praal van de danszaal, de spiegels, de kroonluchters, het zijn plots slechts onduidelijke schimmen als zij in mijn blikveld komt. Stralend en rechtop zit ze op haar stoel. Mooi krachtig en tegelijkertijd heel erg vrouwelijk. Oogcontact zoekend met alle mannen die de zaal betreden. Het is me meteen duidelijk: Zij is hier gekomen om te dansen. Om intens van tango te genieten. Ik settel mij in de zaal en wacht geduldig op mijn tangopartner, zodat wij samen de de eerste tanda's kunnen dansen. Stiekem merk ik al dat ik er niet helemaal bij ben met mijn gedachten. Ergens deze avond moet ik die prachtige dame in mijn armen hebben. Een tijdje later positioneer ik me in haar blikveld, en zorg ik dat tijdens de cortina al te zien is met wie ik de volgende tanda wil dansen. Ik zie haar nog even babbelen met de dame naast haar, maar voel dan plots dat haar ogen de mijne ontmoeten. Precies aan het begin van de tanda is de cabeceo succesvol gemaakt, en ik kan haar vol vertrouwen gaan halen. Haar donkere ogen en wenkbrauwen maken haar blik indringend. We glimlachen kort naar elkaar waarna zij zich sierlijk in mijn armen vleit. Ze danst heerlijk rustig en smooth. Ik geniet van elke seconde van dit samenzijn. Tussen de dansjes door hele korte gesprekjes, maar beiden willen we zodra het volgende nummer begint zo snel mogelijk weer in abrazo zijn. Ten volste genieten van de muziek en elkaars beweging. Het is mijn intiemste moment van die avond en ik weet: Zij is mijn niet te missen dame gedurende het hele festival.
De volgende dagen staan in het teken van workshops overdag, en 's avonds weer een milonga tot diep in de nacht. De avonden voel ik van binnen lichte paniek. Ze is er niet! Was die woensdag haar enige avond? Zal ik haar ooit weerzien? Natuurlijk heb ik die andere avonden ook hele fijne dansjes met andere dames. Maar de festival-blues krijgt ook langzaam vat op me. Kenmerkend voor tangofestivals is dat er veel dansers uit heel veel verschillende regio's komen, die allemaal toch wat anders zijn geschoold. Dat maakt dat de natuurlijke flow op de vloer vaak ver te zoeken is. Tel daarbij op de dansers die op een stampvolle dansvloer keihard ruimte claimen om hun kleine show performance te kunnen dansen, en je zult snappen dat het gevoel dat je als dansers de milonga samen maakt ver te zoeken is. Ik verlang terug naar die eerste avond. Naar dat mooie moment. Naar die prachtige dame. Maar ik moet accepteren dat ik dat moment alleen in gedachten kan herbeleven.
Tot de laatste avond. Milonga de despedida. Mijn eerste blik in de zaal doet mijn ziel op haar grondvesten schudden. Daar zit ze! Onze glimlachen ontmoeten elkaar vrijwel direct. Haar blik vertelt me dat ze me de ruimte geeft de avond te openen met mijn tangopartner, zoals het een gentleman-danser betaamt. Deze laatste avond is het beduidend rustiger dan de avonden ervoor, waardoor ik en Andy ook mooi even het in de workshops geleerde in de praktijk kunnen brengen. De lessen hebben resultaat gehad: ik voel me weer helemaal tango-koning. En de koning verlangt naar zijn koningin. Ik wacht tot zij vrij is, en maak dan zo snel mogelijk oogcontact. Ik voel de warmte van haar blik als een streling over mijn gezicht. De volgende tanda is voor ons. Haar lippen heeft ze deze avond fel rood opgemaakt, waardoor haar glimlach nog harder bij me binnenkomt dan een paar dagen ervoor. En haar dansen... wat een verademing in vergelijking met al die show-off dansers van de afgelopen dagen. We dansen simpel, rustig, maar vooral helemaal op de muziek. En oh mijn god, zij danst echt zo ontzettend helemaal met mij! Ik weet dat ze een hele mooie naam heeft, maar ik ben hem vergeten. Opnieuw vragen komt er niet van. Ik kan slechts glimlachen en omhelzen. Een tanda lang helemaal in trance. Na de laatste tango dank ik haar voor deze zeer prettige ervaring. Het liefst zou ik de hele avond met haar dansen, maar dat is niet netjes tegenover de andere heren. Mijn gedachten dwalen gedurende de rest van de avond steeds een beetje af. Zal ik haar nog een keer vragen? Ik ben bang dat als ik dat doe, ik mijn controle zal verliezen en volslagen hulpeloos verliefd ga worden. Ik dans de rest van de avond nog wat, en geniet op een afstandje nog enkele malen van haar prachtige aanblik. Ik voel me dankbaar dat ik dankzij haar het tangofestival zo fijn heb mogen afsluiten.
En dag later vlieg ik naar huis. En ik merk dat ik de afgelopen dagen nog volledig van slag ben. Twijfel ook. Had ik toch gewoon vaker met haar moeten dansen? Misschien zelfs voorzichtig laten weten wat zij bij mij losmaakt? Tegelijkertijd besef ik dat het antwoord op die vragen nu niet meer relevant is. Voor heel even voelde het als de liefde van mijn leven. Maar nu is ze weer heel ver weg. En dat zal ook zo blijven.
Oh man, wat kan tango toch heftig zijn.
